Rozdział 19

(Od autorki) Cieszę się, że poprzedni rozdział się podobał. Faktycznie miałam dużo czasu by go przemyśleć. Przemek muszę powiedzieć, że twój tekst "Sasuke zniszczył system" mnie rozwalił. Tak o tym nie myślałam, dzięki ;)
Jeśli chodzi o pytanie Rafaela o Karin to odpowiem szczerze, że jeszcze nie wiem. Mam w głowie jedynie ogólny zarys całej fabuły, a szczegóły przychodzą mi do głowy same, prawie codziennie. Właściwie jakieś 40% tego co już napisałam wymyśliłam siedząc przy kompie i pisząc ;) I spokojnie, fanfic tak szybko się nie skończy (dopóki mam tak wspaniałych czytelników).

***

Naruto wyszedł z apteki, trzymając małą siateczkę z lekami. Były w niej tabletki przeciwgorączkowe, syrop na kaszel, krople do nosa i opakowanie chusteczek. Czemu ? Otóż okazało się, że tarzanie się w śniegu naprawdę może sprzyjać przeziębieniom. Co za niespodzianka !

Kiedy szok po oglądaniu mieszkania już minął, odprowadził Hinate na przystanek. Miała zostać w domu jeszcze przez parę dni by spędzić z rodziną drugi dzień świąt i wybrać rzeczy w swoim pokoju, które chce zabrać do nowego lokum. Gdy tylko odjechała Uzumaki począł, że coś zaczyna go rozbierać. Dostał bólu głowy i zaczął intensywnie kichać. Ponieważ ostatnie czego chciał to bycie chorym na 27, pobiegł do apteki i zaopatrzył się we wszystko co niezbędne. W końcu musi wyzdrowieć jak najszybciej, wiele czasu nie ma.

Wszedł do akademika i właśnie odwieszał swoją kurtkę, gdy zobaczył Sakurę, wychodzącą z pokoju wspólnego.

- O cześć, Sakura-chan – przywitał się słabym głosem, ale i tak z uśmiechem.

Dziewczyna odwróciła się w jego stronę. Miała zamglony wzrok i rozmarzony uśmiech na twarzy. Wymamrotała coś co brzmiało jak „hej” i poszła w stronę swojego pokoju. Miała nieco chwiejny krok.

Blondyn patrzył za nią i miał kompletną pustkę w głowie.

„Co to do diabła było ?”

- Wyglądasz jakbyś UFO zobaczył. Dobrze się czujesz ?

Naruto zobaczył Sasuke, opartego o framugę drzwi.

- Tak…to znaczy nie – podrapał się po głowie i spytał – Co jej jest ? – wskazał palcem na miejsce, gdzie zniknęła Haruno – Wygląda jakby była na haju. Zrobiłeś jej coś, czy co ?

- Zrobiłem i to dużo.

- Huh ? – mruknął chłopak, nadal nic nie rozumiejąc.

- Sprawy dorosłych. Zrozumiesz jak będziesz duży – powiedział, minął przyjaciela i poszedł do kuchni.

Blondyn zmrużył oczy i zaczął łączyć fakty. Dopiero po chwili go olśniło. W mgnieniu oka stał się cały czerwony i to bynajmniej nie z gorączki.

- ŻE CO ?! – pobiegł sprintem za Uchihą.

- Związek z Hinatą chyba ci służy – rzekł Sasuke, kpiącym tonem – Szybciej myślisz. Sądziłem, że skapujesz za jakieś dziesięć minut.

- Bomba komplement ci wyszedł. A teraz do rzeczy. NIE MOŻECIE TEGO ROBIĆ WE WŁASNYCH WYRACH ?! Przez was nie będę mógł przekroczyć progu tego pokoju !

- A coś ty taki zbulwersowany ? – Uchiha wyjął z lodówki karton mleka i wziął łyk – Mam uwierzyć, że ty to robisz zawsze po ciemku i grzecznie w łóżeczku ?

- Yyyyyyyyyyyyyyy... – na to chłopak nie miał gotowej odpowiedzi. Próbował coś wymyślić, ale bez skutku.

Sasuke widząc reakcje przyjaciela, uśmiechnął się złośliwie.

- Rozumiem. Wciąż na dziewiczej ścieżce. Nie było pytania.

- A CHUJ CI DO TEGO ! Pilnuj swojego nosa ! – wybiegł z pomieszczenia, ale trzy sekundy później znów pojawiła się w drzwiach – I zdezynfekuj kanapę !

- Już się rwę – odpowiedział lekceważąco, ale tego blondyn już raczej nie usłyszał.

Naruto zamknął się w swoim pokoju i złapał się za głowę. Czuł jak ból rozsadza mu czaszkę. Rzucił siatkę na podłogę, walnął się jak długi na łóżku i wtedy usłyszał jakiś pisk. Wychylił i zobaczył Kuramę, leżącego pod łóżkiem.

- A tobie co ?

Pies zamiast wyjść z kryjówki, po prostu ją zmienił. Schował się pod kołdrą obok swojego pana i zwinął się w kłębek.

- Kurama, serio co ci jest ?

Nie było odzewu.

- Boże, słyszałeś ich tak ?

Kolejny pisk.

- Kuźwa no pięknie ! Jeszcze mi psa zepsuli ! – pogłaskał zwierzaka po głowie – Niby żyłeś na ulicy, a tak mało wiesz o życiu.

Kurama warknął, pokazując kły.

- Jednak jesteś sobą.

***

Neji siedział na kanapie z książką w ręką. Nie mógł się jednak na niej skupić przez włączony telewizor.

- Mogłabyś to ściszyć ? – zwrócił się do Hanabi.

- Niisan, ale z ciebie sztywniak ! Są święta, odczep się na chwilę od tej nauki.

- Czy ja proszę o tak… - rozbrzmiał dzwonek telefonu stacjonarnego. Brunet z westchnieniem wstał i podniósł słuchawkę – Halo ?...Hyuga Hiashi…Tak jest w domu…Zaraz podejdzie.

Neji poszedł do gabinetu wujka, czyli najbardziej prawdopodobnego miejsca gdzie mógłby być. Zdziwił się, bo drzwi były lekko uchylone. Zajrzał do środka i … oniemiał.

To co ujrzał było bardzo wzruszającym obrazkiem. Czymś co nie dane było widywać w tym domu. Ojciec i córka stali razem, przytuleni do siebie. Chłopak nie mógł widzieć twarzy wuja, ale za to doskonale widział twarz Hinaty. Dziewczyna była załzawiona, ale mimo to wydawała się szczęśliwa.

Brunet ostrożnie odsunął się od drzwi i szybko wrócił do salonu. Miał nadzieje, że nie został zauważony. Z powrotem wziął do ręki słuchawkę.

- Niestety, Hiashi-sama wyszedł jakieś pięć minut temu. Mam coś przekazać ?...Aha…Dobrze, powiem mu…Dziękuję. Do widzenia.

- Co ty gadasz ? – Hanabi oderwała się na chwilę od telewizora – Przecież tata jest w domu.

- Owszem jest, ale teraz lepiej mu nie przeszkadzać.

- Czyli, co robi ?

- Przytula Hinate-sama. Prawdopodobnie odbyli przed chwilą jakąś szczerą rozmowę.

- Co ?! – mina dziewczyny wyrażała czysty szok. Już mniejszym zaskoczeniem zareagowałaby na zdanie „Hinata trafiła do aresztu za pobicie przechodnia, więc twój ojciec musiał pojechać by wpłacić za nią kaucję.”

Brunetka zerwała się z podłogi i pobiegła przekonać się na własne oczy, czy to prawda. Neji znów próbował skupić się na treści książki, lecz po chwili z uśmiechem ją odłożył.

„Czemu mam wrażenie, że to by się nie wydarzyło, gdyby Naruto tu wczoraj nie było?”

Podszedł do okna. Patrzył na las przez kilka minut. W którymś momencie jego uwagę przykuł mały ptak, który stał na śniegu i próbował pofrunąć. Dopiero za którymś podejściem wreszcie mu się udało i wzbił się wysoko w niebo.

„Naruto nie raz udowodnił mi i innym, że ciężką pracą i wytrwałością można zmienić swoje przeznaczenie. Ale czasem mam wrażenie, że ta determinacja nie jest jego najważniejszą cechą. Myślę, że on… - przed oczami stanął mu widok przytulonych do siebie Hinaty i wuja - …potrafi zmieniać ludzi i nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Jakby się tak zastanowić to mnie także zmienił. Czy my wszyscy bylibyśmy tacy jacy jesteśmy teraz, gdybyśmy go nie poznali ? Nie sądzę.”

