Rozdział 11

- O. Mój. Boże – tyle tylko zdołał powiedzieć na widok posiadłości rodu Hyuga. A jak wiemy zwykle języka w gębie mu nie brakowało.

- Tak, wiem – ten widok często budził takie reakcje.

- I ty… serio tu mieszkasz ? – w jego mniemaniu dziewczyna zamieszkująca ten pałac powinna wyrosnąć na rozkapryszoną księżniczkę, a przecież Hinata nie ma w sobie ani grama zepsucia.

- Mhm, całe życie – dało się słyszeć lekką nutę smutku w jej głosie, którą on dosłyszał. Już był pewny, że jest w tym domu coś lub ktoś kto napełnia ją przygnębieniem i zniechęca do przybywania tutaj. Musi się tego dowiedzieć, ale już nie tylko z ciekawości. Raczej z troski…

- Gotowy ? – spytała go, gdy stanęli przy drzwiach.

- Po pierwsze, jeśli dobrze pamiętam to był mój tekst, a po drugie jak najbardziej – posłał jej pewny siebie uśmiech by ukryć, że jest całkowicie odwrotnie. Chyba po raz pierwszy w życiu. Czuł, że nie bardzo tu pasuje.

Gdy weszli do środka to uczucie się pogłębiło. To był zamek dla bogaczy, rodziny królewskiej. Co on tu robi ? No tak, jest z nią. Z księżniczką.

„O czym ja myślę, do diabła ?! To nie jest żadna porąbana bajka dla dzieci !”

Rozmyślenia przerwał mu odgłos kroków na końcu holu. Odwrócił się w jego stronę i zobaczył idącą ku nim około 45-letnią kobietę. Miała długie, ciemne włosy sięgające to pasa i oczy mające niesamowity odcień bieli. Na jej twarzy malował się uroczy i ciepły uśmiech.

To była bez wątpienia mama Hinaty. Podobieństwo córki do matki było uderzające. To już wie po kim jego dziewczyna odziedziczyła urodę.

„Tylko weź, tego nie palnij”

- Ach, już jesteście – od razu porwała córkę w objęcia – Witaj w domu.

- Mamo… - tak, jej mama zawsze starała się okazać jej jak najwięcej uczuć. Może by zrekompensować jej pewne sprawy…

Pani Hyuga w końcu oderwała się od córki i zwróciła swoją uwagę na gościa, który patrzył z zainteresowaniem i lekkim zakłopotaniem na tę scenę.

- Mamo, poznaj proszę, to jest…

- Naruto, wiem –  kobieta uprzedziła ją w odpowiedzi i wymieniła uścisk dłoni z blondynem – Miło mi cię poznać.

- Dzień dobry. Mi panią też… - Pani Hyuga sprawiała wrażenie wspaniałej osoby. Z miejsca poczuł do niej sympatię. Oboje pomyśleli, że się dogadają.

- Nie stójmy tak, wejdźmy do środka…- zaczęła pani domu, ale przerwał jej krzyk młodszej córki, która najwyraźniej zmierzała (a raczej biegła) w ich stronę.

- Już są ?! Już są ?! Przyprowadziła tego swojego gacha ?! – Hanabi wbiegła do holu i stanęła przed całą trójką. Dziewczyna nie przejęła się ani karcącym spojrzeniem mamy, ani zawstydzonym wyrazie twarzy siostry, ani tym, że wszyscy słyszeli jej krzyki.

Bardziej skupiła się na mocno skołowanym Naruto. Przyjrzała mu się dokładnie od stóp do głów.

„No, brawo siostra” – pomyślała

- Hanabi ! – kobieta skarciła młodszą córkę, ale jak zwykle nie przyniosło to odpowiedniego rezultatu.

- Tak, tak wiem, to żaden gach. Nie powinna była, przepraszam itd. itd. – podeszła energicznym krokiem do chłopaka – Siema, jestem Hanabi.

- Cześć, jestem Naruto – jedyne, w czym dziewczyna była podobna to matki i siostry były tylko te oczy, które posiadali chyba wszyscy w tej rodzinie. Poza tym miała długie, brązowe włosy i niezaprzeczalnie była bardzo otwarta i pewna siebie. Zupełne przeciwieństwo Hinaty, jeśli chodzi o charakter. Właściwie to kogoś mu przypominała.

