Rozdział 28

(Od autorki) Dobra jedziemy dalej, ale coś się martwię, że rozczaruje was tym rozdziałem :( coś jest z nim nie tak.
Nawrót Sasuke, co? O nie, nie tak szybko. To draństwo jak się uprze to tak łatwo nie odpuści. Wszyscy o tym wiemy.
Przepraszam Bler i N.I, serio chciałam was przeczytać, ale musiałam wykuć 25 przysłów po łacinie :P po jaką cholerę nie wiem. Ale zrobię wszystko co w mojej mocy.

***

- Musimy stąd spierdalać i to szybko.

Naruto przytaknął głową i wstał z podłogi. Nie był jeszcze w stanie jasno myśleć. Ostatnie 3 minuty kompletnie zamąciły mu w głowie. Sasuke go wydał? O co chodziło z tym „synem”? Trup na podłodze na pewno nie ułatwiał mu zebranie się do kupy.

Tymczasem Uchiha zamknął drzwi i rozejrzał się po pokoju. Analizował sobie całą ich sytuację. Potem podszedł do ciała Orochimaru i wyciągnął mu broń z ręki. Było to trochę trudne, ponieważ mężczyzna miał zaciśniętą dłoń. Następnie rzucił pistolet w stronę Uzumakiego, który złapał go odruchowo.

- Co ty robisz? – spytał, zdziwiony.

- To ty strzeliłeś do tego tłuściocha? – Sasuke zignorował pytanie i zadał własne.

- Tak jakby. To znaczy…rzucił się na mnie z nożem, to co miałem zrobić? – mówił to tonem usprawiedliwienia, jakby zrobił coś złego, mimo, że ratował sobie życie.

„Strzelił tak precyzyjnie, mimo że tamten był w ruchu?” pomyślał Uchiha, przypominając sobie że sam ma z tym problemu, chociaż często ćwiczy. A Naruto miał broń w dłoni po raz pierwszy, a i tak mu się udało. Nieźle.

- Dałem ci ją, bo może się przydać – wyjaśnił swoje zachowanie – Nie bardzo mamy jak stąd wyjść. Na dole jest trzech uzbrojonych ludzi i jeden ranny. Usłyszeli strzały, więc myślą, że nie żyjesz. Niedługo zaczną się niepokoić, kiedy Orochimaru nie będzie schodził na dół. Wtedy tu przyjdą i jak tak zastaną sytuację to…

- Nie musisz mi tłumaczyć. W takim razie zostaje nam jedna droga – wskazał na jedyne okno w pokoju. Podszedł i otworzył je – Możemy zejść po rynnie – Tak naprawdę blondyn mógłby nawet wyskoczyć przez to okno, byleby nie mieć przed oczami ciała mężczyzny i powiększającej się powoli kałuży krwi.

- Schodź pierwszy – powiedział Sasuke, oglądając się na drzwi z obawą, jakby zaraz miałby się w nich ktoś pojawić.

Blondyn też miał taką obawę, więc nie zwlekając wszedł na parapet i wieszając się na rynnie, zaczął powoli po niej schodzić. Rynna wydawała się stara i niedbale przymocowana. Naruto ważył swoje i przez całą drogę na ziemię modlił się, aby ta rura się nie zerwała. Na szczęście Uzumaki i Uchiha zdołali zejść na dół bez robienia hałasu, choć zdarzały się momenty grozy, kiedy rynna dziwnie trzeszczała i wydawało się, że długo już nie wytrzyma.

Gdy oboje dotknęli ziemi, odetchnęli z ulgą. Ale nie na długo. Sasuke miał nadzieję, że uda im się odjechać na motorze, ale było to niemożliwe. Chłopak wbiegając do domu, nie zauważył wozu Orochimaru, przy którym stał teraz Kabuto.

- I co teraz? – Naruto wypowiedział na głos swoje myśli. Obaj wychylali się zza ściany, przyglądając się motorowi, który był poza ich zasięgiem. Tak blisko, a tak daleko. Nie mogli wyjść, nie będąc zauważonym przez okularnika.