***

Dwa następne dni minęły Naruto na kichaniu i smarkaniu w chusteczkę. Na szczęście nuda mu nie groziła. Leżenie spokojnie w łóżku, bez ruchu nawet w chorobie było wyzwaniem. Dodatkowo w grę wchodziło wyprowadzanie Kuramy, co nie było proste. Wszyscy mieszkańcy akademika wrócili, toteż wciąż musiał się skradać i przemykać. Czuł się jak szpieg na misji.

Raz omal się nie wydało, gdy Gaara przyszedł do niego by zobaczyć, jak się czuje. Dziwne, że nie zauważył, że kołdra mu się sama ruszała.

W końcu nadszedł wyczekiwany dzień 27 grudnia. Uzumaki czuł się już nieco lepiej, choć kaszel i katar mu wciąż trochę dokuczał. I tak nie miał czasu na „kurowanie się”, ponieważ czekała go robota.

Otóż dowiedział się, że wszystkie dziewczyny postanowiły, na ostatnią chwilę zorganizować imprezę. Miała być połączeniem przyjęcia urodzinowego i pożegnalnego. W końcu jego dziewczyna Hinata się wyprowadzała. Ponieważ dziewczyna dziś wróciła, a impreza miała być niespodzianką, dziewczyny miały za zdanie trzymanie jej z daleka od akademika, a chłopcom „rozkazano” zająć się resztą, czyli… praktycznie wszystkim.

Jedynie dwóch z nich udało się wymigać od roboty. Sai zadzwonił i powiedział, że nie może pomóc, bo musi załatwić jakąś sprawę rodzinną. Wszyscy wiedzieli, że to nie wymówka. Danzo był krótko mówiąc trudnym człowiekiem i cała grupa podejrzewała, że musiała wybuchnąć jakaś grubsza awantura. Sasuke natomiast zachował się jak cham i zniknął gdzieś, nie mówiąc ani słowa.

Po podzieleniu obowiązków wyszło na to, że Gaara, Kankarou, Shino i Neji zajmą się sprzątaniem i dekorowaniem, a reszta przygotuje jedzenie.

Tak, więc jesteśmy w momencie, gdy Naruto, Lee i Kiba patrzyli z przerażeniem na składniki tortu, leżące na blacie.

- Gdzie, do diabła są Shikamaru i Choji ? – spytał Kiba, zgrzytając zębami ze złości.

- Powiedzieli, że się spóźnią – wyjaśnił Naruto.

- Taa, jasne. Ale co my zrobimy bez Chojiego ? Tylko on tu umie gotować. Jak my zrobimy ten tort ?

- Kiba-kun, nie martw się. Przyjmij wyzwanie jak mężczyzna i po prostu piecz ! Jak to mówi Gai-sensei, „Poczuj siłę młodości !” – powiedział Lee i zamachnął energicznie ręką, przy okazji zrzucając opakowanie jajek na podłogę.

- Dobrze Lee, w takim razie poczuj tę swoją młodzieńczą siłę I ZAPIERDALAJ PO JAJKA ! – krzyknął Naruto na cały głos.

- Tak, jest Naruto-kun – powiedział brewka z podniesionym do góry kciukiem i wybiegł z kuchni.

Wrócił po dziesięciu minutach. Wtedy chłopaki ubrali ich „mundury wojenne”, czyli fartuchy i zabrali się do roboty. Inuzuka znalazł w Internecie jakiś przepis i dyktował go pozostałej dwójce. Zaczęli od przygotowania biszkoptu.

Na początku szło nieźle. Ubili białka na sztywną pianę, a potem zmiksowali ją z cukrem. Ale, gdy nadeszła pora na dodanie mąki nastąpił mały wypadek. Naruto bowiem nie wyłączył miksera dodając ją i cała chmura białego pyłu poleciała mu na twarz. Zaskoczony wypuścił z ręki opakowanie. Mąka była praktycznie wszędzie…i na wszystkich.

- No brawo, głąbie – skwitował krótko Kiba.

- Lee…skoczyłbyś jeszcze po mąkę – spytał blondyn ze skruszoną miną.

- Żaden problem.

Kolejne dziesięć minut później, obsługą miksera zajął się tym razem Inuzuka. Gotowe ciasto przełożyli do tortownicy i włożyli do piekarnika.

Po 30 minutach, w końcu pojawiła się spóźnialska para.

- Te sorry za spóźnienie – odezwał się Nara, zły, że przyszedł przed końcem pracy.

- Co was tak długo zatrzymało ? – spytał Naruto, który wciąż miał we włosach pełno białego proszku.

- Byłem głodny – rzekł Akimichi. To wszystko wyjaśniło – Kiedy włożyliście masę do piekarnika ? – spytał, spoglądając na stan ciasta.

- Jakieś pół godziny temu. Już czas je wyjąć – powiedział Kiba.

- Ale ono w ogóle nie urosło – rzekł Choji.

- Jak to ?! – wykrzyknęła cała trójka.

Chłopak wyjął tortownicę i spojrzał na jej zawartość.

- A dodaliście proszek do pieczenia ?

- A co to jest ? – znów zapytali chórem. Tym razem Shikamaru się przyłączył.

- Nieważne – Choji załamał ręce – Ja się teraz tym zajmę.

Rock po raz trzeci pobiegł do sklepu po nowe składniki i tym razem Akimichi sam zajął się robotą. Trzeba było przyznać, że robił to o wiele szybciej niż reszta i bardziej fachowo.

Potem nadeszła pora na ciasto kruche i masę kremową. Ponieważ Choji nie dawał rady wszystkiego robić sam, rozdzielił dla wszystkich obowiązki. Tylko Shikamaru nic robił i siedział na krześle, opierając nogi o blat stołu.

- Nie prościej po prostu kupić jakieś ciasto w cukierni ? – spytał Nara.

- Nie, ponieważ dziewczyny by nas zabiły – wyjaśnił Kiba.

- A poza tym to dla Hinaty, więc powinniśmy włożyć w to serce – dodał Uzumaki.

Pozostała czwórka wymieniła porozumiewawcze spojrzenia. Wszyscy pomyśleli to samo, czyli „zakochany głupek”.

- Dobra, wszystko gotowe – powiedział Choji – Została już tylko górna warstwa. Naruto podasz krem ?

- Już, już daję – wziął do rąk miskę i w tym momencie rozległo się głośne kichnięcie, wymierzone prosto w jej zawartość. Blondyn spojrzał z niesmakiem na coś co było wcześniej kremem.

- Ja tego nie zjem – nikt, nigdy nie spodziewałby się, że Akimichi Chouji wypowie takie zdanie kiedykolwiek w swoim życiu.

- Lee…- blondyn zwrócił w stronę brewki błagalne spojrzenie..

- Ok, biegnę do sklepu. Im więcej joggingu, w taki piękny dzień tym lepiej – odparł z uśmiechem.

- Czekaj, mógłbyś przy okazji dokupić bezy ? – odezwał się główny kucharz.

- Hę, czemu ?

- Bo je zjadłem – wyjaśnił lekko zakłopotany Choji.

- Kiedyś ty to kurwa zrobił ?! – wrzasnęli wszyscy chórem.

Po kilkunastu minutach, cała piątka patrzyła ze zwycięskimi uśmiechami na gotowy tort. Zmęczeni i brudni usiedli na ziemi. Czuli ogromną ulgę i nie oszukujmy się również dumę.

Wtedy do kuchni wszedł Gaara.

- Jak tam wam idzie ? – nikt mu nie odpowiedział. Zerknął na blat – Eee, chłopaki, ale wiecie, że będzie nas szesnaście osób, prawda ?

- I co z tego ? – spytał Shikamaru.

- No, że tego tortu starczy najwyżej dla ośmiu.

Wszyscy jak na komendę pobledli. Gaara zmył się czując w powietrzu atmosferę grozy. Chłopcy spojrzeli wpierw na siebie, a potem na brewkę.

- Leć po kolejny tort, chłopie ! – odezwał się w imieniu grupy Naruto.

- A co z tym robieniem rzeczy dla Hinaty ?

- Ona dostanie ten, który zrobiliśmy, a my zjemy gotowy i wszyscy będą zadowoleni. Tylko błagam cię, leć !

- Czekaj, ja też idę – powiedział Shikamaru, wstając od stołu.

- Ty ? A po co ? – spytał Kiba.

- Jak już idziemy na łatwiznę, to skoczę po pizzę. Będzie tego dużo, ale przynajmniej zaoszczędzimy na dostawie. Jakieś sprzeciwy ?

Wszyscy przecząco pokręcili głowami.

***

Sasuke nacisnął przycisk. Papierowa tarcza przyjechała do niego i wtedy mógł ocenić swoją celność. Nie było tak źle. Dwa strzały spartolił, ale reszta było w porządku. Nie sądził, że strzelanie może być takie trudne. Pistolet był dość ciężki, a w dodatku podczas strzału, wręcz wyrywał się z dłoni. I weź tu traf do celu.

Zdjął z głowy słuchawki ochronne i znów załadował broń ślepakami.

- Całkiem nieźle – pochwalił Suigetsu – Aż nie mogę uwierzyć, że pierwszy raz masz pistolet w rękach.

- To uwierz.

- Dostrzegam tu naturalny talent – powiedział biało-włosy i poklepał Uchihe po ramieniu. Sasuke nie bardzo podobało się to spoufalanie się, jakby byli już dobrymi kumplami, ale zignorował to.

- A właśnie, szykuj się – dodał Suigetsu po krótkiej chwili – Mamy robotę w sylwestra.

Chłopak nie pokazał, że ta wiadomość ruszyła go w jakimś stopniu.

- Co tym razem ?

- Żadnych poważnych rzeczy, bardziej takie nudy. Będziemy robić za ochroniarzy na takiej bibie. Orochimaru jest zdaje się organizatorem.

- Na jakiej znowu bibie ? – jakoś nie widział związku między przyjęciami, a japońską mafią.

- Sam zobaczysz. Ja, gdy zaczynałem też na początku nie zajarzałem.

- Czemu to robisz ? – Sasuke dał upust swojej ciekawości.

- Robię, co ? – zdziwił się chłopak.

- Czemu w tym siedzisz ?

- Bez powodu. Dla czystej rozrywki – odparł lekceważąco.

Więc skopywanie ludzi w lesie to czysta zabawa, tak ? Uchiha począł jak ogarnia go obrzydzenie.

Znów nałożył słuchawki i wycelował bronią do nowej tarczy.

***

- Powiedziałem nie !

- No weź Neji, co szkodzi jeden łyk ?

- A właśnie, że szkodzi Lee. Nie pamiętasz co było ostatnio ? Musiałem sam pokryć wszystkie szkody, które zrobiłeś. Zrozum wreszcie, że nie tolerujesz alkoholu.

- Trening czyni mistrza, nie ?

- Ale możemy nie przeżyć tego treningu. A właściwie kto, do cholery tyle tego kupił ? – spytał brunet patrząc na cały stos butelek. Chyba było ich więcej niż jedzenia.

- Przepraszamy mamo – Kiba i Kankarou przyznali się do winy.

Akademik studencki od bardzo dawna tak nie tętnił życiem. Śmiech, zabawa, wszyscy przyjaciele dookoła. Czego chcieć więcej ? Sai nawet powiedział, że znów cała Wielka Szesnastka Konohy zgromadziła się w jednym miejscu.

Pomimo drobnych kłopotów, chłopcom wszystko udało się zorganizować na czas. Można wręcz rzec, że spisali się na medal. Wszystko było dopięte na ostatni guzik, gdy Ino, Sakura, Tenten i Temari wprowadziły zakłopotaną Hinate, która w skrytości ducha czuła, co się święci.

Wszyscy odśpiewali jej „Sto lat”, a potem Kiba i Shino uroczyście wprowadzili tort (Naruto wolał się trzymać z dala po ostatnim incydencie z kichnięciem). Granatowo-włosa pomimo wzruszenia, czuła się lekko zawstydzona z powodu bycia w centrum uwagi. Uzumaki zauważył, że czasami powstrzymywała odruch schowania się za jego plecami, co przyjął z rozczuleniem.

Stał właśnie oparty o parapet i wycierał nos w chusteczkę. Ta była ostatnia. Trzeba kupić nowe pudełko.

- Jak się czujesz ? – podeszła do niego Hinata i dotknęła jego czoła – Przynajmniej nie masz gorączki.

