Rozdział 31

(Od autorki) Dobra, dziś finał sezonu, a za tydzień rozdział special. Tak jak myślałam poprzedni rozdział był dla was nużący, ale skoro choć kilku osobom się podobał to znaczy że osiągnęłam mały sukcesik ;) Mam nadzieję, że ten przyciągnie już uwagę wszystkich. Nawiasem mówiąc ostatnią scenę planowałam już gdy zaczęłam ten blog :)
Co do Oneshota... Zorientowałam się, że będzie on stanowczo za długi jak na jedno czytanie, więc podzielę go na części. Część 1 będzie we wtorek między 19 a 20. Częśc 2 nie jest jeszcze skończona.
Bez dalszego gadania zapraszam do czytania.

***

Naruto biegł korytarzem, rozpaczliwe szukając wyjścia. Za sobą słyszał jedynie dźwięk łap Kuramy na posadzce, podążający za nim. Po chwili, dostrzegł wreszcie duże drzwi wyjściowe. Wybiegł na zewnątrz, biorąc w płuca tyle zimnego powietrza ile zdoła. Nie przeniosło mu to jednak żadnej ulgi. Ruszył więc dalej.

Kiedy zmęczył się biegiem, zaczął spacerować. Szedł pustymi uliczkami, pod ciemnym, nocnym niebem. Dookoła ani żywej duszy, no może czasami minął go jakiś samochód. Światło dawały jedynie latarnie i księżyc. W oknach okolicznych budynków i domów panował mrok. Wydawało się, że Uzumaki jest jedynym człowiekiem w tym mieście.

Naruto szedł przed siebie, z rękami w kieszeniach. Przed oczami skakały mu różne obrazy. Widział pomieszczenie, w którym się obudził po porwaniu. Twarz grubego mężczyzny, którego musiał postrzelić. Widok Sasuke z bronią w dłoni, tuż po tym jak zabił jego oprawce. Jego czerwone, iskrzące bólem i nienawiścią oczy w tym lesie. Przypomniał sobie swój paraliżujący strach, gdy Sakon wymierzył pistoletem prosto w Hinate i swoją ulgę, kiedy zdołał ją osłonić na czas.

W uszach dźwięczały mu słowa Sasuke, Kakashiego, Ero-wujka i Tsunade. Ich wszystkie wypowiedzi tworzyły spójną całość, dawały cały obraz. Tyle że był on jednocześnie okrutny i nierzeczywisty.  Taki nierealny…

Kurama grzecznie dreptał przy nodze swojego właściciela. Nie szczekał, ani nie skamlał, mimo że był głodny. Co chwilę, tylko zerkał na swojego pana, zupełnie jakby się o niego niepokoił.

Naruto chyba dopiero po jakieś godzinie, bezsensownego wałęsania się po ulicach, zdał sobie sprawę, że umiera z głodu, jest wyczerpany, a jego ramię boli jak diabli. Jest w strasznym stanie, nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Wciąż nie uporządkował sobie kilku spraw w głowie. A może po prostu nie mógł jeszcze uwierzyć w prawdę?

Nogi same z siebie zaniosły go pod dom Ero-wujka. Dom, w którym żył odkąd skończył 6 lat. Tak jak się spodziewał drzwi były otwarte. Udał się najpierw do kuchni. Nakarmił psa, a potem siebie. Na szczęście Jiraiya miał pełno gotowych dań, które wystarczy podgrzać.

Najedzony (i już nie zagrożony omdleniem z głodu) poszedł schodami na górę, do swojego starego pokoju. Zasnął, gdy tylko położył się na łóżku. 

***

Następnego dnia (a właściwie tego samego, tyle, że rano) Hinata, Sakura i Shikamaru uspokoili wszystkich przyjaciół wiadomością, że Naruto się znalazł i że jest cały i zdrowy. Mieli tylko problemy z wyjaśnieniem czemu zniknął. No bo przecież nie mogli powiedzieć im prawdy.

Shikamaru powiedział im, że Naruto sam wszystko wyjaśni w swoim czasie.

- Dał się porwać to niech teraz wymyśli wymówkę – rzekł Nara do dziewczyn, gdy nikt nie mógł ich usłyszeć.

Dziewczyny siedziały właśnie w pokoju Sakury. Nie odzywały się do siebie, każda była we własnym świecie i obmyślała swój następny krok. Miały cienie pod oczami. Spały tej nocy tylko kilka godzin.

W końcu Hinata podniosła się z podłogi i zaczęła zmierzać do drzwi.

- Czekaj - zatrzymała ją Sakura – Co zamierzasz zrobić?

- To co muszę – odwróciła się w stronę przyjaciółki. Widać było siłę i nieustępliwość w jej białych oczach – A ty?

Haruno spuściła wzrok. Później wzięła głęboki oddech i odparła:

- Ja też – głos miała cichy, ale mocny.

Hyuga nie mogła powstrzymać lekkiego uśmiechu.

