Rozdział 7

Naruto uczył się na błędach. Tym razem delikatnie posadził Hinate na łóżku. Gdy na nią spojrzał, dumny uśmiech zniknął z jego twarzy. Dziewczyna obejmowała się za ramiona i lekko trzęsła. W kącikach oczu były łzy, które rozpaczliwe próbowała powstrzymać.

- Kurde, mogłem mu bardziej obić mordę – pomyślał, czując wzbierającą wściekłość.

Nie widział co powinien teraz zrobić. Był w takiej sytuacji po raz pierwszy. Panowała niezręczna cisza, którą w końcu przerwał słaby głos dziewczyny.

- Przepraszam – jej cichutki głosik był ledwo słyszalny i lekko drżący z powodu łez, które wydostały się na wolność i powoli ściekały po policzkach.

- Co ? Za co ty przepraszasz ? – spytał zdziwiony, klękając przy niej. Ich oczy były teraz na równym poziomie.

- Za to, że jestem słaba. Za to, że znów nic nie zrobiłam. Za to przeze mnie ty musiałeś… - nie dokończyła zaskoczona dotykiem ukochanego na swoim policzku. Jego kciuk ścierał zagubione łezki.

- Nie mów tak. Przecież to nie twoja wina, tylko tego…

- Nieprawda. Mogłam krzyczeć, bronić się, cokolwiek zrobić, a ja tylko się poddałam jak zwykle zresztą. Jestem taka żałos… - znów nie dane jej było dokończyć, gdyż blondyn zamknął jej usta swoimi. To na chwilę odgoniło Hinate od ponurych myśli. Nie mogła uwierzyć, że ich drugi pocałunek był jeszcze lepszy od pierwszego. Był taki czuły.

Gdy nie mieli już tchu, Naruto oderwał się od jej ust i zetknął ich czoła razem.

- Ty. Naprawdę. Nie. Wiesz. Co. Mówisz. – mówił powoli, podkreślając każde słowo – Teraz jesteś wojownikiem, możesz być tak silna jak tylko zechcesz.

Hinata znowu poczuła wzbierający płacz, lecz tym razem było to spowodowane szczęściem. Poruszona jego słowami, mocno go objęła.

By było wygodniej oboje usiedli na łóżku, podpierając się o ścianę. Naruto wciąż obejmował dziewczynę, pozwalając by płaczem pozbyła się resztek strachu z popołudnia. Wściekłość już mu minęła. Nie ma co się przejmować tym cholernikiem. Więcej nie będzie z nim kłopotów. Teraz ważna jest ona. Teraz czuł tylko troskę i … czyżby miłość ?

- Nie zostawiaj mnie – Hinata wypowiedziała na głos swoje obawy, które ją dręczyły. Bała się, że się nią znudzi, albo zmęczy.

- Nigdzie się wybieram, mała – ścisnął jej dłoń na potwierdzenie swych słów.

Pomimo niewygodnej pozycji, zmęczeni dzisiejszym dniem nie zauważyli gdy zasnęli.

***

Sakura naprawdę próbowała słuchać co Ino do niej mówi, ale głowę miał wciąż miała pełną zmartwień. Po treningu cała reszta gdzieś zniknęła jej z oczu. Raczej mało prawdopodobne by ją olali i poszli bez niej, zwłaszcza, że to ona wyszła pierwsza. Dziwne było to, że po niej już nikt nie wyszedł. Potem nawet poszła ich szukać, ale nigdzie ich nie było. Martwiła się.

- Słuchasz ty mnie w ogóle – blondynka machała jej ręką tuż przy twarzy próbując przywrócić ją do rzeczywistości.

- Tak, mówiłaś, że Shikamaru cię czymś wkurzył.

- Tak owszem, ale to mówiłam wczoraj.

- Oj … - i wtopa.

- Za bardzo się przejmujesz. Idź i zobacz. Na pewno jest już u siebie.

- No, chyba tak zrobię. A ty ?

W tym momencie zauważyła, że przyjaciółka lekko się zakłopotała. To jest jeszcze dziwniejsze. Ino i zakłopotanie ? Coś tu na opak jest.

- Ja właśnie wychodzę. Umówiona jestem – już chciało szybko wyminąć Sakurę i wyjść, ale ta nie pozwoliła jej przejść.

- Wolnego. Z kim ? – „Jeśli z NIM to cię zabiję” .

- Teraz to mnie słuchasz co ? Cały czas ci próbuje powiedzieć, że z .. z…

- No wykrztuś !

- Z Saiem !

- Hę ? – dziewczyn otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia. Nie tego się spodziewała – No to super. Więc, czemu się denerwujesz.

- Bo mi głupio -  widząc, że przyjaciółka dalej nie rozumie, kontynuowała – Teraz moje zachowanie, może wydawać się puste. Co ja gadam ?! