Rozdział 15

(Od autorki) Już jestem ! Opóźnienie jest z przyczyn ode niezależnych, przysięgam.
Widziałam, że Naruto Holmes się podobał (a nawet zachęcił do rozważań) Cieszę się :D Nawet bardzo. Dziękuję. Oto nowiutki rozdział (myślałam, że mi wyobraźnia siadła, ale fiu na szczęście nie). Trochę na niego czekaliście (cierpliwości to wy nie macie).
(Muszę coś wyjaśnić. Jak mówiłam, że powinno być na odwrót z Naruto jako Sherlockiem, a Sasuke jako Watsonem chodziło mi o charakter. Nie inteligencję. Ja obrażająca Naruciaka :P Za kogo mnie macie ;) Raczej Gaarę powinnam przepraszać. Co ja z niego zrobiłam)
A tak w ogóle to ... NIGDY NIE ZAWIESZĘ BLOGA !!! Postanowiłam to już na samym początku. Wiem jakie to uczucie kiedy ktoś zawiesi blog, a ty chcesz wiedzieć co dalej, dlatego ja tego nie zrobię. A jeśli zrobię to macie wszelkie prawo mnie zabić i wytknąć tą wypowiedź. Zapraszam ;)

***

- Jeśli się nie mylę, takie samo nazwisko nosiła Kushina.

- Przepraszam, kto ? – tylko przy swoim szefie, pewność siebie Kabuto potrafiła wyparować. Stał zdezorientowany, nie wiedząc o co chodzi.

- Uzumaki Kushina, a później Namikaze. Nie masz prawa jej pamiętać, byłeś dzieciakiem, gdy zginęła jakieś 20 lat temu wraz z mężem w pożarze ich domu – wspomnienia o tym zdarzeniu przelatywały przed oczami Orochimaru – Jednakże jakimś niewiarygodnym cudem, udało się uratować ich dziecko, ponieważ ogień nie zdążył się rozprzestrzenić. Policja, podejrzewała, że pożar nie wybuchł przez przypadek, lub z przyczyn naturalnych, ale nie było dowodów, jedynie poszlaki. Cóż, nie wiedzieli wszystkiego, w odróżnieniu ode mnie – chytry uśmieszek nie schodził mu z twarzy.

- Ale na co komuś śmierć jakieś uroczej rodzinki ? I co to ma wspólnego z Uchihą ?

- Powiedzmy, że taka urocza to ta rodzinka nie była. Naprawdę dziwię się, że nie słyszałeś nazwiska Namikaze. W przeszłości  było ono bardzo rozpoznawalne. Ale wy młodzi, macie przeszłość gdzieś, prawda ? A jeśli chodzi o tego chłopaka…

Mężczyzna wyciągnął z szuflady biurka plik dokumentów. Był tam akt urodzenia, kopie świadectw szkolnych, zdjęcia i raporty policji ze sprawy zabójstwa państwa Uchiha, dane o zakwaterowaniu, oraz wiele innych. Wszystkie dotyczyły jednej osoby.

- Kabuto, martwi mnie, że zaniedbujesz swoją pracę. Spójrz – wskazywał podwładnemu, odpowiednie linijki tekstu na dokumentach – Uzumaki, Uzumaki, Uzumaki. Wszystkie szkoły, te same klasy, zajęcia dodatkowe, a nawet ten sam akademik. Niech mnie zamkną, jeśli to nie ten uratowany bachor.

Okularnikowi, zaczęło coś świtać.

- Powiedział pan wcześniej „okryli go”…

- A owszem, zmieniono nazwisko, a nawet zataili fakt iż niemowlę w ogóle było w domu. Może jednak stróże prawa nie są takimi idiotami. W sumie chłopak nie ma prawa nic pamiętać, miał wtedy najwyżej miesiąc. O rodzicach, też pewnie mu nie powiedzieli – ostatnie słowa wyszły z jego ust same, były myślami wypowiedzianymi na głos. Można powiedzieć, że dzięki informacjom o Sasuke, udało się mężczyźnie rozszyfrować pewną zagadkę.

- Miał pan coś wspólnego z tym „nieszczęśliwym wypadkiem” – siwowłosy wypowiedział swoje podejrzenia na głos.

Mężczyzna na te słowa zaśmiał się cicho.

- Nie, nie ja, ale idziesz dobrym tropem. Na twoim miejscu poszukałbym informacji o ojcu chłopaka, a wszystko stanie się jasne. To twoja praca domowa – Orochimaru przeglądał zdjęcia, które udało się zdobyć dzięki archiwom szkolnych stron internetowych – Dzięki Sasuke-kun uda mi się dorwać do tego młodego. Uprzedzę twoje pytanie – podniósł rękę na znak by mu nie przerywano – Po co mi ten Uzumaki ?

Splótł palce swoich dłoni i siedział chwilę w milczeniu.

- Moim starym znajomym bardzo zależy na informacjach jakie zyskałem. Myślę, że mogę to wykorzystać i im go wydać. Choć może to też być taka mała zemsta. Swego czasu Minato pomieszał także w moich sprawach.

Gdy chłopak opuścił gabinet szefa (prawdopodobnie by odrobić pracę domową), Orochimaru rozmyślał nad tak wieloma korzyściami, jakie pozyskał dzięki wizycie młodego Uchihy. Zemsta na starym wrogu i pozbycie się teraźniejszego, darmowa siła robocza, sprowadzenie duszyczki na złą drogę (chociaż ona sama tam zmierzała).

- Sasuke-kun – imię zostało wypowiedziane niemal sykiem – Dziękuję.

***

- Naruto, czy jak rozmawiałeś z moim tatą to coś się stało ?

Bal powoli zbliżał się do końca. Większość gości już wróciło do domów, oczywiście zostawiając wcześniej małą sumkę. W tym także państwo Hyuga.

Na to pytanie, blondyn lekko się spiął. No trochę się stało.

- Nie, nic. A czemu pytasz ? – „łżę jak pies, skończę w piekle”.

- Bo powiedział bym z tobą nie zrywała. I jeszcze, że jesteś interesujący – słowa ojca nie dawały jej spokoju, a ponadto ten uśmiech. Ucieszył ją. Tak dawno go nie widziała.

- No widzisz ! Plan się powiódł – próbował odwrócić jej uwagę od tego, bagatelizując sprawę.

„Nie, właśnie wcale się nie powiódł” – próbował przeanalizować całą sytuację w myślach – „Jeśli powiedział coś takiego, to znaczy, że nabrał do mnie szacunku. Chociaż kilkanaście minut wcześniej nie miał go ani odrobiny. Więc dlaczego ? Przez coś co powiedziałem ? I jeszcze te ostatnie zdania. O kim on mówił ? W sumie można się domyśleć…

- Przepraszam, bardzo – na podest wszedł Jiraiya i zaczął przemówienie, co zakłóciło nieco drogę dedukcji Uzumakiego – Jako, że nasza droga Tsunade jest w tej chwili niedysponowana, zabiorę głos za nią. Dziękujemy wszystkim, bardzo serdecznie, za to ,że…

- O nie – Naruto złapał się za czoło.

- Co się stało ? -  spytała Hinata, przenosząc na niego uwagę.

- To było nasze hasło. Znowu jej nie upilnował – ignorując przemówienie Ero-wujka, wstał od stołu z zamiarem przemknięcia za kulisy – Może lepiej zostań. Musze coś załatwić.

- Ale co ?

Chłopak jęknął zrezygnowany i szepnął jej coś do ucha. Dziewczyna aż zakryła usta dłonią by się nie zaśmiać.

- Lepiej pójdę z tobą. Nawet moja pomoc może się przydać.

Nie zwracając niczyjej uwagi wymknęli się z sali. Minęli pokoje przeznaczone na użytek orkiestry i weszli do pomieszczenia, znajdującego się na końcu korytarza. Znajdowała się tam tylko stara kanapa, na której leżała pani prezydent. Była w dość… kiepskim stanie.

- Jeszcze, długo przed przyjęciem Ero-wujek przygotował ten pokój na wszelki wypadek. Trzeba być przygotowanym na każdą ewentualność. Mogło się też tak zdarzyć, że on by tu teraz leżał – podszedł do kanapy i próbował postawić kobietę na nogi – Pomóż mi trochę babuniu.

- Nie…nie mów taak doo mnie, ja.. – kobieta z całych sił próbowała sklecić całe zdanie.

- Lepiej już nic nie mów – blondynka w odpowiedzi tylko czknęła i zaczęła coś nucić pod nosem – Boże, ile ona wypiła ?

Granatowowłosa tymczasem podparła Tsunade z drugiej strony i razem z blondynem wyprowadzili kobietę na zewnątrz, tylnym wyjściem. Rozglądali się, upewniając się, że nikt ich nie widzi.

- Brakuje jeszcze jakieś melodyjki szpiegowskiej – chłopak spróbował zażartować. W końcu prowadzenie pijanej osoby do przyjemnych zadań nie należy.

- Często bywają takie sytuacje ? – to było czyste zainteresowanie z jej strony.