- Powodzenia – rzekła i zniknęła za drzwiami. Efekt jej wyjścia psuł fakt, że kulała.

Sakura wypuściła powietrze z płuc i schowała twarz w dłonie.

- Ach Hinata… - westchnęła, mimo, że była sama w pokoju – Może i jestem od ciebie silniejsza fizycznie, ale jeśli chodzi o siłę ducha to bijesz mnie na głowę – odczekała kilka sekund, po czym zabrała dłonie z twarzy i ukazała swoje zielone oczy, w których pojawił błysk determinacji – Ale myślę, że i tak spróbuję cię dogonić.

***

Naruto obudził się zlany potem. Znów śnił mu się ogień, ale tym razem koszmar był wzbogacony o dodatkowe elementy. Pamiętał, że gdzieś biegł. Biegł jak szalony,  bo wiedział, że jeśli nie zdąży stanie się coś strasznego. Później był głośny strzał i wtedy jak na komendę, ze wszystkich stron otoczyły go płomienie. Wówczas się obudził.

Usiadł na skraju łóżka i próbował uspokoić przyśpieszony oddech. Okazało się, że Kurama ułożył się, w nocy, obok swojego pana, ale nie obudził się pomimo ruchów chłopaka.

Uzumaki wyszedł z pokoju na korytarz. Powolnymi krokami zbliżył się do drzwi strychu. Już w nocy myślał o tym pomieszczeniu. Jeśli to tu znalazł naszyjnik swojej matki, to może jest tu coś jeszcze…?

Wszedł do środka. Powitał go znajomy zapach kurzu. Podszedł i zaczął przeglądać zawartość kilku najbliższych pudeł. W pierwszym były jego stare zabawki. W następnym pudle znalazł ubrania zimowe Jiraiyi i swoje. Nic godnego uwagi.

- Źle szukasz – chłopak odwrócił się i zobaczył Ero-wujka stojącego w drzwiach – Ich rzeczy są tam – wskazał na przeciwległą ścianę i 3 małe pudełka – Nic więcej po nich nie mam. Ich prywatne rzeczy spłonęły, a meble sprzedałem.

Chłopak poszedł we wskazanym kierunku.

- To meble się nie spaliły? – spytał Naruto, klęcząc przy pudłach.

- Dom, w którym wtedy mieszkaliście był prawie pusty, ponieważ byliście w trakcie przeprowadzki – kolejna nowa informacja – Ogień podłożono jedynie do sypialni Minato i Kushiny. Potem przeszedł do twojego pokoiku, ale dalej nie zdążył się rozprzestrzenić. Tutaj są wszystkie rzeczy, które zdołano uratować.

- Dlaczego się przeprowadzali? – spytał, wypranym z emocji głosem, trzymając w dłoni starą grzechotkę dla dzieci.

- Chcieli coś większego. Planowali powiększyć rodzinę… - urwał jako, że i dla niego to było bolesne. Przykucnął obok blondyna.

Naruto odłożył grzechotkę i dalej przeglądał rzeczy. Znalazł jeszcze kilka zabawek dla niemowląt, książeczkę dla dzieci, szczotkę do włosów, jakiś ocalały męski płaszcz, jakaś figurka, pewnie pamiątka z podróży, a nawet znalazł się czajnik. Na samym dnie kartonowego pudła chłopak znalazł kilka fotografii. Ich krawędzie były przypalone, ale reszta była nienaruszona. Blondyn przyglądał się pierwszej fotografii, na której była kobieta, leżąca na szpitalnym łóżku. Przy jej boku leżało niemowlę, owinięte w niebieski kocyk. Było widać, że kobieta jest wyczerpana, ale jednocześnie niebywale szczęśliwa.

Uzumaki poczuł jak oczy zaczynają go piec.

- Przepraszam – odezwał się Jiraiya, również patrząc na zdjęcie – Tyle razy chciałem ci powiedzieć, ale zwyczajnie nie mogłem. Najpierw myślałem, że jesteś za młody, a potem zwyczajnie nie chciałem, abyś… cierpiał – schował twarz w dłoniach – Nie zauważyłem, że już od dawna byłeś gotowy, aby poznać prawdę. Albo po prostu nie chciałem tego widzieć…

- Nie mam ci czego wybaczać – Ero-wujek, podniósł, zaskoczony, głowę na te słowa – Chciałeś abym jak najdłużej cieszył się życiem bez strachu. Dałeś mi szczęśliwe dzieciństwo, a teraz podarowałeś mi to… - wskazał na następne zdjęcie, na którym była już cała trójka. Tata obejmujący mamę, która trzymała go na rękach. Tata i mama? Dziwnie to brzmiało w jego głowie – Dziękuję.

Jiraiya nic nie odpowiedział. Był poruszony słowami swojego wychowanka. I trochę zdziwiony dojrzałością w jego postawie.

- Ero-wujek… - Naruto odłożył fotografie na swoje kolana – Co teraz będzie?

- Nic – odparł – Będziemy czekać.

- Aż to Aka… coś tam, po mnie przyjdzie?

- Nie sądzę, abyś był teraz dla nich priorytetem. Może minąć nawet parę lat, zanim to zrobią… - głos mężczyzny się lekko załamał. Uzumaki cieszył się, że Jiraiya jest z nim szczery i nie owija w bawełnę.

- Ale w końcu i tak przyjdą?

- A to, to na pewno – Ero-wujek poklepał chłopaka po ramieniu – Ale my nie będziemy bezczynni. Przez te lata zamierzam cię trochę podszlifować.

- Co to znaczy? – spytał Naruto, trochę zaintrygowany.

- Wiesz, że wielu sytuacji, ty i Sasuke mogliście wczoraj uniknąć, gdybyście mieli odpowiednie przeszkolenie? – Uzumaki uniósł brwi, zaskoczony tymi słowami – Gdybyś wiedział co ci grozi, byłbyś ostrożniejszy i nie dałbyś się tak łatwo podejść, ale to raczej moja wina – rzekł ze skruchą Jiraiya.

- Nie raczej, tylko na pewno!

- W każdym razie, gdybyście umieli po cichu podejść i unieszkodliwić przeciwnika, mogliście obezwładnić Kabuto i uciec stamtąd bez tej wycieczki do lasu.  Gdybyście orientowali się w terenie, nie zgubilibyście się. Gdyby Sasuke regularnie czyścił broń, nie zacięłaby mu się w tak ważnej chwili. Gdybyś ty wiedział jak się odbezpiecza pistolet, nie miałbyś tych szwów.

Naruto kompletnie znieruchomiał.           

- Właśnie dlatego zamierzam u was uzupełnić tą wiedzę w najbliższym czasie – podsumował Ero-wujek.

- „Was” czyli mnie i Sasuke, tak? – upewnił się blondyn.

- Tak – westchnął mężczyzna – Jego trzeba pilnować jeszcze bardziej niż wcześniej. Z tym idiotą mogą być jeszcze większe problemy.

Zaległa cisza, po czym Ero-wujek wstał z klęczek.

- Gdy będziesz gotowy, zejdź na dół. Zmienię ci opatrunek na głowie – wyszedł ze strychu, czując, że Naruto chce przez chwilę pobyć sam – I jeszcze zmień tą podartą koszulkę, bo wyglądasz jak wieśniak – rzucił na odchodne.

Uzumaki znów wziął zdjęcia do ręki i przyglądał się im dokładnie chcąc zapamiętać każdy szczegół. Nawet nie zauważył jak z jego oczu zaczęły wypływać słone krople i kapać na zdjęcia. Były to łzy bólu związanego ze stratą, które dopiero teraz mogły zostać wylane.

Kiedy chłopak się uspokoił, odłożył zdjęcia z powrotem, na dno pudełka. Wtedy coś tam, na dole, zauważył. Coś małego i błyszczącego. Od razu domyślił się co to jest. Niewiele się zastanawiając, wziął przedmiot do ręki i zacisnął wokół niego dłoń, a potem włożył go do kieszeni.

***

Po dokładnych instrukcjach, jakie przekazał mu Ero-wujek, Naruto łatwo zdołał znaleźć to miejsce. Jiraiya chyba chciał przyjść tu z nim, ale Uzumaki zdecydowanie odmówił. Ten pierwszy raz musi załatwić sam. Jeśli nie liczyć rudego kundla, który nie odstępował go ani na krok.

Chłopak zapalił znicz i postawił go na dużym nagrobku z marmuru. Złotymi literami były tam wyryte imiona Minato i Kushiny Namikaze oraz data ich śmierci. Stało tam wiele zniczy i kwiatów od wdzięcznych mieszkańców, którzy do dziś pamiętali o swoim bohaterze.

- Mamo…Tato… - tak jak myślał, wymówienie tych słów po raz pierwszy w życiu zabrzmiało w jego ustach bardzo dziwnie, ale po raz pierwszy nie były mu one zupełnie obce i nic nie znaczące – To ja… - nie dodał nic więcej.

Wpatrywał się w nagrobek, czując niejaką ulgę, że tu jest. Poleciały mu 4, może 5 łez. Na strychu wylał o wiele więcej.

- Tak myślałem, że tu będziesz – Naruto obrócił się i ujrzał osobę, której najmniej spodziewał się tu spotkać.

- Sasuke? A ty co tu robisz?

- Moi rodzice są pochowani kilka alejek dalej – wyjaśnił Uchiha – Cmęntarz jest najlepszym miejscem na przemyślenia.

Uzumaki z powrotem skupił wzrok na nagrobku rodziców. Sasuke stanął obok niego i również spojrzał na napis na grobie.

- Często tu przychodzisz? – spytał Naruto.

- Ostatni raz odwiedzałem grób rodziców jakieś 4 lata temu – przyznał chłopak.

Wiał silny wiatr, który rozwiewał im włosy. Ze strony obcych wyglądali dziwnie, tak stojąc w ciszy i gapiąc się na grób. A do tego te bandaże na głowach. Dobrze, że przynajmniej Naruto zmienił koszulkę.

- Swoją drogą…tworzymy zabawny kontrast, nie sądzisz? – spytał Sasuke.

- Co masz na myśli? – Uzumaki odwrócił głowę w stronę przyjaciela.

- Obaj niedawno dowiedzieliśmy się prawdy o naszych rodzinach, tyle, że twoi rodzice to bohaterowie, a moi to…

- To, że byli przestępcami to nie znaczy, że masz iść w ich ślady! – rzucił ostro blondyn.

- Nie zamierzam brać z nich przykładu – prychnął Sasuke i odwzajemnił spojrzenie przyjaciela – Ale Itachi jest wyjątkiem.

- Nadal chcesz go zabić? – spytał Naruto z niedowierzaniem – Niczego się nie nauczyłeś?! Nadal się pchasz w to gówno?!

- Już raz zabiłem człowieka. Drugi raz nie zrobi większej różnicy – rzekł obojętnie chłopak.

- Właśnie, że zrobi! Wtedy ratowałeś mi życie, a teraz to będzie zwykłe morderstwo!

- Nie morderstwo, tylko odwet.

Uzumaki był wściekły, ale starał się trzymać złość w ryzach. Nie chciał wszczynać bójki na cmentarzu, przy grobie swoich rodziców.

- Powstrzymam cię! – odrzekł hardo Naruto. Sasuke uniósł, zdziwiony, brwi.

- Jesteś bardzo pewny siebie w tym temacie – rzekł z nutką kpiny.

- A jestem. Nigdy nie rzucam słów na wiatr.

Uchiha prychnął, ale nic więcej nie dodał w tym temacie.

- Zakończmy ten temat – powiedział ugodowo. Pewnie on też stwierdził, że kłótnia na cmentarzu to zły pomysł – Na razie nie masz się o co martwić. Nie mogę wrócić do tego środowiska, po tym co zrobiłem. Pewnie już mnie mają na swojej liście do odstrzału, więc jedziemy teraz na tym samym wózku.

- Mówisz jakby to nie było nic takiego.

Sasuke wzruszył ramionami. Rzeczywiście nie bardzo przejmował się niebezpieczeństwem. Zamierzał właśnie zostawić blondyna samego, lecz coś sobie przypomniał i na chwilkę odwrócił się do Uzumakiego.

- Naruto, co zamierzasz zrobić w sprawie Hi…

- Moja sprawa – przerwał mu szybko – Sam się powinieneś zastanowić. W końcu jak powiedziałeś…jedziemy na jednym wózku.

- Taa – mruknął, nagle zdając sobie z tego sprawę.

- Tylko więcej nie znikaj – Sasuke rozszerzył oczy, zdziwiony tym zdaniem – Teraz cię będę pilnował, żeby cię nie dopadli, albo żeby znów coś durnego nie przyszło ci do głowy.

- I kto to mówi? Jeśli dobrze pamiętam to ja ci uratowałem tyłek.

- Może jestem bardziej ciemny w tych sprawach niż ty, ale niedługo cię dogonię. Następnym razem, będzie na odwrót.

- Chyba śnisz, debilu. Dzień, w którym mnie uratujesz, będzie oznaczał koniec świata.

Uśmiechali się do siebie, jak dawniej. Ich relacja wróciła do normy. Przynajmniej na razie.

Gdy Sasuke odszedł, Naruto siedział przy grobie jeszcze jakieś 20 minut. Następnie chciał udać się w kolejne miejsce.

A tam, załatwi ostatnią sprawę.

***

Sakura ostatni raz była w rodzinnym domu Sasuke bardzo dawno temu, ale mimo to odnalazła znowu ten adres bez większych problemów. Zadzwoniła do drzwi, ale nikt nie otworzył. Nacisnęła klamkę i okazało się, że drzwi były otwarte. Weszła do środka.

Zszokował ją wygląd pomieszczeń. Wyglądało to, jakby w środku wybuchła jakaś bomba. Wszystko było porozrzucane lub roztrzaskane. Weszła do salonu, a tam zobaczyła telewizor przygnieciony przez regał. Szkło, ziemia, zniszczone meble i dekoracje walały się po podłodze. Ktoś wpadł tu w niezły szał, niszcząc to wszystko.

- Co ty tu u diabła robisz?! – podskoczyła na dźwięk podniesionego głosu. Odwróciła się i napotkała wściekłe spojrzenie Sasuke – Zapraszał cię tu ktoś?!

- Nie, przepraszam – powiedziała szczerze.

- Przyjmuję przeprosiny, a teraz wynocha! – wskazał na drzwi, ale dziewczyna nie ruszyła się z miejsca – Powiedziałem coś. Wynocha!

- A jeśli nie wyjdę, to co?!

Uchiha zachichotał. Bawiła go jej postawa.

- Naprawdę nie boisz się być w jednym pokoju z przestępcą?

Sakura przełknęła głośno ślinę.

- Wiele razy byliśmy sami, a wtedy też nim byłeś.

- Ale teraz sprawy uległy zmianie – zrobił kilka kroków w jej stronę – Teraz jestem mordercą.

Haruno zacisnęła pięści, ale wciąż stała w tym samym miejscu.

- Zabiłem człowieka i planuje zabić jeszcze jedną osobę – mówił dalej Sasuke – Wiesz już kim była moja rodzina. To aż nazbyt dużo powodów, aby uciec stąd jak najdalej.

- Ale ja nie ucieknę. Poza tym nie jesteś mordercą. Ratowałeś Naruto.

- To żadna różnica. Zabicie to zabicie – uniósł jej podbródek, aby spojrzeć w jej oczy – Nie byłaś w tamtym lesie. Nie wiesz, w co się pakujesz, zostając ze mną.

- Nie wiem – przyznała – Ale zamierzam się dowiedzieć.

- Głupia jesteś. Nie wiesz co właśnie powiedziałaś – złapał ją mocno za rękę – Idź stąd i nie pokazuj mi się więcej na oczy. Zrób to albo użyje siły! To dla twojego bezpieczeństwa!

- Nie będziesz mi rozkazywał!

Sakura silnym szarpnięciem wyrwała rękę z jego uścisku i najmocniej jak umiała, wymierzyła mu siarczysty policzek.

Legendarny sierpowy Sakury! Prosto w twarz!

Sasuke gapił się pusto w przestrzeń i nie mógł wyjść z szoku. Piekł go policzek, więc nie przewidziało mu się to. Spojrzał na dziewczynę. Była wściekła. Na niego. To ona naprawdę potrafiła na niego krzyczeć?! Najwidoczniej tak!

- To za zadawanie się z mafią kretynie! Powinieneś dostać o wiele mocniej! A teraz dla odmiany posłuchasz co ja mam do powiedzenia! – Sasuke oniemiały tylko kiwnął głową – Masz rację, nie było mnie tam w lesie, więc mogę nie zdawać sobie sprawy z niebezpieczeństwa, ale chce podjąć to ryzyko i nie zamierzam słuchać twoich gróźb. Nie mogę spokojnie siedzieć, wiedząc, że tobie i Naruto grozi niebezpieczeństwo. Jeśli istnieje jakikolwiek sposób, w jaki mogę wam pomóc, zamierzam przy was zostać. A nawet… - zawahała się, a jej głos lekko stracił na mocy – A nawet mogę pomóc ci w tej twojej zemście.

Jeszcze przed chwilą Uchiha myślał, że większego szoku nie może doznać. Pomylił się, dopiero teraz kompletnie zdurniał.

- Chwila…coś ty powiedziała? – pytał, chcąc się upewnić czy się nie przesłyszał.

- Pomogę ci  się zemścić. Stanę się wspólnikiem. Nazwij to sobie jak chcesz. Tylko nie działaj więcej na własną rękę – skrzyżowała ręce na piersi i czekała na jego reakcję.

- Ty nie jesteś głupia, ty jesteś kretynką – odezwał się po chwili.

- Kretynka, idiotka, debilka, tak wiem. Przygotowałam się na wszystkie wyzwiska. No dawaj dalej – machnęła lekceważąco ręką.

Wtedy Sasuke nie wytrzymał. Wybuchnął śmiechem. No takiej reakcji Sakura nie przewidziała.

- A ty z czego rżysz?! Chcesz dostać drugi raz?! Ja tu serio mówię!

- Tak…wiem…Wygrałaś, poddaje się – wykrztusiła po ataku śmiechu. Rozłożył ręce na boki – Poddaję się. Kocham cię.

Sakura poczuła jak się rumieni. Pierwszy raz usłyszała od niego tak mocne słowa.

- Jeśli myślisz…że to mnie zbije z tropu…to… - zaczęła się jąkać, ale zamilkła, gdy Sasuke objął ją ciasno ramionami.

- Kocham cię – wyznał, czując ulgę, że wreszcie to z siebie wyrzucił.

- Nadal jestem zła – powiedział Haruno, odwzajemniając uścisk.

- Tak, wiem. Masz prawo – odsunął się od niej kawałek i wziął jej twarz w dłonie – Masz szczęście, że jestem egoistą. Po tym co przed chwilą chlapnąłem, już nie pozwolę ci uciec. Nawet, jeśli będziesz tego w przyszłości żałować. Ostrzegam cię.

- Dobrze, przyjmuję ostrzeżenie. Pogadamy, gdy już ta przyszłość nadejdzie – powiedziała i bez zbędnego gadania, sama go pocałowała.

Pomimo iż całowali się już wiele razy, ten pocałunek był pierwszym, w który wlali całą swoją miłość do ukochanej osoby. I oboje ją poczuli.

***

Hinacie trudno było wspiąć się na wzgórze ze zranioną nogą, ale jakoś dała radę. To było to samo wzniesienie, na które zabrał ją Naruto, niedługo przed rozpoczęciem ich związku. To tutaj tak naprawdę wszystko się zaczęło.

Gdy była prawie na szczycie, zobaczyła Kuramę, leżącego pod drzewem. Podeszła do niego, podrapała go za uchem i ruszyła dalej. Teraz była pewna, że go tu znajdzie.

I rzeczywiście. Dostrzegła Naruto, siedzącego na trawie, odwróconego do niej tyłem. Wpatrywał się w panoramę miasta i czekał na nią. Hinata wzięła głęboki oddech. Czas na starcie. Można powiedzieć, że to pojedynek jej życia.

Uzumaki nie odwracając głowy, wyczuł jej obecność. Był na nią bardzo wyczulony. Hyuga zrobiła kilka kroków w jego stronę i przystanęła jakieś 2 metry przed nim.

- Jak noga? – spytał, nie przejmując się powitaniem.

- Boli, ale już mniej. A twoja ręka? – zapytała z troską w głosie.

- Ujdzie – odwrócił się i spojrzał jej w twarz – Hinata… - głos na chwilę uwiązł mu w gardle, gdy ją zobaczył. Było mu to trudniej powiedzieć niż przypuszczał – Zakończmy nasz związek.

Dziewczyna poczuła ostre ukłucie w sercu. Była przygotowana, że usłyszy te słowa, a mimo to…ach było to gorsze niż się spodziewała.

- Nie pozwalam ci – odparła hardo.

- Proszę cię, zrozum – spuścił wzrok w dół, nie mogąc patrzeć jej w oczy – Cały dzień o tym myślałem i to jest dla ciebie najlepsze rozwiązanie. Okazało się, że od urodzenia należę do zupełnie innego świata niż ty. Jestem w nim i nie mogę się od niego uwolnić. Sasuke tak samo. To jest jak klątwa. Nie chce, abyś i ty do niego należała.

- A jeśli nie mam nic przeciwko?

- Czy ty siebie słyszysz?! Już zapomniałaś co się stało w lesie?! – zerwał się na równe nogi – To wiedz, że ja nie zapomniałem. Ciągle mam to przed oczami! Wystarczy, że je zamknę i znów widzę jak ten gnój mierzy do ciebie i… - zakrył oczy dłonią – Masz pojęcia jak ja się wtedy bałem? Nie zniósłbym, gdyby coś ci się stało. I to z mojego powodu.

- Nie zapomniałam o tym – zapewniła go – Ze mną jest tak samo.  Boję się zamknąć oczy, bo widzę wtedy ciebie, gdy upadasz na kolana. Myślałam wtedy, że…że cię postrzelił i…i… - nie chciała się teraz rozpłakać. Nie teraz, kiedy musi walczyć.

- Sama więc widzisz – głos chłopaka przybrał grobowy ton – Nie mogę pozwolić, aby coś ci się stało…Nie możesz znowu znaleźć się w takiej sytuacji…Żegnaj… - ruszył przed siebie.

„Wiem, co nim kieruje” – myślała Hinata – „On chce mnie tylko chronić. Robi to dla mojego dobra. Sama strasznie się boję. Ma rację w wielu sprawach, ale… „ – w tym momencie Naruto ją minął – „Ale ja wciąż…”

Odwróciła się szybko i złapała go za ramiona. Na szczęście uważała, aby nie dotknąć go tam, gdzie ma szwy. Przyłożyła czoło do jego pleców.

- Proszę…puść mnie wykrztusił Uzumaki.

- Nie mogę. Proszę nie odchodź poza mój zasięg.

Chłopak zacisnął mocno powieki. Nie mógł znieść bólu jaki sprawia jej i sobie. Ach ta szlachetność jest do kitu.

- Hinata…ja… - już nie wiedział co powiedzieć, aby ją odrzucić. Mógł wyznać, że już jej nie kocha, ale to wydawało mu istnym świętokradztwem. Nie wyciśnie z ust, ani jednej sylaby tego zdania – Będziesz w niebezpieczeństwie, jeśli zostaniemy razem.

- Wiem. Wiem, aż za dobrze – wyznała dziewczyna, ale nie rozluźniła uścisku – Ale moja miłość jest silniejsza niż strach. Zniosę to, tylko zostań ze mną – przeniosła swoje dłonie z jego ramiona na jego klatkę piersiową – Pamiętasz, co mi kiedyś powiedziałeś? O słowach Ero-wujka, o tym, że jeśli chce się coś osiągnąć, trzeba mieć przy sobie kogoś, kto cię wesprze. Nie rozumiesz, że chodziło mu właśnie o tą sytuację?

Naruto otworzył zaskoczony usta. Mogła mieć rację.

- On wiedział – Hyuga mówiła dalej – Wiedział, że kiedyś dowiesz się prawdy i będziesz potrzebował tej rady. Więc pozwól mi być tą osobą, która cię wesprze. Dam ci tyle siły, ile zechcesz. Jeśli upadniesz, pomogę ci wstać. Pomogę ci przeć naprzód. Będę cię kochać najmocniej jak umiem. Zrobię wszystko…tylko nie unieszczęśliwiaj nas oboje, dla mojego dobra.

Stali w tej pozie dobrą chwilę. Naruto cały dzień wyobrażał sobie tą scenę, gdy będzie musiał ją opuścić, aby ją uratować. Czuł się wtedy tak bezsilny i wyprany z wszelkich pozytywnych emocji, że nie miał nic przeciwko, aby to Akatsuki po prostu wyskoczyło zza rogu i zabiło go na miejscu. Było mu to obojętne. Nie miał żadnej ochoty, ani siły na walkę o swoje życie.

Ale, gdy ona jest przy nim, czuję się zupełnie inaczej. Przymknął powieki i znów ujrzał Ero-wujka. Dobrze pamiętał jego słowa.

„Gdy człowiek jest sam, nigdy nie będzie szczęśliwy, ani nawet silny. Bo dopiero wtedy, gdy mamy kogoś, kogo chcemy ochraniać, stajemy się naprawdę silni. Niemal niezwyciężeni. Zapamiętaj te słowa, Naruto”

„Gdy mamy kogoś, kogo chcemy ochraniać” – powtórzył te słowa w myślach. Tak, to Hinata była osobą, którą chciał chronić najbardziej na świecie. Lewa dłoń sama powędrowała do kieszeni, w której wciąż był przedmiot, który zabrał ze strychu Jirayi.

Hinata obejmowała ukochanego od tyłu i nie zamierzała go puścić. Czuła irracjonalny lęk, że chłopak rozmyję się w powietrzu, gdy tylko go puści. Poczuła jak Naruto ujął jej dłoń, ułożoną na jego klatce. Przestraszyła się, że chce ją odtrącić, ale on tylko ją przesunął, w miejsce gdzie znajdowało się jego serce. Czuła przez materiał jego koszulki, mocne i miarowe bicie. Przytuliła się do niego jeszcze mocniej.

Nie wiadomo ile tak trwali. Może kilka minut, albo godzin.

- Dobrze – powiedział blondyn, po jakimś czasie.

Dziewczyna otworzyła szybko oczy. Nie wypuszczając go z ramion, obróciła go w swoją stronę, aby stali do siebie przodem. Był jak najbardziej poważny.

- Naprawdę? – spytała szczęśliwa – Nie zostawisz mnie?

- Nie – pokręcił głową – Zostaniemy razem, ale pod dwoma warunkami – zastrzegł.

- Jakimi? – spytała szybko. I tak zrobi wszystko co zechce.

- Musisz mi obiecać, że jeśli kolejny raz zdarzy się taka sytuacja jak wczoraj, będziesz myśleć tylko o własnym bezpieczeństwie. Uciekniesz i zostawisz mnie, jeśli będzie trzeba. Będziesz myśleć jedynie o sobie. Masz przysiąc, że tak zrobisz.

Dziewczyna zawahała się przez chwile. Jednak po zastanowieniu, pokiwała głową.

- Dobrze, przysięgam.

- A teraz druga sprawa – sięgnął do swojej kieszeni i wyjął ten przedmiot. Pokazał go Hinacie na wyciągniętej dłoni – Masz to przyjąć.

Był to pierścionek, z małym okrągłym diamencikiem. Dziewczynie zaparło dech. Niemożliwe, że to się dzieje. Nie spodziewała się tego.

- Co…co to… - wyjąkała.

- Znalazłem to dziś na strychu. Spytałem Ero-wujka i tak jak się spodziewałem to jest pierścionek, który tata dał mamie, gdy prosił ją o rękę. Chce żebyś go przyjęła.

- Ale…ale…nie mów że ty…

- Ech, mało romantycznie. Może lepiej klęknę – miał właśnie taki zamiar, ale dziewczyna go powstrzymała.

- Nie, nie klękaj – „Wtedy chyba zemdleje” pomyślała – Ty…mówisz poważnie? – nie mogła uwierzyć, że to się dzieje.

- Młodsi od nas biorą ślub, a nawet mają dzieciaki, więc chyba my możemy się zaręczyć – nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu.

- Za…za…zaręczyć?

- Ach, przecież nie musimy tego robić jutro – ujął jej dłoń – Nieważne czy to będzie jutro, za rok, czy za 10 lat. Pragnę abyś mi to obiecała. Przyrzekła, że kiedyś ten dzień nadejdzie – wsunął pierścionek na jej palec – Dasz mi wówczas, największą zachętę do życia i wolę walki, jaką tylko możesz mi ofiarować.

Hinata patrzyła na pierścionek na swoim palcu. Teraz nie ma szans, aby powstrzymała łzy. Rzuciła mu się w ramiona i objęła go mocno za szyję.

- Obiecuję. Obiecuję, że kiedyś…zostanę… - nie mogła dokończyć zdania. Ilość emocji ścisnęła jej gardło.

- Kocham cię jak wariat – przyznał Naruto – I jeśli poczujesz, ze bycie z mną to dla ciebie za dużo, możesz odejść w każdej chwili. Nie zatrzymam cię, jeśli będziesz chciała normalnie żyć.

- Akurat taki dzień nigdy nie nadejdzie, ty głupku.

Chłopak cicho się zaśmiał, słysząc słowo głupek. Odsunął się kawałek, spojrzał jej w oczy i złączył ich usta. Co ciekawe obojgu pociekło kilka łez. A blondyn myślał, że wylał już wszystkie łzy dzisiejszego dnia.

Pocałunek trwał i trwał nieprzerwanie. Był na zmianę namiętny i czuły. Nie odrywali się od siebie, nawet, aby zaczerpnąć powietrza. Hinata obejmowała go za szyję, a on trzymał ręce w jej miękkich, granatowych włosach. Oczy mieli lekko otwarte, aby móc widzieć siebie i swoje uczucia, w nich zawarte. Byli w pełni szczęśliwi i nie chcieli, aby to się skończyło.

Kurama siedział kilka metrów dalej po drzewkiem i obserwował swoich właścicieli. Wyglądało to tak, jakby pies się uśmiechał.

W mieście zerwał się wiatr. Był to wiatr zmian, który zwiastował przyszłe wydarzenia i symbolizował koniec pewnej epoki. Epoki spokojnego i beztroskiego życia. Nadchodziły ciężkie czasy i wszyscy, którzy go poczuli zdawali sobie z tego sprawę. Czuli ten powiew nawet w kościach. Byli gotowy do ciężkich zadań i prób, na które życie zamierza ich wystawić w najbliższym czasie.

Najpierw poczuli go Jiraiya i Tsunade, w gabinecie pani prezydent, gdy wiatr rozwiał jej wszystkie dokumenty na biurku.

Poczuł go Shikamaru, siedzący na masce czarnej terenówki oraz Kakashi, stojący tuż obok niego, opierając się o auto.

Poczuł go Itachi, stojący na szczycie drapacza chmur. Powiew strącił mu z twarzy jedną z jego łez, które były ostatnimi wyrazami jego prawdziwych emocji i uczuć. Na jakiś czas, będzie musiał trzymać je w ryzach i grać kogoś kim nie jest.

Poczuli go Sasuke i Sakura, stojący na tarasie rezydencji Uchiha. Trzymali się za ręce i spoglądali w niebo, pozwalając, aby ów podmuch, rozwiewał im włosy.

Na koniec wiatr doleciał na wzgórze, gdzie stała zakochana para, trzymająca się w ramionach. Naruto wpatrywał się w panoramę miasta i głaskał Hinate po włosach. Czuł zimny powiew we włosach, ale nie przejmował się nim.

Uratować własne życie…odciągnąć Sasuke od zemsty…chronić Hinate…

Dla niego to nie jest niemożliwe. Warto jest podjąć ryzyko i chronić rzeczy, które się kocha. To najwyższa wartość jaką można sobie wyobrazić.

„Tato…Mamo…” – zawołał w myślach, wpatrując się w czyste, bezchmurne niebo – „Obserwujcie mnie”

***

(Od autorki) Ta dam!!! I jak?
Pawle, powiem, że przeczytanie najdłuższego komentarza w twojej karierze sprawi mi niebywałą radość ;) I to jaką!
Jeszcze jedno słówko na temat ostatniego Naruto Gaiden.
Udowadniałam sobie często, że moja wyobraźnia jest PRAWIE nieograniczona. Dlatego nie mogę uwierzyć, że ten cholerny dziad Sasuke, który przez całą mangę był jakiś taki aseksualny, zmienił się na chwilę w dziwkarza, przeleciał Karin, wziął dzieciaka i hajtnął się z Sakurą, a potem spierdzielił na misję (sorki za język) No sorry moja wyobraźnia tego nie przeskoczy (owszem Sasuke to dupek i sukinsyn, ale nie dziwkarz czy kobieciarz)! Dlatego coś czuję, że to nie jest wszystko, w tym jest drugie dno. Nawet udało mi się wymyślić teorię, w której Sakura jednocześnie jest biologiczną matką Sarady oraz wynik badań DNA jest autentyczny. Mówiłam że mam niezły łeb XD Ale nie będę jej tu ujawniać bo za dużo by pisać oraz mogłabym się wygłupić.
Widzimy się we wtorek z "Została minuta część I"