- Nie mamy wyboru – rzekł Sasuke odwracając się w stronę lasu. Jedyna droga ucieczki, prowadziła tam.

Spojrzeli na siebie porozumiewawczo, ścisnęli mocniej pistoletu w swoich dłoniach i ruszyli w głąb lasu. Najpierw biegli, a później zorientowali się, że robią w ten sposób, za dużo hałasu. Wydawało im się, że ludzie w domku mogą słyszeć ich każdy krok. Jedynymi źródłami światła była latarka w telefonie Sasuke i księżyc prześwitujący przez drzewa. Słyszeli tylko trzaski gałęzi i szelest liści pod ich stopami.

Naruto uważnie obserwował idącego przed nim Uchihę. Miał dużo pytań, a przyjaciel to wyczuwał, przez co panowała napięta atmosfera. Pewnie dlatego, że tamten nie bardzo chciał na nie odpowiadać.

Gdy minęło wystarczająco dużo czasu, aby poczuli się w miarę bezpiecznie, Uzumaki przerwał milczenie.

- Dobrze się czujesz?

Sasuke zatrzymał się.

- Raczej nie.

- Powinniśmy pogadać, tylko, że…- zrobił zakłopotaną minę i zaczął dziwnie podskakiwać - …ja muszę na stronę.

Uchiha myślał, że zaraz się przewróci.

- Jaja se robisz?! Teraz ci się chce?!

- A wypiłeś kiedyś butelkę wody, a potem byłeś przykuty do krzesła przez kilka godzin?! No chyba nie! Daj mi chwilę, no! – rzucił i zniknął w krzakach.

- Boże dopomóż – Sasuke odłożył broń na ziemię i walnął się w czoło.

***

Sakura szła chodnikiem ze zwieszoną głową. Nie miała gdzie się podziać. Zmartwienie nie pozwalało jej spać. Czuła się jak w horrorze, w którym po kolei znikają wszyscy uczestnicy wycieczki. Najpierw Naruto, potem Sasuke po tym dziwnym telefonie, a teraz okazało się, że Hinata również zniknęła.

Nagle koło niej, na jezdni zatrzymał się samochód. Otworzyło się okno i dziewczyna mogła zobaczyć twarz kierowcy. Była mocno zdziwiona.

Rozmowa nie trwała zbyt długo. Wystarczyła krótka wymiana zdań, aby Sakura bez wahania wsiadła na tylne siedzenie.

Samochód z piskiem ruszył przed siebie.

***

Kabuto stał wyprostowany i patrzył z niedowierzaniem na martwe ciało swojego pracodawcy. Nie czuł żalu. Bardziej był to gniew i strach, ale o samego siebie. Myślał tylko o tym jak ta sytuacja odbije się na nim. Zresztą tak samo myślała trójka ludzi stojąca za nim.

- Co z naszą zapłatą? – zapytał Sakon – W końcu porwaliśmy gnojka, jak chcieliście.

- Spokojnie, dostaniecie zapłatę, ale…- odwrócił się w ich stronę. Światło żarówki odbiło się jego w okularach – Pod warunkiem, że przyniesiecie mi zwłoki tej dwójki. To chyba nie problem?

Nie żeby Kabuto robił to z zemsty czy coś. Po prostu tamta dwójka zabiła Orochimaru, zraniła jednego z najlepszych najemników i zwiała im sprzed nosem. Pozbycie się ich to szansa na uniknięcie kłopotów w przyszłości.

Sakon, Kidomaru i Tayuya kiwnęli jedynie głowami i zaczęli zmierzać do wyjścia z zamiarem zdobycia swojej zapłaty. Bez mrugnięcia okiem minęli swojego, rannego kompana. Skoro był ranny, to w takim razie był bezużyteczny.

***

Było coraz trudniej. Wydawało się, że Kurama jest niezniszczalny. Nie zatrzymał się ani na chwilę, ani nie zwolnił tempa. Hinata natomiast zaczęła już tracić siły. Miała coraz większe problemy, aby wypatrzeć psa w tłumie. Nogi ją okropnie bolały, a przez brak jedzenie było jej słabo. Biegła wolniej, ale i tak dalej parła naprzód.

Budynki, oraz ludzie zaczęli zanikać. Hyuga już nawet nie wiedziała gdzie jest. Liczyło się tylko to, aby widzieć rudą sierść Kuramy przed sobą i jej nie zgubić. Niestety parę razy zniknął jej z oczu, ale na szczęście szybko go odnalazła.

W końcu pies się zatrzymał, ale dlatego, że drogę zagradzało mu ogrodzenie z siatki. Zaczął uderzać w nie łapą, dając znać, że jego pan jest gdzieś za płotem. Hinata, ciężko dysząc, podniosła Kuramę jedną ręką i podjęła próby przejścia przez ogrodzenie. Zmęczenie i ciężar psa nie ułatwiał jej zadania. Dwa razy zsunęła się na ziemię, ale za trzecim podejściem udało jej się wspiąć i przejść przez ogrodzenie.

Niestety straciła równowagę, gdy schodziła na dół i upadła. Zraniła kolano i rozdarła spodnie, kiedy uderzyła o ziemię. Będzie strup.

Podniosła się powoli, drżąc. Rozejrzała się i zorientowała, że przed sobą miał ciemną ścianę lasu. Nie miała nic, by sobie oświetlić drogę. Poczuła ukłucie strachu. Nie mogła już biec. Rana na kolanie pozwalała jedynie na szybkie kulenie.

Kurama chodził w kółko wokół swojej pani, by się upewnić, czy da ona radę iść dalej.

- Jest dobrze, jest ok – nie wiadomo, czy mówiła to do psa, czy może próbowała się zmotywować do dalszej drogi.

Żeby się nie zgubić, Hinata trzymała Kuramę za ogon i dreptała za nim. Zmniejszenie tempa pozwalało psu na lepsze węszenie. Podniósł szybko łeb, kiedy złapał trop i pobiegł do przodu. Dziewczyna, cicho pojękując z bólu, mówiła do siebie:

„To już blisko. Już niedaleko. Muszę to wytrzymać”

***

- Skończyłeś już? – Sasuke stał oparty o drzewo z założonymi rękami. Jego irytacja sięgała zenitu.

- Jeszcze chwila – dźwięk zapinanego rozporka i westchnienie ulgi. Naruto wyszedł z ukrycia.

- Nareszcie. Musimy iść dalej i wyjść z tego cholernego gąszczu. Jak tylko odkryją, że szef nie żyje…

- Szef, co? – Uchiha odwrócił się w stronę blondyna. Nie mógł widzieć w ciemności jego wyrazu twarzy, ale jego głos zwiastował poważną rozmowę, jeśli nie kłótnię.

- Musimy teraz o tym gadać? Najpierw zwiejmy stąd, a potem…

- Nie, mów teraz! – kto by pomyślał, że Naruto potrafi mówić tak…groźnie – Co to znaczy, że to jest twój szef?!

- Raczej był. Jak widziałeś "wystrzeliłem" z niezłym wymówieniem.

- Nie mów o tym tak lekko! – Uzumaki zrobił kilka kroków w przód. Teraz chłopcy mogli się widzieć. Uchiha poczuł niepokój, gdy dostrzegł, że rana na głowie Naruto wciąż krwawi – To przed nami ukrywałeś, prawda?! Kiedy my się o ciebie zamartwialiśmy, ty bawiłeś się w przestępcę! Odpierdoliło ci do reszty! Pracowałeś z tymi ludźmi, chociaż widziałeś co robią! Dlaczego, do kurwy nędzy dlaczego?! – złapał za kołnierzyk koszuli Sasuke, jakby chciał go uderzyć.