- Tylko w czasie publicznych wystąpień. Wtedy trzeba jej pilnować. Tylko jak ona się wymknęła ?

- Ma się sposoby – wybełkotała kobiet. Pełne zdanie, cud.

Później wydała się z siebie taki dziwnie złowieszczy śmiech, że oboje pomyśleli, że nie chcą ich znać.

Na parkingu, znaleźli swoje auto i wpakowali blondynkę na tylne siedzenie.

- Tylko, niech babunia, będzie cicho, by nikt cię nie zauważył.

- Nie…ni..e będzieeesz mi… - nie zdążyła dokończyć wypowiedzi, gdyż Naruto zatrzasnął z hukiem drzwi.

- Przepraszam cię za to urocze zakończenie. Ale to jej wina !

Dało się słyszeć uderzenie pięścią w szybę. Dobrze, że szkło nie pękło.

- To nie ja się urżnąłem !!!

- Nic nie szkodzi, zawsze to nowe doświadczenie – czuła ulgę, że już wyszli i, że to koniec. Takie przyjęcia i tłumy ją peszą. W dodatku męczą. A jeśli wziąć pod uwagę obowiązki i stres pani Tsunade, to się nie dziwiła, że czasem potrzebowała sięgnąć po kieliszek.

Reszta gości opuszczała już budynek, więc przemówienie zastępcy się już skończyło. Naruto stał oparty o bok samochodu, a Hinata usiadła z przodu (jako, że blondyn poświęcił się i powiedział, że usiądzie z tyłu z nietrzeźwą) i zdjęła swoje buty. Stopy ją strasznie bolały przez te obcasy. Wszyscy czekali na Ero-wujka, który dość długo nie przychodził.

Wreszcie zniecierpliwiony chłopak oznajmił dziewczynie, że idzie go poszukać i poszedł w stronę budynku. W środku byli już tylko kelnerzy i ludzie z ekipy sprzątającej. Po chwili dostrzegł mężczyznę, który stał odwrócony do niego tyłem, przy bufecie.

- Co ty tak długo ro… - nie dokończył, bo Jiraiya odwrócił się w jego stronę i zobaczył jego twarz. Była czerwona i gościł na niej głupkowaty uśmiech. Dodajmy do tego prawie pustą butelkę wina w jego dłoni.

- Wiesz…Nie wolno niczego marnować – rzekł i lekko się zachwiał.

- Co to jakieś jaja ?!!! – wydarł się chłopak nie wierząc własnym oczom.

Tymczasem Hinata masowała swoją stopę. Czemu nie wzięła butów na zmianę ?

Wtem usłyszała jakieś krzyki na parkingu. Ktoś krzyczał „ty stary zboku” ; „zamknij się” i jeszcze parę wyzwiska.

- Oho, chłopaki wracają – ocknęła się z letargu Tsunade.

I rzeczywiście po chwili, na tylne siedzenia wpakował się Jiraiya (ale raczej spadł). Oboje z blondynką na swój widok zaczęli się z śmiać ze stanu drugiego, choć sami wcale nie czuli się lepiej.

Uzumaki usiadł na miejscu kierowcy i widząc zaskoczoną minę swojej dziewczyny rzekł:

- Wyszło na to, że muszę prowadzić. A jutro oboje ich utłukę.

Odpalił silnik i wjechał na jezdnię.

- Mieli wyrzucić coś tak dobrego ? Marnowanie to zbrodnia – wybełkotał Ero-wujek.

- Cicho tam ! Aż się boję, że to wy rządzicie tym miastem – na skrzyżowaniu, zapaliło się czerwone światło, więc się zatrzymali.

Granatowowłosa odkryła komizm całej sytuacji, zaśmiała się i dotknęła prawej ręki blondyna.

- Naprawdę, umiesz zapewnić dziewczynie rozrywkę.

- Powtarzam, to nie moja wina – ścisnął jej dłoń i odwzajemnił uśmiech.

- Mogłeś mieć ich na oku – zasugerowała, żartem.

- Nie mogłem. Wolałem patrzeć na ciebie.

I jak to bywa w życiu, nastrój musiał ktoś im zepsuć.

- Chyba zwymiotuję – odezwał się z tyłu męski głos.

- A proszę bardzo ! To nie mój wóz !

Po kilku minutach podjechali pod dom babuni. Dzielna kobieta wyszła z auta o własnych siłach i sama weszła do domu.