- Nie martw się. Czuję się doskonale – głos jednak zdradził, że wciąż jest osłabiony.

- Powinieneś leżeć w łóżku.

- Nie mogę. To twoje święto i chcę być z tobą.

- To może chociaż usiądź – ze zmartwioną miną, pociągnęła go za rękę w stronę kanapy. Kiedy chciała usiąść, Naruto nagle zrobił oczy jak spodki, przypominając sobie coś i złapał ją w pasie. Przyjęli zabawną pozycję. Zupełnie jak w tańcu, gdy tancerz przerzuca swoją partnerkę przez ramię.

- Co się stało ? – spytała zaskoczona.

„Wymyśl coś. Cokolwiek. Gdyby wiedziała, nie chciałaby tu siedzieć. A może ty nie chcesz, bo wyobrazisz sobie jak ty i Hinata…Nie, nie, nie, nie, nie teraz !”

- No, bo…na górze mam prezent dla ciebie  i … - „Całkiem nieźle. Zwłaszcza, że naszyjnik mam w kieszeni, geniuszu”.

- Aha – mruknęła, oszołomiona tą sytuacją.

Wciąż się nie ruszyli. Stali jak zamroczeni, patrząc sobie w oczy. Naruto zaczęła boleć ręka, ale i tak jej nie puścił. Dziewczyna odruchowo uniosła prawą dłoń i objęła go za kark. Uśmiechnęli się do siebie.

- Mogę się wyprostować ? – tak naprawdę mogłaby tak jeszcze trwać, ale bała się, że w końcu serce wyskoczy jej z piersi.

- Ach, jasne – „Ale ze mnie kretyn.”

Stanęli prosto, ale i tak trzymali się za ręce. Oboje, w jednym momencie pomyśleli to samo.

„Co się przed chwilą stało ?”

Poszli w stronę wyjścia, gdy Hinata się nagle zawahała.

- Na pewno możemy tak wyjść ? To nie będzie nieuprzejme ?

Para odwróciła się i oceniła sytuację. Nejiemu omal żyłka nie pękała podczas rozmowy z Kibą i Kankarou, którzy mieli już lekko w czubie. Lee próbował ich uspokoić. Na wolnej przestrzeni, w rytm muzyki tańczyli Ino z Saiem, Sakura z Sasuke i co ciekawe Shikamaru z Temari. Bardzo niecodzienny widok. Choji oczywiście zajmował się jedzeniem, a czym innym ? A za to biedni Gaara i Shino byli zmuszani do słuchania paplaniny Tenten. Można im tylko współczuć, byli uwięzieni.

- Nie, spoko. Możemy iść.

Weszli po schodach na górę i skierowali się do pokoju blondyna. Naruto podszedł do biurka i zręcznym ruchem wyjął coś z kieszeni bluzy tak, że wyglądało to jakby wyjął to z szuflady.

- Wszystkiego najlepszego, Hinatka – wyciągnął w jej stronę małe, turkusowe pudełko ze wstążeczką.

Dziewczyna niepewnie je od niego wzięła i zajrzała do środka. Gdy zobaczyła naszyjnik, zakryła usta dłonią z zachwytu.

- Ja…nie wiem co powiedzieć. Naruto, nie mogę tego przyjąć. To zbyt drogi prezent.

- Coś czułem, że tak powiesz – wyjął z pudełka wisiorek i stanął za plecami dziewczyny z zamiarem założenia go na jej szyi – Dlatego mogę cię uspokoić. Nie kupiłem go – Hinata odchyliła głowę by móc na niego spojrzeć – To stara pamiątka rodzinna Ero-wujka. Jak go zobaczyłem, pomyślałem, że został stworzony dla ciebie.

- Czemu ?

Uzumaki zapiął naszyjnik i odwrócił Hinate przodem do siebie.

- Jest tak samo piękny jak ty – ton jego głosu mówił „Czyż to nie oczywiste ?”

- Ale… - dziewczyna zaczerwieniła się pod wpływem komplementu - …skoro to pamiątka, to teraz tym bardziej nie mogę…

- Hej, hej. Egoizm, pamiętasz ?

Hinata zagryzła wargę i dotknęła delikatnie kryształka, zawieszonego na swojej szyi.