- Nie chciałem, żebyście się dowiedzieli. Byliście bezpieczni, dopóki trzymaliście się z daleka – chłopak zdawał sobie sprawę, że to co mówi brzmi żałośnie.

- A ja to co? Co to miało być?! Próbowali mnie zabić, a ty mówisz, że byłem bezpieczny. Przestań pieprzyć od rzeczy! O co chodzi z tym wydaniem mnie?!

- Przyznaję wydałem cię, ale nie świadomie.

- Nie łżyj! – przycisnął Sasuke do drzewa – Po co zadawałeś się z takimi ludźmi? Szukałeś wrażeń, czy co?! Normalne życie już ci się znudziło, więc potrzebowałeś czegoś nowego…

- Nie robiłem tego, bo chciałem! – odepchnął jego rękę. Sam teraz był wściekły – Chciałem od nich tylko informacji, ale w zamian zażądali wykonywania … drobnych zleceń – kłamał. Nie takie znowu drobne.

- Ciekaw jestem jaka informacja jest warte tyle, aby upodobnić się do tych…

- Itachi zabił moich rodziców! – Sasuke zdziwił się, że poczuł ulgę, gdy wypowiedział to zdanie na głos. Zapanowała głucha cisza.

- Ej… Nie rób sobie teraz jaj, jasne. – powiedział blondyn, kiedy się otrząsnął.

- Nie robię – chłopak zwiesił głowę – Nie okłamali mnie chociaż. Sam mam niezłego guza na głowie po ostatniej rozmowie z bratem – Wtedy Sasuke zaczął się śmiać. Śmiał się nie mógł przestać. Podniósł głowę i jego oczy zalśniły w ciemności, czystym szkarłatem. Uzumaki nie był tak przerażony, nawet kiedy miał lufę przyciśniętą do głowy.

- Sasuke…

- Wielka szkoda. Chciałem, żeby tylko Itachi zginął z mojej ręki, ale…może to i lepiej. Może równie dobrze być drugi… Już wiem jak to jest zabić, teraz wystarczy…

Uchiha otrzymał silny cios w szczękę, ale nie upadł.

- Drugi? Jaki drugi? Chcesz zabić własnego brata? Zupełnie ci odbiło, otrząśnij się debilu! Nawet jeśli to prawda, co mówisz – Naruto jakoś wciąż nie mógł w to uwierzyć – Zemsta da ci więzienie, a nie satysfakcję. Nie pozwolę ci stać się tacy jak oni!

- Zamknij się! A co ty tam możesz wiedzieć – Uchiha starł krew ze swoich ust – Straciłeś kiedyś kogoś? Ktoś ci bliski zdradził cię w najgorszy sposób? Widziałeś zwłoki swoich rodziców? Nie, prawda? – blondyn znieruchomiał – Nie masz żadnego prawa mnie pouczać, skoro nie potrafisz zrozumieć, jak się czuję! Gówno wiesz o bólu, ty… - Ostatnie zdania wykrzyknął na cały głos – Jak…Powiedz mi jak…możesz mnie zrozumieć?

Naruto zacisnął trzęsące się dłonie. Wpatrywał się w czerwone oczy przyjaciela i zrozumiał. Pojął wszystko w mgnieniu oka. Cała układanka utworzyła całość. Brakującym elementem, były właśnie te oczy…iskrzące nienawiścią. To była ta prawda, której u niego szukał. Od bardzo dawna.

„Czemu? Czemu wcześniej nie zauważyłem, że on tak cierpi? Tyle czasu…”

- Oni… - Uchiha przerwał ciszę, mówił już spokojniej - …prześwietlili mnie na wylot – zaskoczył blondyna tą informacją – I w ten sposób cię znaleźli. Uzumaki to… - przełknął ślinę. Czuł, że jeśli mu to powie, w pewnym sensie zadośćuczyni mu to całe gówno, w jakie go wpakował - …panieńskie nazwisko twojej matki.