- Nie mogę jej tak zostawić… - wydukał Jiraiya. Właśnie miał zamiar wyjść, gdy Naruto błyskawicznym ruchem nacisnął okrągły guzik, zamykając samochód od wewnątrz – No eeej !!! – na to mężczyzna się zbulwersował.

- Nigdzie się nie ruszasz. Babunia, na aż taką kare nie zasłużyła.

Puszczając zrzędzenie Ero-wujka mimo uszu przez całą drogę, podrzucili go pod jego dom.

- Możesz po..pożyczyć samochód. Nie będziecie się tłuc po nocy – mówił Jiraiya wytaczając się z auta.

- Dzięki, miałem taki zamiar – miał właśnie odjeżdżać, gdy mężczyzna się cofnął i zapukał w szybę. Chłopak otworzył okno.

- Co jeszcze ?

- Już o..o tym mówiliśmy, alee pamiętaj by się zabezpieczać. Jestem za..za młody na dziadka.

- ZAMKNIJ RYJ !!! – Naruto tak szybko zamknął okno, że omal nie przytrzasnął Jiraiyi nosa. Hinata, cała czerwona, patrzyła uparcie w podłogę.

Uzumaki prowadził w ciszy.

Nie mógł spojrzeć dziewczynie w oczy. Co za wstyd.

***

Przez całą noc padał śnieg toteż całą Konohę pokryła gruba warstwa białego puchu. Z uwagi na niską temperaturę, można było mieć nadzieję, że utrzyma się on dość długo.

Sakura powoli wybudzała się z głębokiego snu. Zaspana przewróciła się na drugi bok. Im bardziej była przytomna tym bardziej stwierdzała, że coś było nie tak. To chyba nie była jej pościel, a poduszka miała inny zapach, taki bardziej…męski.

Zdziwiona otworzyła oczy i rzeczywiście. To nie był jej pokój. Przez chwilę nie mogła zebrać myśli przez widok obślizgłego gada w terrarium. Nie to żeby się bała węży. No może trochę.

- Boisz się moje współlokatora ?

Odwróciła się w stronę głosu i zaparło jej dech. Sasuke miał na sobie tylko czarne dresowe spodnie. W dodatku miał wilgotne włosy. Kilka kropelek wody spływało mu po twarzy. Pewnie właśnie wyszedł spod prysznica. Boże, co za widok !

„Mam nadzieję, że nie poleciała mi krew z nosa ”

- W żadnym razie. Co ja tu robię ? – to jest zasadnicza kwestia.

- Zasnęłaś wczoraj w fotelu, więc przyniosłem cię tutaj. Chyba tu było ci wygodniej.

- Tak, ale czemu nie zaniosłeś mnie do mojego pokoju ? – była już w pozycji siedzącej.

- Miałem taki kaprys – cóż za proste wyjaśnienie.

- Ty… - nie dokończyła, bo spojrzenie chłopaka zeszło z jej twarzy niżej – gdzie się gap… - zerknęła w dół i … JEST W SAMEJ BIELIŹNIE ?! Szybkim ruchem zakryła się kołdrą.

- Nie podejrzewałem cię o wstydliwość – oparł się o ścianę, uśmiechając się złośliwie.

- I dobrze ! A teraz oddawaj moje ciuchy ! – spod pościeli było widać jedynie czubek jej głowy – Chwila. A gdzie ty dziś spałeś ? – wyjrzała spod kołdry.

- W swoim łóżku, a gdzie ? Trzymaj – rzucił w jej stronę jej wczorajsze ubrania, które szybko zaczęła zakładać.

„ No świetnie. Przyniósł mnie tu, rozebrał i jeszcze spał obok. Gdyby to był ktoś inny, to bym mu przylała. Ale to jest jednocześnie najbardziej ekscytująca i krępująca rzecz jaka mi się zdarzyła”

W końcu ubrała się i wstała z łóżka. Z rozczarowaniem stwierdziła, że chłopak ubrał podkoszulek. Szkoda. Była na co popatrzeć.

„Otrząśnij się, kobieto !”

- Ok, dziękuję, że zadbałeś o moją wygodę. Ale nie trzeba było – próbowała go wyminąć i wyjść, ale złapał ją za rękę i przycisnął do drzwi. Przez to, że był od niej wyższy i jednocześnie tak blisko kilka kropel wody skapnęło jej na twarz.

- Nie ma za co. Zapraszam częściej – powiedział cicho i przelotnie musnął jej usta. Wtedy się odsunął i podszedł do swojego biurka

Sakura jak w jakimś transie, powolnymi krokami wyszła z pokoju.

„Denerwuje mnie to, że tak łatwo potrafi zamącić mi w głowie. I w dodatku to co zrobił. I powiedział. Co za cham !”

„Cham którego kochasz” - wredny głosik podświadomości zadźwięczał jej w głowie. Niech się lepiej zamknie.

Tymczasem Sasuke przeglądał w necie portal o wydarzeniach w mieście. Stało się to jego przyzwyczajeniem. Dzięki kilkumiesięcznym poszukiwaniom Orochimaru, wiedział praktycznie o każdym przestępstwie, jakie popełniono w Konoha.

Sporadycznie przeglądał artykuły, ale tak naprawdę rozmyślał o ostatniej nocy. Nie mylił się i rzeczywiście jej obecność przynosiło swego rodzaju ulgę. Tylko czemu akurat jej ?

W tym momencie jego uwagę przykuło nazwisko w nagłówku jakiegoś artykułu.

„Mizuki ?”

Kliknął tytuł i zaczął czytać. Z treści wynikało, że Mizuki i dwóch innych typków wplątali się w napad na jakiś sklep i ciężkie pobicie kasjera, który nie chciał opróżnić kasy. Groziło im parę lat więzienia. Swoją drogą, ciekawe czy to ci sami faceci, z którymi go kiedyś widział.

Jakby jeszcze podsunąć policji jego film, to mógłby dostać nawet 10 lat. Cholerny gnojek, żeby po tym jak dali mu drugą szansę, pakował się w coś takiego.

Ale… ale przecież niedługo, będzie jeszcze gorszym przestępcą niż on. Już teraz nim jest, przez te wcześniejsze groźby i ukrywanie informacji. W dodatku planuje zostać mordercą.

Zrezygnowawszy, zamknął laptopa, nie dbając o prawidłowe wyłączenie i ukrył twarz w dłoniach. Nie to, że chciał rezygnować z zemsty. Pragnął jej. Całym sercem. I nic go od niej nie odwiedzie. Jednakże zaczął w nim kiełkować lęk. Strach, że jego drugie oblicze wyjdzie na jaw. Że zobaczy je jego brat, jego przyjaciel albo co najgorsze ONA.

***

Naruto i Hinata byli tak wykończeni, że spali jak zabici do godziny 9:30 w pokoju blondyna. Dopiero o tej konkretnie porze zniecierpliwiony Kurama stwierdził, że jego opiekunowie wystarczająco sobie pospali. Pociągnął swojego pana za nogawkę spodni.

- Co znowu… - jęknął zaspany i otworzył oczy.  Zauważył, że kolejny raz podczas snu, oplótł dziewczynę niczym bluszcz. Kurde, nawet przez sen go do niej ciągnie.

 - Głupku, dziś jest niedziela, nie muszę iść na zajęcia – dopiero wówczas dostrzegł, która jest godzina oraz pustą miskę, którą Kurama trącał nosem – Zwracam honor.

Wstał z łóżka, powoli by nie zbudzić dziewczyny, ale nie przyniosło to i tak pożądanego efektu. Nagła zmiana temperatury ją obudziła. Ponieważ, w zasadzie, sypiała tu już prawie codziennie, przyzwyczaiła się do gorąca.

Spod przymrużonych powiek przyglądała się ukochanemu, który napełniał miskę psa jedzeniem.

- A teraz się odczep. Ja tam idę spać – wgramolił się  z powrotem do łóżka. Hinata szybko przylgnęła do niego, tęskniąc za jego ciepłem.

- Przepraszam, obudziłem cię ? – spytał, odwzajemniając uścisk.

- Nic nie szkodzi – postanowiła, powiedzieć, mu to o czym zapomniała wczoraj – Dziękuję ci.

- Za co ?

- Za wszystko - jako, że dziewczyna była na wpół śpiąca, na wpół przytomna nie przejęła się tym co mówi – Za to co dla zrobiłeś. Nie wiem co musiałeś powiedzieć wtedy tacie, ale musiałeś mnie bronić, więc też dziękuję.

- Mówiłem, że my nic…

- Kłamałeś – była tego pewna już poprzedniego dnia – Wiem doskonale – ziewnęła lekko i dodała – Nie zasługuję na ciebie – po czym znów zapadła w sen.

- Tutaj się nie zgadzamy – szepnął Naruto po chwili. Pocałował ją w czoło – Jest absolutnie na odwrót.

***

Niestety oboje sobie długo nie odpoczywali. W ogóle przez cały dzień nerwy blondyna były wystawiane na próby, przez nieustanne telefony Ero-wujka i Tsunade, proszące o jakieś leki na kaca, bo im zabrakło albo prośba o zabicie tego drugiego. Przez te krzyki biedny Naruto nabawił się bólu gardła.

Tak, czy siak walka między nim, a przyszłym teściem została nierozstrzygnięta. Niby coś do faceta dotarło, ale nigdy nie wiadomo. To jest walka. Poprzednia runda była raczej wygrana. Teraz był czas na ruch przeciwnika. Trzeba czekać.

Następne dni minęły spokojnie. Nie działo się nic złego ani specjalnego. Jedynie zwykła codzienność. Sasuke nie dostał żadnej wiadomość od „nowego szefa”, a ojciec Hinaty nie odzywał się ani do blondyna ani do córki.

Był czwartek, 18 grudnia. Ostatni dzień wykładów, a potem przerwa świąteczna. Studenci siedzieli w ławkach i z utęsknieniem czekali na koniec tej mordęgi i początek wolnego. Oczywiście, od kilku dni musieli w kółko słuchać, że powinni wolny czas poświęcić na naukę do egzaminów w przyszłym miesiącu. Ale nikt się tym nie przejmował, w końcu mają dużo czasu. Zdążą się wszystkiego nauczyć (tak, a potem same poprawki).

Naruto siedział jak na szpilkach i wciąż sobie powtarzał „Tylko godzinka i jestem wolny, godzinka i jestem wolny”. Uchiha był tuż obok niego, znudzony. Przecież nie ma się czym ekscytować.

- Zastanawiałem się… – mówił profesor Yamato, starając się nie załamać widząc jaką jego studenci poświęcają mu uwagę (praktycznie żadnej) – … co mam właściwie z wami z dziś przerobić, skoro żyjecie już wizją wolnego. Pomyślałem, że zrobię taki luźniejszy wykład. A mianowicie trochę historii.

Pomruk niezadowolenia rozszedł się po sali. Historia to nudy.

- Widzę, że jesteście zachwyceni – profesor zajmował się właśnie włączaniem rzutnika, by móc wyświetlić swoją prezentację – Powinno was to jednak zainteresować. Chcę przybliżyć wam sylwetkę, jednego z najwybitniejszych obywateli naszego miasta. Mianowicie Namikaze Minato. Wszyscy macie wręcz obowiązek znać to nazwisko.

Wykładowca doskonale wiedział co robi, wybierając akurat tę osobę jako temat wypowiedzi. Swego czasu była ona czołową postacią w polityce. Słyną on przede wszystkim ze zwalczania zorganizowanej przestępczości. Ten temat od razu przykuł uwagę słuchaczy.

Tak zwana mafia jest jedną z najgorszych plag dzisiejszego świata. W samej Japonii istnieje najliczniejsza organizacja na świecie znana pod nazwą „Yakuza”. Konoha również była i jest idealnym celem dla tego typu organizacji. W końcu jest dużym i dochodowym miastem.

Policja nie ma wystarczających środków do walki z mafią. Oni muszą opierać się na dowodach, a zawsze uda się, wśród licznej grupy, znaleźć osoby, które potrafią zatrzeć ślady. Na przykład zeznać, że podejrzanego widziano gdzieś indziej, w trakcie popełnienia przestępstwa, dając mu niezbite alibi. Także jedyna nadzieja tkwi w polityce.

Pomimo młodego wieku, Minato udało się zredukować przestępczość o prawie połowę, czyniąc miasto bezpieczniejszym. Wielu widziało w nim kandydata na prezydenta, lecz niestety zginął w tragicznym wypadku. 20 lat temu w jego domu wybuchł pożar, z którego on i jego żona nie wyszli cało. Do dziś istnieją zwolennicy teorii, że to nie był przypadek, lecz zwykłe morderstwo popełnione przez bojących się go ludzi.

Namikaze Minato jest uznawany za bohatera, który poświęcił swoje życie dla obrony Konohy. Jest wzorem dla wszystkich młodych obywateli.

Niestety przez nieubłagany upływ czasu, jego legenda zanika. Nic dziwnego skoro studenci  jeszcze się nawet nie urodzili albo byli w pieluchach, gdy odbywał się pogrzeb tego zacnego człowieka.

Przez godzinę Yamato przedstawiał życiorys Minato oraz jego osiągnięcia. Kiedy wyświetlano jego zdjęcia, Sasuke z zastanowieniem zwężał brwi i zerkał w stronę przyjaciela.