- Wiem, dużo słyszałam o tobie – rzekła z zawadiackim uśmiechem, a Uzumaki zerknął w stronę Hinaty, której wyraz twarzy mówił „zmusiła mnie”.

- I mimo to mnie lubisz ? – spytał żartem. Jej humor był zaraźliwy.

- Błąd, właśnie dlatego cię lubię.

„A ja tę rodzinkę”   

Okazało się, że nie tylko Hinata nie pasowała do tego domu. Jej rodzina też. Miła i normalna, bez żadnego śladu zepsucia pieniędzmi.

- Przygotowałam dla ciebie pokój gościnny – mówiła pani Hyuga, prowadząc ich w stronę schodów – Idź się rozgościć i czuj się jak u siebie w domu –  uśmiech nie schodził z jej twarzy.

- Dziękuję bardzo – Naruto nie mógł nie odwzajemniać tego uśmiechu, który był taki życzliwy.

- Gdzie jest tata ? – spytała starsza córka, choć raczej znała odpowiedź.

- W pracy. Wróci na kolację.

No tak został jeszcze pan Hiashi, ale ze zdenerwowania zostało mu już tylko onieśmielenie tym domem. Nie ma co się martwić na zapas. Do kolacji dużo czasu.

***

- Sama to namalowałaś ? – spytał nie mogąc wyjść z podziwu. Te obrazy u niej w pokoju były prawie tak samo dobre co rysunki Saia.

- No tak. Takie małe hobby, nic wielkiego – próbowała zbagatelizować sprawę.

- Nic ? Wcale nie takie nic – spojrzał jej w oczu udając poważny wyraz – Co ty jeszcze przede mną ukrywasz, co ?

- Nic – zniosła to spojrzenie bez rumieńca. Toż to sukces.

- Mhm, uważaj, bo uwierzę – wtedy coś mu się przypomniało – a właśnie, czy są jakieś rzeczy o których lepiej, żebym nie mówił ?

- To znaczy ? – nie zrozumiała.

- Nie chce czegoś palnąć, no wiesz – naprawdę nie chciał nic popsuć. Dawno mu na czymś tak nie zależało.

- Nie raczej, nie – przysunęła się bardziej w jego stronę – Już oczarowałeś moją mamę, a ledwo zamieniliście parę zdań. Zobaczysz będzie dobrze.

Akurat tym to się już nie przejmował. Czuł, że w polubieniu jej mamy i siostry nie będzie miał żadnego problemu, ale jeszcze jednego członka rodziny nie znał, a ze słów Kiby wyszło, że to z nim może być spięcie.

- Tak sobie przypomniałam – zaczęła dziewczyna, ciągnąc go lekko za rękę w stronę drzwi – jest coś o czym nie wiesz.

- A co ?

- Pokażę ci, chodź – trzymając go za rękę, prowadziła go na dół po schodach. Czuła podekscytowanie, tym co chce mu pokazać. Zajrzała do salonu gdzie siedziała mama.

- Mamo, idziemy na spacer. Szybko wrócimy.

- No dobrze, tylko uważajcie, bo zapowiadali burzę.

- Jasne – powiedziała szybko i ruszyła z chłopakiem do holu.

- Spacer ? – spytał Naruto zaintrygowany.

- Aha – uśmiechnęła się tajemniczo.

Ubrali kurtki i wyszli na zewnątrz. Hinata poszła w stronę znanej sobie ścieżki, a on za nią.

- Chyba nie muszę pytać, czy znajdziemy drogę powrotną, co ? – spytał pół żartem, pół serio. W końcu wchodzili do lasu, a już się zaczęło ściemniać. W takich warunkach łatwo się zgubić. Nie to, żeby wątpił w jej zmysł orientacji. No, może trochę.

- Chodziłam tędy setki razy. Po prostu pomyślałam, że skoro ty zabrałeś mnie do swojego miejsca na tym wzgórzu, to ja pokażę ci swoje. A co boisz się ?

- Taa, jeszcze czego. Chciałabyś, co ? – w odpowiedzi na to dziewczyna tylko zachichotała.