- Jest śliczny. Dziękuję – pocałowała chłopaka, z wdzięcznością w policzek.

- Bardzo dobrze – pochwalił ją. W końcu to jakiś krok naprzód.

Wtedy zauważył małą kopertę, wystającą z kieszeni dziewczyny. Czemu wcześniej jej nie widział ?

- Co to jest ? – wskazał na kopertę.

W pierwszej chwili dziewczyna zrobiła minę winowajcy, ale później uśmiechnęła się z lekką nutą złośliwości. Naruto po raz pierwszy widział by się tak uśmiechała. Zaintrygował się, ale i trochę zaniepokoił.

- To jest moja odrobina egoizmu – powiedziała podając mu kopertę. Chłopak zajrzał do niej i… się załamał.

W środku były dwie fotografie. Obie przedstawiły jego i Hinate na przyjęciu mikołajkowym. Cholera jasna ! Kiedy ona je kupiła ?

- Za co ? – zrobił zbolałą minę.

- Za nic. Chciałam mieć nasze zdjęcie, a na tym wyglądasz bardzo elegancko.

- Chciałaś powiedzieć jak elegancki, fircykowaty kretyn – jeszcze raz zerknął na zdjęcie – Czemu mi to robisz ?

Jego niezadowolony ton, niczym u małego chłopca, któremu kazano iść odrabiać lekcje, bardzo ją rozbawił. Zachichotała i podniosła się na palcach by go pocałować.

- Czekaj – zatrzymał ją – Mogę cię zarazić.

- Będę się tym martwić jutro.

- Ej to mój tekst – zaśmiał się razem z nią i połączył ich wargi.

Przerwali pocałunek dopiero, gdy usłyszeli jak na dole zmieniła się piosenka. Tym razem leciał jakiś wolny, romantyczny kawałek.

- Mogę Panią prosić ? – Uzumaki skłonił się teatralnie przed dziewczyną.

- Z przyjemnością.

Naruto objął Hinate w pasie, a ona zarzuciła mu ręce na szyję. Wolny taniec przypadł im do gustu. Mogli spokojnie cieszyć się sobą, a półmrok wokół tworzył bardzo intymną atmosferę.

Po kilku minutach piosenka zmieniła się na bardziej żywiołową, ale oni i tak nie przestali tańczyć.

- Co chcesz dostać za rok ? – spytał jej niby żartem, ale z nadzieją, że dostanie jakąś wskazówkę.

- Nic. Wystarczy, że będziesz – rzekła nieśmiało.

- Ach – westchnął – Za bardzo mnie przeceniasz.

- A może to ty nie doceniasz siebie ? – powiedziała, podnosząc głowę aby spojrzeć mu w oczy.

Chłopaka zatkało.

Pochylił się by zetknąć ich czoła razem.

- Nieważne ile razy to powiem, i tak to powtórzę. Kocham cię, mała.

- A ja ciebie – cieszyła się z przytłumionego światła, ponieważ nie mógł zobaczyć wzruszenia na jej twarzy, wywołanego tymi słowami.

Para pomyślała sobie, że ta chwila mogłaby trwać wiecznie.

Tymczasem, na dole.

- Ej, Shikamaru – zaczepił przyjaciela Choji – Nie widziałeś gdzieś mojej pizzy ? Położyłem ją tutaj.

Gdzie się podziała pizza ?

Była pod stołem, w zębach pewnej rudej bestii, która z rozbawieniem obserwowała „grubasa”. No co ? Był głodny.

***
 (Od autorki) To co, za tydzień sylwester ? Mam takie opóźnienie jak nasze PKP :P
Tak na zakończenie, mała propozycja. Pamiętacie jak mówiłam o pomysłach na 2 jednopartówki ? Otóż pierwsza jest dopracowana i wystarczy ją tylko spisać (nawet tytuł już jest), ale ta druga po zastanowieniu wydała mi się...banalna i głupia. Nie mogę jej napisać, bo wyjdę na idiotkę.  Wpadłam na pewien pomysł. Jeśli wy macie jakieś pomysły, własne fantazje (bez podtekstów) napiszcie je w komentarzach w zakładce "One shot's". Pomyślałam, że byłoby to ciekawe wyzwanie, takie opowiadanko na zamówienie. Mogłoby mnie coś olśnić. Co, zły pomysł ?