„Dziwne” – myślał – „Są cholernie podobni”

Sam blondyn natomiast słuchał z wielkim zainteresowaniem. W fotografiach nie widział nic szczególnego, oprócz jednej. Jego uwagę przykuło zdjęcie z oficjalnego wystąpienia, na którym była obecna pani Namikaze. Wydawała się mu najbardziej ciekawą  postacią. Była piękną kobietą, o miłej twarzy w kształcie serca i długich, czerwonych włosach. Niecodzienny kolor, ale ładny.

Zajęcia dobiegały końca i Uchiha, przez chwilę się wahał, czy zadać pytanie. Nazwiska się nie zgadzały, ale…

- Są jakieś pytania ? Tak, Sasuke ?

- Czy on miał dzieci ? – spytał, choć wątpił w odpowiedź pozytywną.

- Nie miał, niestety. Zmarł bezdzietnie.

Kilka minut później chłopaki szli razem korytarzem w stronę wyjścia.

- O co ci chodziło z tym pytaniem ? – zapytał Naruto. Zdziwił się, ponieważ jego przyjaciel nigdy z własnej woli nie odzywał się na zajęciach.

- Nie zauważyłeś ? Z wyglądu jesteś strasznie do niego podobny i tak jakoś, wolałem się upewnić.

- Że co ?! – no to teraz zbaraniał - Ja synem Namikaze ? Niemożliwe. Co ci do głowy przyszło ?

No bo w końcu to byłoby takie wspaniałe. Być synem tego bohatera. Nie, to niestety abstrakcja.

Choć, mimo, że może się to wydawać okrutne wolał myśleć, że jego rodzice umarli, niż gdyby okazało się, że go nie chcieli. Ale jeśliby tak było, wiedziałby o tym. Pozostaje, więc druga opcja…

***

- Stawiam 1000, że Sasuke przegra – szepnął Naruto do Hinaty.

Właśnie odbywały się ostatnie w tym tygodniu zajęcia taijutsu i tuż pod koniec Sakura zażyczyła sobie sparingu ze swoim trenerem. Uzumaki i Hyuga aż z ciekawości przerwali swoje zajęcia i zaczęli ich obserwować.

- No to zakładu nie będzie, bo też tak sądzę – odpowiedziała mu i oboje się zaśmiali wyobrażając sobie pokonanego Uchihe.

-  Tylko, nie myśl, że dostaniesz ode mnie fory – ostrzegł Sakurę, chłopak, przyjmując pozycję do walki.

- Nawet nie zamierzam o nie prosić – odparła i pierwsza zadała cios. Niestety został zablokowany.

- To wszystko ? Czy na więcej cię stać ? – powiedział Sasuke, drwiącym tonem.

- Uchiha, prosisz się o lanie !

- Obyś miał wykupione miejsce na cmentarzu – zawołał  blondyn do przyjaciela.

- Ty siedź cicho ! – odkrzyknął mu na to, jednocześnie unikając podcięcia.

- Widzę, że jeśli chodzi o umiejętność nauczania to bijecie mnie na głowę – jak spod ziemi, przed grupą wyrósł Kakashi, przerywając pojedynek (ku lekkiej irytacji publiki) – Hinata też poczyniła takie postępy ? – pytanie było skierowane w stronę Uzumakiego.

- Oczywiście. Nie ma innej opcji – odparł blondyn, pewny swego.

- To dlatego, że mam wspaniałego nauczyciela, Naruto-sensei – powiedział granatowowłosa, tak cicho by tylko on mógł usłyszeć.

- Przechodząc do rzeczy… - Kakashi chyba się uśmiechał, ale przez tę maskę trudno było się zorientować – Jak co roku, na początku stycznia, odbędzie się tu turniej międzymiastowy. Niestety, w tym roku, kilka szkół się wycofało, więc możemy wystawić więcej uczestników niż zwykle. Chciałbym by z tej grupy, wasza czwórka wzięła udział. Co wy na to ?

Chłopcy w odróżnieniu od dziewczyn nie byli zaskoczeni. Już od kilku lat brali czynny udział w zawodach.

- Ale czemu my ? – spytała Sakura – Naruto i Sasuke to rozumiem, ale ja z Hinatą wciąż jesteśmy początkujące. Nie mamy nawet stopnia chunina.

„A przed chwilą rwała się do starcia z joninem” – ta myśl pojawiła się u całej czwórki.

- Jakby to powiedzieć… - rzekł wolno Hatake i spojrzał za siebie. Nie było dzisiaj wszystkich, niektórzy postanowili sobie odpuścić. Kilka dziewczyn stało w tej chwili w rogu i o czymś zawzięcie dyskutowały, kilku chłopaków leżało pod drabinkami , zziajani jakby maraton przebiegli, a jeszcze inni owszem ćwiczyli, ale jak ofermy – Obie trzymacie poziom. To co, zgadzacie się ?

Dziewczyny spojrzały na siebie i zgodnie pokiwały głową.

- Czemu nie.

***

Jako, że niedługo trzeba się było rozjeżdżać do domów na święta, podzielenie na obozy, nastąpiło wcześniej niż zwykle. Piątka dziewczyn, nie mając ochoty nigdzie iść, schowały się w pokoju u Hinaty, zaś pozostała jedenastka, ruszyła w miasto.

Ponieważ było ich trochę za dużo, wyszła propozycja od Inuzuki, by zostawić „nudziarzy” i pójść się napić. Toteż Kiba, Kankarou, Choji (on bardziej wolał coś zjeść), Gaara i Shino (ta dwójka poszła tak naprawdę pilnować niesfornego brata i przyjaciela) poszli na poszukiwanie jakiegoś baru. Grupa „nudziarzy” natomiast (Naruto załamał się, że tu należy, ale nadal miał dość patrzenia na pijanych ludzi) szukała bardziej inteligentnej rozrywki.

Wybór padł na kino. Dla Sasuke, Saia, Nejiego i Shikamaru tematyka filmu była obojętna, więc Naruto i Lee musieli wybrać na co pójdą. Oboje byli zgodni, że musi to być coś pełnego akcji. Rock poszedł kupić bilety, a Uzumaki i reszta stanęli w kolejce po jedzenie.

Rozmowa się nie kleiła toteż, wszyscy musieli słuchać narzekań Nary. Okazało się, bowiem, że skoro są razem z Temari prawie pół roku, obie ich rodziny spędzą wigilię razem w Sunie. Oczywiście to było bardzo „kłopotliwe”. I jeszcze to szukanie prezentu. Jak mu się nie chciało tego robić !!! Ale musiał, inaczej groziła mu śmierć.

„Prezent ???”

Blondyn znieruchomiał. Zdał sobie sprawę, że kompletnie mu to wyleciało z głowy. Przecież musi coś kupić dla Hinaty. Jak mógł zapomnieć ?! To są święta do cholery !

„Spokojnie, to musi być proste. Mogę jej dać na przykład ………………......................Szlag by to, nie mam pojęcia !!!”

Nie zwracał już w ogóle uwagi na toczącą się rozmowę dopóki nie wrócił i nie zabrał głosu Lee.

- Hinata-san ma fajnie. Mieć urodziny 3 dni po wigilii. Tyle prezentów dostać. Macie swoje bilety. Eee, Naruto-kun ? Nic ci nie jest ? Zbladłeś.

„Urodziny….urodziny….URODZINY !!! To znaczy, że muszę znaleźć DWA prezenty !!!”

- Jest ok – odparł  prędko.

Co prawda, nie miał takiego problemu jak Shikamaru. Jemu nic strasznego nie groziło, ale gdy sobie wyobraził to:

- Naruto-kun – powiedziała dziewczyna z zaszklonymi od łez oczami – Dlaczego zapomniałeś ? – ten jej smutny i zraniony głosik

„AAAAAAAA !!! Muszę coś wymyśleć !!!”

***

- Możecie już przestać ? Sai to, Sasuke tamto. Nie mam o czym tu rozmawiać – zirytowała się Tenten – Trochę empatii !

- Oj nie przesadzaj – powiedziała Temari – Nie trzeba mieć chłopaka, by być szczęśliwą.

- Właśnie widzę !

- Jeśli, nie chcesz być sama, to co za problem ? – odezwała się Ino – Jesteś śliczna, z łatwością kogoś znajdziesz.

- Pewnie – rzekła z rezygnacją brunetka – Mogę dać ogłoszenie „Kto zechce dziewczynę ze spluwą?”

Kiedy wszystkie próbowały, jakoś pocieszyć przyjaciółkę, Hinata poczuła, że dzwoni jej telefon. Miała ustawione wibracje.

- Tak, mamo ? – odebrała i przez chwilę słuchała w skupieniu. Potem na jej twarzy zagościło szczere zdumienie

- Co tata powiedział ?

***

 (Od autorki)  Coś kiepsko to wyliczyłam. Przeniesiemy się w atmosferę świąt w styczniu :P oby sylwester u nich wypadł w tym miesiącu. Ale nigdy nie wiadomo co mi tam do głowy przyjdzie.

PS: Rafael przepraszam przepraszam przepraszam! Wiem, że liczyłeś na tych rodziców, ale ja od początku planowałam, że oni nie będą żyć. No i nie mogłam zmienić. Nie zostawiaj, proszę !