Po równych 20 minutach spaceru doszli na miejsce. Hinata jak zwykle oczarowana swoją polaną nie zauważyła, że jej towarzysz jest w szoku.

To miejsce…

Było identyczne jak sceneria ze snu jaki miał kilka tygodni temu. Jedyną różnicą był brak huśtawki. Sen doskonale zapadł mu w pamięć ze względu na jego treść, wiadomo.

Niemal nieświadomie podszedł do pnia, który leżał w miejscu, w którym powinna stać huśtawka.

„Ja sam na huśtawce, a ona sama tutaj”

- Coś się stało ? – jej głos wyrwał go ze swoich myśli. Patrzyła na niego zmartwionym wzrokiem. Na trochę odleciał.

- Nie, nic zamyśliłem się. Jak znalazłaś to miejsce ? Jest takie… - nie umiał znaleźć odpowiednich słów.

- Przez przypadek, lata temu – usiadła na pniu, a on dołączył – Potem przychodziłam tu prawie codziennie.

Na ciemnym, już niebie zbierały się chmury, ale oni nie zwracali na to uwagi.

- Jaki jest twój ojciec ? – pożałował tego pytania, gdy zobaczył, że posmutniała.

Powinna mu opowiedzieć. On był wobec niej szczery. Nie chce nic ukrywać.

- Cóż, prawdę mówiąc jest bardzo surowy. Bardzo dużo pracuje, przez co często nie ma go w domu, ale rozumiem to. W końcu sam zarządza sporą firmą, a to zajmuje dużo czasu. Rzadko się uśmiecha – mówiła ze smutkiem w głosie – Ale nie zawsze tak było.

- Nie zawsze ? – może nie powinien tak dopytywać, to niedelikatne.

- Stał się taki po śmierci wujka – wyjaśniła – Nie wiele już pamiętam, byłam wtedy mała, ale wiem, że kiedyś częściej się śmiał – „muszę to powiedzieć na głos” mówiła do siebie w myślach i w końcu wyrzuciła to – Zawiodłam go.

- Co ? – obrócił gwałtownie, w jej stronę głowę – Niemożliwe, niby czym ?

- Tata chciał bym w przyszłości to ja przejęła prowadzenie naszej firmy, ale szybko zrozumiał, że się do tego nie nadaję. Nigdy nie miałam takich wyników w nauce jakich sobie życzył i po jakimś czasie przestał zawracać sobie mną głowę w tym względzie i skupił się na mojej siostrze. Próbowałam to zmienić i nawet zaczęłam studiować zarządzanie, ale w tym też jestem beznadziejna – wyrzucenie tego z siebie, przyniosło jej pewnego rodzaju ulgę.

- Beznadziejna ? Co ty mówisz ? – podniósł trochę wyżej głos – Która jesteś na roku ? Jeśli dobrze pamiętam to 7 albo 8. To świetny wynik.

- Ale to i tak za mało. Neji-niisan jest 1, więc… - nie dokończyła.

Nareszcie rozumiał. Nie chciała wracać do domu z powodu swojego ojca i jego wymagań. Ale przecież pamiętał, że w szkole Hinata była jedną z lepszych uczennic. Nie najlepszych, ale dobrych. I to było za mało ? Nic dziwnego, że jest tak bardzo nie pewna siebie.

Za to teraz dziwiła go nieco jego reakcja. Teraz nie było w nim ani śladu strachu przed poznaniem pana Hyugi. Wręcz przeciwnie. Był nim teraz zainteresowany.

Hinata sprawiająca zawód ? Nonsens. Albo ten człowiek ma wymagania z kosmosu albo…właśnie co ?

Później nad tym pomyśli. Teraz trzeba poprawić jej nastrój.

Dziewczyna spokojnie wpatrywała się w swoje kolana, gdy została niespodziewanie poderwana do góry i usadzona na jego kolanach. Ale on ma dużo siły. Teraz sukces z powodu braku rumieńców poszedł w zapomnienie i wróciła do punktu wyjścia.

- Co ty…

- Ty sprawiająca zawód. Większej głupoty dawno nie słyszałem - przytulił ją mocno do siebie – Kiedy ja na ciebie patrzę, czuję dumę.

Jakim cudem jedna osoba, może tak mącić w życiu ?