- Mojej ma…

Usłyszeli trzask gałęzi gdzieś nieopodal i czyjeś szepty.

- O kurwa go mać – wyrwało się obu chłopakom.

- No to bomba. Usłyszeli twoje krzyki – wytknął Uzumaki.

- Nie zwalaj na mnie! To ty chciałeś gadać w najmniej odpowiednim momencie!

Sasuke wyłączył latarkę, aby pościg nie znalazł ich widząc jej światło. Podniósł z ziemi swój pistolet.

- Miej broń w gotowości, siedź cicho i idź za mną – zakomenderował Uchiha.

- Nie rządź się, tylko dlatego że umiesz lepiej posługiwać się spluwą!

- To zła pora na dyskusje, idioto!

Przebiegli spory kawałek, aż znaleźli dwa drzewa o tak potężnych pniach, że bez problemu mogli się za nimi schować. Chłopaki ukryli się za nimi, trzymając swoje pistolety wycelowane w górę. Nasłuchiwali w którą stronę zmierzał ich pościg.

- Psst – syknął Sasuke – Z tobą na pewno dobrze? Nie rozmazuje ci się obraz, czy coś?

Krew już przestała płynąć z czoła Naruto, ale jej zaschnięta strużka na całej długości jego twarzy, przyprawiała o ciarki.

- Jest w porządku – Ale bolało jak cholera.

Chłopcom trudno było się skoncentrować na nasłuchiwaniu. Wszystko dlatego, że ich serca biły tak szybko, że dla nich zagłuszały one wszystkie dźwięki wokół. Nie wiedzieli, czy słyszą kroki, czy po prostu własne serca. Do tego musieli uspokajać swoje przyśpieszone oddechy, aby ich nie wydały.

Kroki stawały się coraz głośniejsze. Zmierzały prosto na nich. Naruto miał wrażenie, że siedzi za tym drzewem dobre kilka godzin.

Wtem rozległ się cichy dźwięk odbezpieczanego pistoletu. Zobaczyli błysk czyjeś latarki, a potem strzał rozniósł się echem po całej okolicy. Ktoś strzelił pomiędzy drzewami, za którymi stali.

- Dobra, wyjdźcie grzecznie, a nic się wam nie stanie – rozległ się głos mężczyzny, który był niepokojąco blisko nich.

- Wierzysz, że dadzą się na to nabrać, kretynie? – tym razem był to damski głos.

- Jesteś mądrzejsza od niego, niunia – odezwał się Sasuke, pewnym siebie głosem.

- Jestem Tayuya, ty skur...!

Kolejny strzał, mrożący krew w żyłach. Coś poruszyło się w pobliskich krzakach.

- Mam jeszcze sporo naboi! – krzyknął mężczyzna – Wyłazić, ale już!

Naruto i Sasuke wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Oboje wiedzieli, że jeśli wychylą głowy zza pni, zostaną one od razu przestrzelone. Nie mogli też tu wiecznie tkwić, bo tamta dwójka w końcu straci cierpliwość i pierwsi wykonują ruch. Mogli jedynie spróbować wyjść z ukrycia i pierwsi do nich strzelić, zanim tamci zdołają cokolwiek zrobić. O wszystkim zadecyduje szybkość. Trzeba sprawdzić, kto ma lepszy refleks.

Sasuke wykonał znak, że najpierw on spróbuje. Uzumaki przytaknął lekko głową. I wówczas, do ich uszu doszło dziwne…warczenie.

***

Hinata szła dróżką, trzymając się kurczowo ogona Kuramy. Usłyszała czyjeś głosy, więc przyśpieszyła kroku. Pies złapał zębami za jej rękaw i pociągnął ją na ziemię. Dziewczyna uklękła, więc na ziemi i podczołgała się kawałek za psem i wtedy to usłyszała. Coś jakby, coś strzeliło w rurze wydechowej samochodu.

Kurama poprowadził ją do pobliskich krzaków i Hyuga mogła wszystko zobaczyć, w słabym świetle księżyca. Po jej lewej widziała Naruto i Sasuke, ukrytych za drzewami, odwróceni do niej bokiem. Po jej prawej natomiast zobaczyła mężczyznę, trzymającego w wyciągniętej dłoni coś, co przypominało pistolet oraz kobietę z długimi włosami.

„Co…co się dzieję? Ja nic nie rozumiem…”

Nie mogła się pozbierać, zszokowana tą straszną sceną. Bała się, i to bardzo. Otrząsnęła się jednak, kiedy Naruto odchylił głowę i mogła lepiej przyjrzeć się jego twarzy. Zorientowała się, że jest ranny w głowę.

„Dlaczego mu to zrobili? Jak mogli...”

Kurama szturchnął ją nosem i spojrzał na swoją panią, jakby chciał spytać, czy ona na pewno da sobie radę? Hinata kiwnęła głową. Wiedziała, co powinna zrobić. Pogłaskała się po rannym kolanie, żeby ulżyć sobie w bólu. Za chwilę będzie musiała zapomnieć o bólu i wyczerpaniu, aby coś zrobić.

„Teraz jesteś wojownikiem, możesz być tak silna jak tylko zechcesz”

Te tak dawno wypowiedziane, przez Naruto słowa, teraz znajdą nareszcie ujście w praktyce.

***

Rozległo się warczenie. Kidomaru odwrócił się i dojrzał parę czerwonych ślepi. Coś wyskoczyło z krzaków i z szybkością błyskawicy skoczyło na niego. Stwór wgryzł się w jego wyciągniętą rękę, jak w ciepłe masło. Wypuścił broń z ręki i upadł na ziemię przygnieciony przez ciężar bestii, która go zaatakowała. Kiedy otworzył oczy zobaczył paszczę pełną ostrych kłów. Bestia zawarczała groźnie i wtedy mężczyzna mógł poczuć zwierzęcy odór z pyska. Ślina stwora spłynęła mu na twarz.

- Po…Potwór – wycharczał tylko i zemdlał.

Tymczasem, gdy tylko Kurama wyskoczył z krzaków, Hinata poszła w jego ślady. Wykorzystała całą siłę woli, aby zignorować ból w kolanie. Rzuciła się w stronę różowo-włosej kobiety. Tamta zbyt późno ją dostrzegła i nie zdążyła wyciągnąć broni spod kurtki. Hyuga z całej siły, uderzyła kobietę pięścią, w głowę. Gdy ta traciła równowagę, ukucnęła i podcięła jej nogi. Tayuya już upadała na ziemię, kiedy Hinata dokończyła swoje dzieło, uderzając ją łokciem prosto między oczy, przyśpieszając spotkanie kobiety z glebą.

Wyprostowała się, ciężko dysząc. Odwróciła się napotkała zszokowane spojrzenie niebieskich oczu. Naruto i Sasuke wyszli zza drzew i nie mogli uwierzyć własnym oczom.

- Hinata…

Dziewczyna wykorzystała resztki energii, jakie jej zostały i wpadła w ramiona ukochanego, który uścisnął ją tak mocno, że aż zabrakło jej tchu.

- Głupia, co ty tu robisz? – chłopak pocałował ją kilka razy w czoło – Po co tu przyszłaś? Jak pomyślę, co ci się mogło stać…

- To nieważne – wzięła jego twarz w dłonie – Jesteś ranny. Boli cię? – głaskała go po twarzy, jakby miała nadzieję, że samym dotykiem uzdrowi jego ranę.

- To nic, takie tam – potrząsnął głową i przyjrzał się dziewczynie. Kilka razy, w ciągu, ostatnich godzin myślał, że już jej nigdy nie zobaczy. Trzymał ją mocno w objęciach, upewniając się, że Hinata naprawdę tu jest. Że przyszła po niego, że go znalazła.

- Przepraszam – wykrztusiła, chowając głowę w jego bluzę – Tak bardzo przepraszam.

