Rozdział 25

-  Sakura – po raz pierwszy nie zdrobnił jej imienia – Nienawidzę ludzi, którzy okłamują samych siebie.

Dziewczyna drgnęła pod wpływem tych słów. Chwilę tkwiła w bezruchu, zaskoczona tym spojrzeniem, pełnym złości. Naruto był na nią wściekły i ona wyraźnie to widziała.

- Sądzisz, że okłamuje samą siebie ? – w końcu odzyskała głos. To zdenerwowanie i jej się udzieliło.

- Tak. Nawet wiem dlaczego. Bo się poddałaś!

Sakura gwałtownym ruchem, zepchnęła jego dłoń ze swojego ramienia.

- Poddała ?! Ty…Ty…Nie masz o niczym pojęcia! Skoro mnie nienawidzisz to twoja sprawa. Mówię tylko, że nie zależy mi już na Sasuke! Kobieta zmienną jest i tyle. Nie można zmienić zdania? Wcale go nie kocham…

Przestała krzyczeć, gdy zdała sobie sprawę, że jest na ulicy. Przechodnie się na nich gapili.  Nie zwracając uwagi na przyjaciela, odwróciła się i wbiegła do akademika. Chciała iść do siebie, ale zatrzymał ją głos Uzumakiego.

- Zdanie można zmienić, ale nie swoje uczucia – blondyn stał oparty o drzwi wejściowe. Nie mógł wiedzieć wyrazu twarzy Haruno, ponieważ stała odwrócona do niego tyłem. Nie doczekawszy się reakcji z jej strony, chłopak mówił dalej.

- Znam cię dobrze. Widziałem, jak cierpisz wymawiając te słowa. Ale pod wpływem paniki, trochę się zapomniałaś. To urwane „wcale go nie kocham” nie brzmiało przekonująco – dziewczyna zacisnęła pięści. Zacisnęła też zęby, ale tego blondyn już nie mógł widzieć – Przepraszam cię.

Sakura rozszerzyła oczy ze zdziwienia, ale nie odwróciła głowy. Czemu on ją przeprasza ?

- Wybacz – kontynuował – W całej tej sytuacji, tobie jest najciężej. Musisz wiele znosić, ale…uciekanie od problemu go nie rozwiąże. To prawda, że Sasuke to arogancki dupek, ale ty to wiesz od dawna. A mimo to, wciąż za nim latałaś. Teraz…wplątał się w coś z własnej woli. Coś co go zmienia, na gorsze. I przez to odrzucił wszystkich, oprócz ciebie.

- Znam go jakieś 14 lat – powiedział Naruto, po krótkiej przerwie – I pierwszy raz widzę, żeby ten socjopata otwierał swoje serce na kogoś innego. Wiem, że jest ci trudno znosić jego zachowanie, ale nie wolno ci się poddawać. Nawet jeśli o tym nie wie, to teraz Sasuke potrzebuje cię bardziej niż kiedykolwiek. Nie zostawiaj go bez walki! Gdyby ci nie zależało, nie zaciskała byś tak pięści ze złości. Jesteś zła, bo mówię prawdę – Uzumaki zrobił kilka kroków do przodu – A tak, w ogóle to…skoro teraz czujesz się tak źle przy nim, to co poczujesz, gdy go kompletnie stracisz ? Powiem ci…wówczas ból będzie nie do zniesienia.

- Jak… - Haruno zaczęła lekko drżeć. Wreszcie odwróciła się w jego stronę i Naruto mógł zobaczyć jej zalaną łzami twarz – Jak ci się udało…tak łatwo mnie rozszyfrować ?

Upadła na kolana i łkała, ale Naruto nie robił nic by ją pocieszyć. Stał tylko nad nią z poważnym wzrokiem.

- Dlaczego…dlaczego to musi być on ? Poddałam się…bo…bo...nie mam szans. Nie potrafię mu pomóc. Mogę jedynie patrzeć i potakiwać. Nienawidzę tego – mówiła przez łzy – Po co mu taka osoba? Nie mogę nic zrobić, nie mogę nic powiedzieć. Mogę jedynie…go kochać.

- I to chciałem usłyszeć – Sakura zaskoczona, podniosła wzrok. Naruto znów się uśmiechał – No skoro skończyliśmy już z tymi kłamstwami… - przykucnął przy niej - …to powiem ci, że nie musisz nic robić. Nie rób niczego co zrani i ciebie i jego i zaufaj mi. Sprowadzę Sasuke do ciebie, obiecuję.

Dziewczyna nie wiedziała co powiedzieć. Kilka minut temu myślała, że to koniec. A teraz znów ma nadzieję. Nadzieję, że wszystko będzie dobrze. Naiwnie myślała, że jeśli zerwie z Uchihą, ten ból zniknie, a jemu będzie lepiej bez niej, ale gdy teraz sobie wyobraża, jakby to była to…nie potrafi tego znieść.

- Skąd wiedziałeś, że…

- Że łżesz, jak pies ? – przerwał jej – Już mówiłem. Znam cię i wiedzę, gdy kłamiesz, a poza tym… - zamyślił się przez chwilę – Wspomniałaś wcześniej, że powinnaś była latać za mną. Nawiązywałaś do przeszłości, prawda ?

Haruno przytaknęła. Łzy ciągle spływały po jej policzkach. Czuła do siebie obrzydzenie. Po tym co powiedziała i co chciała zrobić. To byłaby ucieczka.

- Wiesz – blondyn rozsiadł się na podłodze, obok niej i znów przyjął poważną minę – Odkąd poznałem Sasuke, starałem się z nim rywalizować na wszystkich polach. Wkurzało mnie to, że jest tak  popularny i dobry we wszystkim. Uczyniłem go swoim rywalem, bo chciałem mu dorównać. A przede wszystkim nie chciałem z nim przegrać. A kiedy zobaczyłem, jak wiele dziewczyn się w nim podkochuje, a mnie zlewa, pomyślałem, że jeśli uda mi się…- przerwał, szukając odpowiednich słów – Gdybym zaczął chodzić z dziewczyną, która wcześniej go lubiła, odniósłbym zwycięstwo. Przynajmniej tak myślałem. Tyle, że grono dziewczyn, które go lubiło było ogromne… – nie mówił tego z żalem. Nie było w tym emocji -…a ja mimo to obrałem sobie ciebie za cel. Wiesz dlaczego ?

Sakura pokręciła przecząco głową.

- Ponieważ widziałem, że twoje uczucia, jako jedyne były szczere. Ale mnie to wkurzało – uśmiechnął na te wspomnienia – W każdym razie, nie chce byś zrobiła coś, czego mogłabyś później żałować. Tylko bardziej byś w ten sposób cierpiała.

- Masz, aż tak silną empatię ?

- Nie. Po prostu wystarczy, że wyobrażę sobie jak tracę Hinate i już wpadam w panikę.

 Dziewczyna wiedziała od dawna, że Hinata kocha Naruto, ale nie wyobrażała sobie, że blondyn też… i to tak mocno…Teraz to widziała. Kąciki jego ust samowolnie podnosiły się w górę, a wzrok był nieobecny. Rozmarzony. On naprawdę…

- Kocham ją całym sercem.

Tym razem to chłopak zdziwił się, gdy usłyszał cichy śmiech Sakury.

- No kto by pomyślał? Ten głupi, dziecinny, dzieciak jest teraz bardziej dojrzały ode mnie.

- Tylko nikomu o tym nie mów, bo stracę reputację – wstał z podłogi i pomógł jej się podnieść – Nie trać wiary w niego, jasne ?

- Tak. Dziękuję ci.

***

Hinata nie zwalniała tempa. Wkładała w ten bieg wszystkie swoje siły. Dzięki temu nie musiała o niczym myśleć. Instynktownie kierowała się w stronę domu. Dopiero, kiedy wpadła do budynku i weszła do windy, odczuła skutki tego sprintu. Zgięła się w pół i zaczęła kaszleć. Nogi ją okropnie bolały, a płuca żądały powietrza.

Wjechała na górę i wolnym krokiem skierowała się do swojego mieszkania. Ledwo już stała. Weszła do środka i od razu usiadła na podłodze, opierając się o drzwi. Całą uwagę skoncentrowała na kontrolowaniu oddechu. Inaczej przed oczami staje jej ten obraz…

Zacisnęła powieki. Nie ma siły by się z tym zmierzyć.

Do przedpokoju wszedł Kurama. Podszedł do swojej pani i trącił ją pyskiem. Wydawało się, że chce wiedzieć co się dzieje.

- Twój pan…- uporczywie patrzyła w przeciwległy kąt pokoju - …chyba w końcu przejrzał na oczy.

Spojrzała w sufit i pozwoliła spokojnie lecieć łzom. Nie próbowała ich powstrzymać. W końcu przestaną lecieć, a nie robią jej w tym momencie żadnej różnicy.

- To było jak sen. Taki piękny sen. Bycie z nim…to zawsze było moje największe marzenie. Spełniło się, ale to wciąż był sen.

Teraz ja…kocham cię.

- Zaczęłam powoli w to wierzyć, a wtedy…

*Obraz Naruto pochylający się nad Sakurą*

Podwinęła kolana pod brodę i objęła nogi rękami.

- Czemu pobudka musiała być tak nagła ? – szepnęła w przestrzeń.

Kurama skamlał i wciąż trącał nosem dziewczynę, ale ona nie mogła się podnieść.

Właściwie to może tu siedzieć całą noc. Przez cały czas. Wszystko straciło sens, nawet podniesienie się z podłogi. Ale nie tylko sens. Kolory też. Została czerń i biel.

Czy właśnie tak czują się ludzie ze złamanym sercem ? Bo jej się wydaje, że jej własne jest w malutkich kawałkach.

***

Naruto siedział w kuchni, przy stole i niecierpliwie zerkał na zegar na ścianie. Hinata powinna tu być już dawno temu. Dlaczego się spóźnia ?

Po tym, jak Sakura poszła do siebie (chciała pobyć sama i przemyśleć parę spraw), dzwonił do niej 3 razy z komórki Haruno, ale za każdym razem odzywała się sekretarka. Wyciszyła telefon i nie słyszała dzwonka, czy co ?

Zniecierpliwiony i trochę zaniepokojony wstał z krzesła, z zamiarem pójścia do niej. Nie chciało mu się wierzyć, że zapomniała o spotkaniu, ale wolał już to, niżby miało jej się coś stać. Wyszedł na zewnątrz i omal nie wpadł na przechodzącego obok Saia.

- O siema Sai. Przepraszam, śpieszę się – wyminął go i ruszył w kierunku domu Hinaty.

- Zaczekaj – zatrzymał go brunet – Idziemy w tą samą stronę. Pójdę z tobą.

- No…ok – zgodził się, pomimo, że to oznaczało zwłokę.

W tym samym czasie biało-włosy mężczyzna, na widok dwójki chłopaków, przeklął siarczyście.

- Kurwa, czy gnojek nie może choć przez chwilę być sam ? Wielka mi dusza towarzystwa. Gdyby nie te rozkazy, już dawno byłoby po sprawie.

***

- Kiedy mówię ci, że nie znam się na sztuce. Gapię się w te twoje obrazki i widzę tylko kolorki. Nie kapuje tych abstra… coś tam.

- Abstrakcji. Nie rozumiesz, bo jesteś prostak – Sai nie pokazywał żadnych emocji. Uwagi kolegi go nie wzruszyły.

- Prostak ?! – wzburzył się Uzumaki – To nie ja robię kilka kleksów na papierze, a później mówię, że to arcydzieło! I kto tu ma zryty beret ? Namaluj coś co ma ręce i nogi!

W takiej właśnie przyjaznej atmosferze, nasi chłopcy przeszli całą drogę. Na szczęście dom Hinaty nie był tak daleko. Zostawiając spór nierozstrzygnięty, Naruto zostawił bruneta samemu sobie i wszedł do budynku.

Stał właśnie pod drzwiami mieszkania swojej dziewczyny i pukał w nie, ale nie dostawał żadnej odpowiedzi.

- Hinata! Jesteś tam ?! – w jego głosie było słychać zaniepokojenie. Nacisnął klamkę, ale drzwi były zamknięte. Pukał coraz natarczywiej.

- Tak – ledwo było słychać tą odpowiedź zza drzwi. Blondyn odetchnął z ulgą, nic jej się nie stało. Czekał chwilkę, myśląc, że Hinata otworzy mu drzwi, ale nic się nie działo.

- To czemu się nie odzywasz ? Wszystko w po…

- Idź stąd.

Do Naruto te słowa nie chciały dotrzeć.

- O czym ty mówisz ? Czemu nie przyszłaś ? Czekałem na ciebie – dziewczyna po drugiej stronie drzwi, spięła się. Widziała przecież „jak” na nią czekał – Wpuść mnie to porozmawiamy.

- Wynoś się! – podniosła głos do krzyku. Aż pies się spłoszył. Hinata nie chciała teraz widzieć chłopaka. Na jego widok, straciłaby resztki sił i…i…Nie, nie jest jeszcze gotowa.

Uzumaki cofnął się o krok. Niepokój wrócił do niego ze zdwojoną siłą, w dodatku, nie wiedział dlaczego, ale dłonie zaczęły mu drgać.

- Nie odejdę, dopóki nie powiesz mi co się dzieje ?! Stało ci się coś ? Otwórz drzwi, albo je wyważę!

- Proszę cię – chyba płakała, bo głos się jej łamał – Odejdź. To…to kon…

Dziewczyna zakryła usta dłonią. Jak może powiedzieć, że to koniec? Nie potrafi. Czemu on tego nie powie? Tak byłoby prościej. Przecież on tego chce. Ma Sakure.

Myślała, że potrafi to zakończyć, ale nie ma siły. Głowa ją bolała od płaczu i była zmęczona, jakby przebiegła maraton, a nie krótki dystans.

- Hina… - wykrztusił, Naruto, nie wierząc w to co słyszy – Co ty mówisz? – zrobił krok do przodu i dotknął drewnianych drzwi – O czym ? Jeśli chcesz ze mną zerwać to powiedz dlaczego! I spójrz mi przynajmniej w oczy! Otwórz, spójrz na mnie i to powtórz!

- Proszę przestać wrzeszczeć – jakaś kobieta, w średnim wieku, wychyliła się zza sąsiednich drzwi – Tu mieszkają ludzie.

- Przepraszam, ja tylko…

- Swoje sprawy proszę załatwiać po cichu. Skoro ona nie chce z panem rozmawiać, to jej sprawa, a teraz proszę odejść.

- Tyle, że ja muszę… - starał się jeszcze bronić.

- Bo zadzwonię na policję – kobieta wyjęła z kieszeni komórkę.

Trudno, na taką kwokę nie ma rady. Teraz nic nie może zrobić.

- Dobrze, już idę – powiedział do niej, a potem ostatni raz stuknął w drzwi – Wrócę tu – zakomunikował i odszedł, odprowadzany wzrokiem przez tamtą babę.

Kiedy wyszedł na zewnątrz czuł się zdezorientowany. Co się przed chwilą stało ? Czemu…Dlaczego…ona…?

Siła i energia, z jaką kilka minut temu walił w drzwi, zniknęła jak za dotknięciem różdżki. Zwiesił głowę, włożył ręce w kieszenie i ruszył do przodu. Nawet nie widział w jakim kierunku idzie. To było nieważne.

Ważne było jedynie to odrzucenie, które czuł i szumiące w jego głowie słowa „wynoś się”. Ciągle to słyszał. Od nowa i od nowa.

„Co się stało ? Wczoraj wszystko było dobrze. Więc co ? Zrobiłem coś nie tak ? Zdenerwowałem ją czymś? Czy ona…”

Przystanął na moment. Włosy opadły mu na oczy.

„Czy ona, nie chce mnie już?”

Zacisnął mimowolnie pięści. Poczuł dziwne ukłucie w klatce piersiowej.

Stał na środku chodnika przez dobre parę minut. W końcu mimowolnie wznowił kroki. Szedł, gdzie go oczy poniosą. Zupełnie bez celu. Chciał być teraz sam.

Właśnie – był sam.

***

Sasuke otworzył oczy. Leżał na podłodze w kuchni, w swoim rodzinnym domu.

Podniósł się do pozycji siedzącej i złapał się za głowę. Czuł, jakby ten świdrujący ból mógł mu zaraz rozsadzić czaszkę. Ale ten Itachi ma siły, że…

- Itachi! – krzyknął chłopak, przypominając sobie wszystkie wydarzenia dzisiejszego dnia.

Zerwał się na równe nogi. Zaczął biegać po domu. Zaglądał do każdego pomieszczenia, otworzył nawet dawną sypialnię rodziców. Jej widok nie robił już na nim wrażenia, ale Itachiego i tak nigdzie nie było. Zniknął jak i wiele z jego rzeczy.

Ból z tyłu głowy był dokuczający, ale nie poważny. Poszedł do łazienki, chcąc zobaczyć jaki ma uraz. Nie było krwi, tylko guz. W końcu się zagoi.

Poszedł do salonu, a raczej tego co z niego zostało i wyjrzał przez okno. Musiał długo być nieprzytomny. Było już ciemno na zewnątrz. Która to może być godzina? Zegar zniszczył, ale telefonu nie. Wyjął go z kieszeni i zerknął na wyświetlacz.

20:40

Leżał tak ponad godzinę. Dziwne, że po tej demolce jaką urządził i tych strzałach, nikt z sąsiedztwa nie wezwał policji. Dużo ich w okolicy nie ma, ale i tak. Może wyjechali?

Nienawidź mnie. Nienawidź rodziców. Zdobądź siłę, a kiedy będziesz już mi równy, sam po ciebie przyjdę.

Sasuke z wściekłości, uniósł zaciśniętą pięść z zamiarem uderzenia nią w ścianę, ale zrezygnował. Właśnie przez to przegrał. Wcześniej był zdenerwowany, nie trzymał nerwów na wodzy i kompletnie zjebał.

Ale skoro Itachi powiedział, że po niego przyjdzie, to na pewno tak będzie, a wtedy będzie gotowy. Nie zamierza znowu wytrącić się z równowagi. Już nie.

Nie chciał tu dłużej siedzieć, w tym pobojowisku, ale także nie mógł wrócić do siebie. Tamten pokój, Sakura, Naruto, wydawali mu się po tym wszystkim tacy nierzeczywiści. Wyszedł z domu, po raz pierwszy od dawna nie zerkając w stronę sypialni rodziców. Nie czuł żadnego sentymentu.

Spacerował ulicami miasta, w którym wciąż tętniło życie. Ludzie wokół śpieszyli się gdzieś, byli pochłonięci swoimi sprawami. Byli zatopieni we własnych, według nich poważnych, a tak naprawdę lichych problemach.

Sasuke był głuchy na otoczenie, na rozmowy, czy na jakiekolwiek dźwięki. Jego myśli krążyły wokół dzisiejszej rozmowy z Kabuto. Przypominał sobie jej fragmenty, przyswajając sobie wszystkie fakty, tym razem na spokojnie. Jednocześnie godził się z prawdą.

- Czy nie pomyślałeś Sasuke-kun, że śladów włamania w twoim domu nie było, ponieważ mordercą był ktoś z wewnątrz ?

Nie, nigdy nie przyszło mu to do głowy, choć teraz wydawało się to logiczne.

- Twój braciszek był wyrośnięty na swój wiek, nieprawdaż ? Zabicie dwóch śpiących ludzi, chyba nie stanowiło wielkiego problemu.

Tak, nie było żadnego problemu. Bułka z masłem. Rodzice pewnie obudzili się dopiero, gdy ich syn zadawał im śmiertelne ciosy.

- Czego miał się bać ? Był nastolatkiem. Policji do głowy nie przyszło, by podejrzewać dzieciaka o zabójstwo rodziców. I w dodatku tak brutalnego zabójstwa.

Właśnie tak było. Jego i brata traktowano jak niewinne niczemu ofiary, całego zdarzenia. Nikomu przez myśl nie przeszło, że…

- Prawdopodobnie ty byłeś następny w kolejce, Sasuke-kun.

Czy właśnie tak było? Czy gdyby nie obudziłby się wtedy, nie znalazł zwłok rodziców i nie wszczął alarmu, to byłby dziś martwy? Itachi zabiłby by go we śnie, jak tatę i mamę?

- Mówię prawdę Sasuke-kun. Uchiha Itachi zabił tamtej nocy twoich rodziców i prawdopodobnie zamierzał zabić ciebie. Wszcząłeś alarm, więc nie mógł później tego zrobić. To było zbyt duże ryzyko.

Sasuke widział oczami wyobraźni, nastoletniego brata, który z niezachwianą pewnością zmierza na parter, do sypialni państwa Uchiha. A tam robi im piekło, którego skutki on sam mógł potem obejrzeć.

- A ślady krwi?! Nie mógł przecież, wyjść z tego czyściuteńki. Musiał się ubrudzić! A narzędzie zbrodni?

- Ślady krwi ? – Kabuto się zaśmiał – Wystarczyło się umyć. Policja nie szukała śladów krwi w łazience, ponieważ sprawa była jasna jak słońce. Ktoś z zewnątrz przyszedł, załatwił i wyszedł. Sam tak myślałeś, prawda? A jeśli chodzi o nóż…Cóż myślę, że twój dom musi mieć różne schowki na tego typu rzeczy.

Wówczas nie potrafił dojrzeć sensu tego zdania. Nie wierzył, że jego brat jest winny. Po co miałby to robić? W jakim celu?

- Czy ludzie się ciebie boją ?

Tak bali się. Reagowali strachem na jego nazwisko. Teraz to było jasne.

- Jak twoi rodzice zdobyli majątek ?Jak twój brat utrzymywał się przez te wszystkie lata ? Skąd brał pieniądze ? Spadek po tatusiu nie był AŻ TAK duży.

Zawsze odpychał od siebie prawdę. Nie chciał jej znać. Uciekał przed tym.

- Nie znamy szczegółowych motywów jego postępowania. Może nie chciało mu się czekać na przejęcie schedy, albo uważał się za lepszego od całej rodzinki. W każdym razie Uchiha zawsze kojarzyło się ludziom z podziemia tylko z jednym. Ze śmiercią. Nie powiem, Itachi godnie zastąpił swoich starych. Teraz nawet Orochimaru-sama nie odważy się z nim zadrzeć.

W tamtym momencie rozwalił Kabuto okulary.

- Jaki…Jaki mam dowód na to, że nie łżesz ?!

- Papiery w teczce. Masz tam wszystko o działalności twojego braciszka z ostatnich lat.

Teraz Sasuke miał ochotę się śmiać, gdy przypomniał sobie jak mówił Orochimaru, że ten na pewno ma wtyki w środowisku płatnych morderców. A teraz się okazało, ze on sam je ma i to znacznie lepsze.

To przypomina kiepski film sensacyjny. Kiedy rodzice chcą przekazać pałeczkę w prowadzeniu działalności najstarszemu dziecku. Chcą je wszystkiego nauczyć, ale ono jest zbyt zachłanne i po prostu bierze to co się mu należy.

Chłopak przystanął i zorientował się, że stoi na moście. Podszedł do barierki i spojrzał na swoje odbicie w rzece.

„Kto mnie wychował ?”

Zwykła, kochająca się, szczęśliwa rodzina, jaką widać na zdjęciach i w jego wspomnieniach ? Nie – mordercy.

Troskliwy starszy brat, jedyna pozostała mu rodzina ? Nie – morderca.

„To kim ja jestem?”

Nie chciał już się mścić za śmierć rodziców. Cieszył się, że Itachi to zrobił, oszczędził mu roboty. Tyle, że teraz nadeszła jego kolej.

Zemści się, ale nie za matkę i ojca. Zemści za kłamstwa, którymi go karmiono. Za życie które mu odebrano. Za to jaki się stał przez tych ludzi. A to wszystkich, zrobi w stylu Uchiha.

Odruchowo dotknął swojej broni, schowanej w wewnętrznej kieszeni kurtki.

- Możesz odliczać dni braciszku. Będziesz moją pierwszą i ostatnią ofiarą.

Rzekł do siebie, a później zniknął w ciemności.

***

Naruto chodził po ulicach, a ponure myśli go nie opuszczały. Krążył po mieście, niczym duch, nie mając nic do roboty. Nie wiedział ile czasu już minęło.

- Cholera wzięła ten telefon. Zapomniałem, ze w szatni zostawiłem - rzekł do siebie, kiedy obszukał wszystkie swoje kieszenie.

Rozejrzał się dookoła, aby zorientować się gdzie jest. Nie ma co, daleko zawędrował. Nawet nie zauważył, kiedy.

Musiała minąć przynajmniej godzina, albo więcej.

„Ile zamierzasz jeszcze się tak nad sobą użalać ?! Depresji się zachciało, kuźwa no!”

Ten spacer był mu potrzebny, aby teraz odzyskać energię. Pobiegł naprzód, wymijając zdziwionych przechodniów. Zapomniał się odrobinę, ale przecież nie może się ot tak poddać. Pójdzie do Hinaty, a jeśli go nie wpuści, będzie spał na korytarzu, trudno. Tak łatwo nie odpuści.

Zaczął zwalniać bieg, dopiero gdy jego uszu doszły dźwięki syreny. Zatrzymał się i dojrzał kłęby dymu na niebie. Słyszał rozmowy i krzyki ludzi.  Ruszył w stronę tych dźwięków, chcąc sprawdzić co się dzieje. Wyszedł zza rogu i zamarł.

Okazało się, że w pewnym biurowcu wybuchł pożar. Syreny dochodziły od wozów strażackich, stojących wokół palącego się budynku. Część strażaków próbowała gasić ogień, a pozostali wyprowadzali z budynku spanikowanych ludzi. Dookoła zebrał się spory tłum gapiów.

 Naruto nie patrzył jednak ani na tłum, ani na strażaków. Wpatrywał się w płomienie, rozszerzonymi z szoku oczami. Pierwszy raz widział coś takiego, ale to nie tłumaczyło jego reakcji.

Zaczął szybciej oddychać, serce nierówno biło, a w głowie poczuł mocne zawroty. Rozmazywał mu się obraz. Nie widział już nic, jedynie – czerwień.

Czerwień.

Czerwony…wszędzie ten cholerny kolor czerwony.

Nieświadomie się cofnął i oparł o najbliższy budynek. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Owładnęła nim panika. Strużka potu popłynęła mu po twarzy.

Ten dym…dym jest wszędzie…nie może oddychać…płacze…

- Naruto!

Krzyk kobiety rozbrzmiał w jego umyśle. Złapał się za głowę obiema rękami i zgiął się wpół. Poczuł mdłości. Nie myślał czemu przypisać jego napad, nie był w stanie. Chciał jedynie, aby ktoś wreszcie ugasił ten ogień. Albo żeby ktoś go obudził.

Obudził ? To mu śniło, ale kiedy…kiedy…kiedy ?

No tak! W sierocińcu. Jak mógł zapomnieć? Cały czas budził się zlany potem, śniąc o ogniu. Przeszło mu dopiero, gdy Ero-wujek go adoptował, ale i tak koszmary wracały co jakiś czas.

Płomienie tańczyły mu przed oczami i nie chciały zniknąć. Tak samo jak krzyk kobiety. Czemu ona wykrzykuje jego imię? Niech to się skończy, albo sam zacznie krzyczeć.

W tym momencie poczuł silny ból z tyłu głowy, a potem była już tylko ciemność.

***

Sakon przeszedł przez tłum, podtrzymując nieprzytomnego blondyna. Dwóch ludzi go zaczepiło, ale wyjaśnił, że kolega zwyczajnie przeholował z piciem i teraz jedzie go odwieźć do domu. Lecz zamiast położyć go na siedzeniu, wrzucił chłopaka do bagażnika. Zaparkował w odludnym miejscu, więc nikt nie zwrócił na niego uwagi.

Zatrzasnął bagażnik, wyjął telefon z kieszeni i wybrał numer. Do słuchawki powiedział jedno zdanie:

- Mam go.

***

W momencie, gdy Naruto otrzymał cios, Hinata gwałtownie poderwała się z kanapy. Nie wiedzieć czemu, bała się.

- Co…co się stało ?

***

(Od autorki) Jak się tak zastanowić to na początku ten blog miał być tylko o tematyce love story. A teraz okazało się, że jest to opowiadanie romantyczne/kryminalne/psychologiczne.

Mówcie co o tym myślicie, bo nie wiem, czy robię dobrze, czy źle.

Przemek - Podoba mi się tekst - "to gorsze niż reklamy w TV" ;) to co, zaskoczyłam ?

Enma no Ai - Po pierwsze zdrowia życzę, a po drugie takie groźby nie działają. Mam je w realu i wciąż żyję, ale próbuj, próbuj ;) Powodzenia i pamiętaj: ja pilnuje co się u ciebie dzieje, jeszcze się możemy odwrócić rolami i wtedy ja cię będę szukać XD