Udało mu się. Smutek zastąpiła radość. Może trwali by tak dalej gdyby nie pojawienie się na niebie błyskawicy i pierwszych kropel deszczu.

- Mam deja vu, a ty ? – spytała, schodząc z jego kolan.

- No, ja trochę też.

Musieli wracać biegiem. Deszczyk zmienił się w ulewę i nawet drzewa ledwo ich osłaniały przed nim. Dodatkowo grzmoty wręcz zwiększały ich tempo.

Wpadli do domu przez drzwi tarasowe. Głośno dysząc i trzymając się za kolana spojrzeli na siebie i zaśmiali się z całej tej sytuacji. Była komiczna.

- Widzę, że pomimo naniesienia błota na mój dywan, jesteście w świetnych humorach.

Para spojrzała w górę i napotkała srogie spojrzenia białych oczu pana domu.

„ A oto i król przybył” 

***

Naruto siedział przy stole i patrzył się na swój talerz.

„Niech mi ktoś powie czemu tu jest tyle sztućców ?! Naprawdę 1 widelec i 1 nóż nie wystarczą ?! Kurde, który jest do czego ?!”

Wciąż zerkał w stronę Hinaty, siedzącej naprzeciwko, podpatrując jakich używa sztućców i w ogóle jak jeść to coś.

„ No, właśnie, co to w ogóle jest ?! Smakuje jak drewno.”

Przeżuwał powoli starając się przy tym nie robić grymasów.

Ta cisza przy stole była dołująca. Tutaj zawsze tak jest ?

- Naruto – odezwał się Neji, który też siedział po drugiej stronie stołu obok Hinaty – Masz rozładowany telefon ? Sasuke do mnie dzwonił kilka godzin temu, nie mógł się do ciebie dodzwonić.

- A ten czego chciał ?

- Nie wiem czy dobrze zrozumiałem. Mówił coś, że jego motor się zabrudził i …

- O NIE, MOWY NIE MA ! NIE BĘDĘ MU … -„uspokój się kretynie”- Dziękuje, że mi powiedziałeś, jutro z nim porozmawiam – tymczasem granatowowłosa próbowała powstrzymać chichot.

- Sasuke to twój przyjaciel ? – spytała go Pani Hyuga.

- Tak, najlepszy – „niestety”- Studiujemy razem politykę społeczną.

- Właśnie, Hinata mówiła, że jesteś najlepszy na roku – kontynuowała temat.

- Tak, ale razem z nim ex aequo – „ale już niedługo”.

- To wspaniałe osiągnięcie, prawda kochanie ? – zwróciła się w stronę męża.

- Owszem – rzekł tylko obojętnie nawet nie odrywając wzroku od talerza.

„Może i Hinata nie zachowuje się jak księżniczka, ale on z pewnością uważa się za króla. Ech, znów mam głupie myśli”

- Czyli, jednak jesteś typem kujona, co ? – spytała Hanabi szczerze, prostu z mostu.

- Ja ? A w życiu. Po prostu moi wykładowcy potrafią tłumaczyć po ludzku. I tak lepiej sobie radzę w taijutsu niż w nauce.

- W czym ? – Pan Hiashi w końcu zainteresował się konwersacją.

„O nie” – dziwne, ale to pojawiło się w głowie każdego uczestnika kolacji.

- No to… taka sztuka walki… to jest…

- Czyli uczysz się bezsensownej przemocy ? Podziwu godne.

- To pan nie… - przerwał w pół zdania. W głowach Nejiego i Hinaty zadzwonił dzwonek alarmowy.

- Słucham – spytał pan domu.

- Nie, nic – „Ja się lepiej zamknę”

Kilka minut znów upłynęło w ciszy. Dopóki w jadalni nie rozbrzmiał głos Chada Kroegera śpiewającego „This Means War”. Jakiś czas temu Naruto ustawił sobie tę piosenkę by mieć dzwonek podobny do swojej dziewczyny. Nawet tego samego zespołu. Wtedy wydawało się to zabawnym pomysłem.

- Myślałem, że ci się rozładował – powiedział Neji unosząc brew.

- No, bo wyłączyłem go kilka godzin temu, aaaa potem znów włączyłam i teraz zapomniałem tak jakoś … – zerknął na wyświetlacz – Przepraszam, muszę odebrać – rzekł wstając od stołu.

- Kultura wymaga, aby wyciszać swój telefon podczas posiłku – powiedział mu na odchodne pan domu.

Zawsze mogło być gorzej. Mógł ustawić na dzwonek S.E.X. To by dopiero było.

- Czego chcesz Ero-wujek ? – odebrał znalazłszy się daleko od jadalni.

- Nie mów tak do mnie ! Chciałem tylko spytać jak ci idzie.

- Doskonale. Zwłaszcza jak mi telefon dzwoni na cały regulator !

- Przecież wycisza się komórkę.

- WIEM DO CHOLERY !

- Aha, jeszcze coś. Sasuke chce byś mu umył motor.

- PRZYWALE TEMU …... JAK WRÓCE !!!

- Nie gorączkuj się tak. Już nie zabieram ci czasu. Tylko jeszcze jedno…

- Co ?

- Widelec trzyma się w lewej ręce – powiedział Jiraiya i się rozłączył.

- Ty …

- No, kto ? – okazało się, że Hiashi stał tuż obok niego.

- O, to pan ! Co ma Pan tu…

- Szedłem do toalety. Swoją drogę ciekawego języka używasz - powiedział mijając go.

„Świetnie. Jestem amatorem przemocy z ciętym językiem”

Wrócił do stołu starając się udawać, że nic się nie stało.

- Jeszcze raz przepraszam. To był mój wujek. Musiałem odebrać.

- Ależ nic nie szkodzi, rozumiemy – powiedziała z uśmiechem pani Hyuga.

- Masz zarąbisty dzwonek – powiedziała Hanabi kończąc swój posiłek.

„Ta mała nic mi nie ułatwia”

Za oknem znów pojawiła się błyskawica, poprzedzająca grzmot.

***

Następnego dnia rano Naruto szedł na dół wypoczęty jak nigdy.

 - Bogactwo ma swoje dobre strony. Ale mają tu wygodne łóżka.

Umówił się z Hinatą, że pojadą do domu jeszcze przed śniadaniem. Zgadzał się z nią w 100 %. Po tym co wczoraj tu jadł, to co by na śniadanie podali. Aż się wzdrygał na samą myśl. Tylko gdzie ona jest ?

Szedł korytarzem, gdy drzwi, które mijał, otworzyły się i wyjrzał zza nich Hiashi Hyuga.

- Witaj Naruto. Mogę zająć ci chwilę ? Chciałbym z tobą porozmawiać.

- Tyle, że Hinata na mnie czeka i…

- To poczeka. Wejdź.

Blondyn wszedł za mężczyzną do pomieszczenia. Był to niewątpliwe jego gabinet. Ściany były ciemne- zielone, a podłoga wyłożona panelami. Nie był to duży pokój. Znajdował się tam tylko regał na książki, skórzana kanapa i biurko. No i jeszcze duży obraz na ścianie. Gdyby to był film to prawdopodobnie za tym obrazem znajdowałby się sejf.

Pan domu usiadł za biurkiem i zaczął szukać czegoś w szufladzie, a Naruto po prostu stał, czekając.

- Przechodząc do rzeczy – mężczyzna wyjął z szuflady małą książeczkę i pióro – Powiedz jaka jest twoja kwota.

- Przepraszam, ale nie rozumiem – chłopak przeczuwał, że to co chce mu powiedzieć pan Hyuga nie jest niczym dobrym.

- Kwota. Pieniądze. Waluta.

- Ale ja nie potrzebuje żadnych pieniędzy.

- Możesz już przestać. Znam doskonale takich jak ty. Jak chcesz to po prostu dam ci pusty czek i będziesz mógł sam wpisać tam kwotę jaka ci się podoba. A później zerwiesz z moją córką i oboje będziemy zadowoleni.

Naruto stał jak słup soli. Próbował jakoś stłumić gniew, który w nim zawrzał, ale to było na nic.

- Co znaczy „takich jak ja” ? – spytał pozornie spokojnym tonem.

- Nie bądźmy jak dzieci. Wiem, że znasz moją córkę od dziecka. Mam niby uwierzyć, że dopiero miesiąc temu „otworzyłeś oczy”. Jesteś adoptowany i naprawdę rozumiem, że ciągnie cię do wyższych sfer. Moja córka jest bardzo naiwna. Pocierpi trochę, a potem o tobie zapomni, a ty będziesz wolny i przy kasie. Chyba tak się mówi, prawda ? – wyciągnął w jego stronę rękę z podpisanym czekiem.

Blondyn wziął go od niego i szybkim ruchem rozerwał na pół.

- Co ty u licha wyprawiasz ?! – Hiashi ze złością w oczach szybko wstał z krzesła, prawie je przewracając.

- Nie ma takich pieniędzy, które zmusiłyby mnie do zerwania z Hinatą ! A teraz jeśli pan wybaczy wyjdę, bo jeszcze mógłbym zrobić coś czego będę później żałował ! – skierował się w stronę wyjścia.

- Ty nie wychowany… - nie skończył z uwagi na swoje dobre wychowanie – Nie potrafisz docenić, że ja…

- Jeśli ktoś tutaj nie potrafi czegoś docenić to, to na pewno nie jestem ja – zatrzasnął za sobą drzwi, zostawiając mężczyznę skołowanego jego słowami.

Momentalnie zapomniał o swoim gniewie kiedy zobaczył opartą o ścianę Hinatę. Patrzyła w podłogę, więc nie widział jej wyrazu twarzy.

„O nie. Czy ona wszystko słyszała ?”

Podniosła, powoli na niego wzrok. W jej białych oczach malowało się cierpienie.

Słyszała wszystko.

***

Sasuke stał przed wejściem do szpitala, gdzie Sakura odbywała praktyki. Przez nie znów nie mogła pojechać do domu. Medycyna to nie jest łatwy kierunek.

Z niecierpliwością patrzył co chwilę na zegarek. W końcu wszedł do środka i zaczął jej szukać. Miała skończyć 15 minut temu. On nie ma całej wieczności.

Po jakimś czasie zobaczył ją biegnącą korytarzem w jego stronę.

- Przepraszam, zeszło dłużej niż myślałam.

- Sama chciałaś się spotkać, a teraz się spóźniasz – rzekł z irytacją.

- Powiedziałam przecież przepraszam.

Szli w stronę wyjścia. Sakura opowiadała mu jak dziś w nocy było w szpitalu, ale on nawet nie udawał, że słucha. Mijał właśnie jakiegoś młodego lekarza, gdy nagle poczuł, że ten gość włożył mu coś do kieszeni. Szybko obrócił się za siebie, ale doktor akurat znikał za zakrętem. Jedyne co udało mu się dostrzec to siwe, jasne włosy związane w kitek i błysk światła odbijający się od szkiełka jego dużych okularów.

- Coś nie tak ? – spytała go dziewczyna.

- Nie, nic. Chodźmy już – włożył rękę do kieszeni i znalazł tam wielokrotnie złożoną kartkę papieru.

Niedobrze.

Nie może jej odczytać przy Sakurze.

Musi poczekać z tym do wieczora.

***

Całą drogę przejechali w ciszy. Naruto próbował ją jakoś rozweselić, ale bez rezultatu. Wciąż unikała jego wzroku.

Droga od przystanku do akademika nie wyglądała inaczej. Hinata wciąż patrzyła na swoje stopy jakby bała się, że się o coś potknie.

Byli już na miejscu i właśnie odwieszali swoje kurtki, gdy blondyn się zawahał.

- Muszę iść jeszcze do Ero-wujka po Kurame. Może od razu byśmy…

- Naruto-kun - Spojrzał na nią. Drugi raz tego dnia pokazała mu swoją twarz. Nic się od poprzedniego razu nie zmieniła - Chce z tobą porozmawiać.

***

(Od autorki) Tak wiem wredna jestem, że kończę w takim momencie. Ale spodobało mi się to sorki ;) Przepraszam jeśli rozdział wyszedł zbyt krótki, ale jakoś nie mogłam tego bardziej rozwinąć. Trudny okres, zrozumcie. Mam nadzieję, że mieliście wspaniałe Mikołajki.

Jak to zobaczyłam, nie mogłam się powstrzymać i musiałam to dodać. Jak ja chce ten film !!! ( Sory za spoiler)