– Cii, nie masz za co, spokojnie – głaskał ją po włosach -  Jak…Jak mnie znala…

- Zawsze cię znajdę – proste wyjaśnienie.

Hinata, pomimo tych wydarzeń sprzed kilku minut czuła się strasznie szczęśliwa. Ulga była niewyobrażalna. Zresztą nie tylko ona się tak czuła. Gdy spojrzeli sobie w oczy od razu odczytali swoje emocje. Mimowolnie musieli się uśmiechnąć, bo strach na chwile odszedł w zapomnienie.

W tym samym czasie Sasuke, nie mógł uwierzyć, że właśnie został uratowany przez dziewczynkę i jej psa. Co za upokorzenie!

Ignorując czułe powitanie pary, podszedł do dwójki na ziemi i zaczął ich przeszukiwać. Znalazł 2 pary kajdanek, nóż i jeszcze jedną broń. Ponieważ nie były one potrzebne wyjął z nich naboje i schował je do kieszeni. Później na wszelki wypadek, skuł ręce Tayuyi i Kidomaru. Teraz, jeśli się ockną, nie będą mogli nic zrobić.

Umysł Hinaty zaczął oswajać się z rzeczywistością. I wtedy poczuła, że Naruto przyciska coś do jej pleców. Coś twardego.

- Co tam trzymasz? – odsunęła się kawałek, a wtedy blondyn pokazał jej pistolet w wyciągniętej dłoni. Dziewczyna wciągnęła gwałtownie powietrze – Skąd ty to…

- Długa historia – coś szarpnęło go za nogawkę, odwracając jego uwagę. To Kurama domagał się uwagi, swojego pana – Ach, stary ty też … - Ukucnął i pogłaskał psa po łbie. Ten był z tego najwyraźniej zadowolony, Czuł, że się spisał.

Wówczas Naruto, klęcząc mógł zobaczyć, przez dziurę w spodniach Hyugi, jej mocno zdarte kolano.

- Jak tyś to zrobiła?!

- Też długa historia – wyjęła z kieszeni chusteczkę – Nie mogę patrzeć na ciebie w takim stanie - wyjaśniła i zaczęła mu wycierać twarz z zaschniętej krwi.

Kiedy to robiła, Uzumaki nie spuszczał z niej wzroku. Czekał na jakieś objawy szoku, z jej strony, ale nic takiego nie nastąpiło.

- Ej gołąbeczki – odezwał się Uchiha, zwracając na siebie uwagę. Hinata chyba dopiero teraz go zauważyła – Nie chce przeszkadzać, ale nie mamy czasu na migdalenie się.

- A co on tu robi? – pytanie wyrwało się dziewczynie.

- Pobierał korki z gangsterki – odpowiedział zgryźliwie Uzumaki.

- Ratowałem ci dupę! Okazałbyś wdzięczność, chociaż! A tak w ogóle… – zerknął w stronę dwójki ludzi na ziemi – Jeszcze nie jesteśmy bezpieczni.

Naruto wstał z ziemi, z zaniepokojonym wyrazem twarzy. Musiał przyznać Sasuke racje.

- Nie rozumiem – wykrztusiła Hinata.

- Ścigało nas trzech ludzi – wyjaśnił Uchiha – A tu jest tylko dwóch.

- To znaczy, że… - dziewczyna nie była w stanie dokończyć zdania. Naruto zrobił to za nią.

- Gdzieś tu krąży jeszcze jedna osoba i…chce nas dorwać – objął Hinatę ramieniem, dodając jej tym otuchy.

Sasuke, Naruto podtrzymujący kulejącą Hinatę i Kurama ruszyli w nieznanym kierunku, mając nadzieję, że znajdą drogę do wyjścia z tego lasu grozy.

Uchiha, był zirytowany, ponieważ przez Hyugę, ich tempo się spowolniło, ale ponieważ uratowała im tyłki…przemilczał temat.

***

Kabuto jechał tak szybko, na ile pozwalała mu na to leśna droga. Zamierzał wrócić do siedziby i zacząć planować co robić, gdy wiadomość o śmierci Orochimaru się rozejdzie. I przede wszystkim co sam ma zrobić. Oczywiście myślał o własnym interesie.

Jego sprawy nie stały zbyt dobrze. Szef dawał mu, w pewnym sensie ochronę, a teraz może liczyć tylko na siebie. Jeśli chce ujść z życiem, musi postępować bardzo roztropnie, a jednocześnie szybko. Zdziwił się, kiedy zobaczył naprzeciwko zbliżające się światło.

Minął go jakiś samochód, ale jedyne co okularnik zdołał dojrzeć, to że w aucie były 3 osoby. Przez brak odpowiedniego oświetlenia, nie mógł powiedzieć nic więcej.

Kabuto czuł przez skórę, że to auto zwiastuje kłopoty, więc zaklął pod nosem i mimowolnie nacisnął mocniej pedał gazu.

***

Sakon stał nad dwoma nieprzytomnymi ciałami swoich towarzyszy. Ci cicho jęczeli, jakby zaraz mieli się ocknąć.

Mężczyzna myślał, że rozsadzi go furia. Jakim cudem dwójka gówniarzy, załatwiła w ten sposób trójkę jego najlepszych ludzi i do tego samego szefa. Kim oni do cholery są?

Podniósł z ziemi broń Kidomaru i obejrzał ją dokładnie. Nie miała kul. Skurwysyny nawet o tym pomyśleli. Kawałek dalej, zobaczył na ziemi zakrwawioną chusteczkę. Wziął ją do ręki. Był wilgotna, ale mu to nie przeszkadzało.

- Dosyć – rzekł do siebie – Chuj z zapłatą. Teraz to sprawa osobista. Kulka w łeb już nie wystarczy – zacisnął dłoń z całej siły na rozładowanej broni i chusteczce – Przysięgam, że będą mnie błagali, abym ich dobił – rozerwał lnianą chustkę na strzępy.

Zdecydowanym ruchem ruszył przed siebie, a w jego oczach była żądza mordu. Dawno nie miał takiej ochoty, by po pastwić się odrobinę nad swoją ofiarą. A w tym wypadku, przyszłymi ofiarami były naprawdę łakome kąski.

***

(Od autorki) Dobra Paweł, zajmujesz dwa pierwsze miejsca, jeśli chodzi o długość komentarzy ;) Dziękuję (ukłon) Możesz się wyżalać ile chcesz ;)
Za tygdonie bez rozdziałów, jeszcze raz sorki :) robiłam co w mojej mocy.
The Last obejrzałam już jakiś czas temu, kiedy ktoś wrzucił go na YT z angielskimi napisami (ktoś w kinie nagrał) straszna jakość, ale wszystko dało się zrozumieć. Dobrze, że ściągnęłam ten film bo następnego dnia go usunięto, więc znam ten film już jakiś czas i ... JEST BOSKI !!! :D Muszę się przyznać, że piszczałam jak idiotka, ale nie poradzę, że jestem nienormalna ;) Coś czuję, że napisze OneShot o tym co było dalej, a mam pomysły ;) Właściwie trochę się zdziwiłam. Wiedziałam, że w filmie będzie NaruHina, ale nie sądziłam, że poświęcony jest na to praktycznie cały film. To mnie zaskoczyło w bardzo pozytywnym sensie. Jedyne co może mnie rozczarowało, to to że był za krótki :P i ta scena, gdy H odchodzi z Tonerim, myślałam, że się popłaczę :'( Ale dalsze sceny wszystko mi zrekompensowały.
Ja też w realu, mogę dyskutować o Naruto tylko z jedną osobą, więc wiem jak się czujesz. I nie jesteś utrapieniem :D Wręcz przeciwnie, te twoje eseje dają mi kopa do pisania. Chętnie podyskutuje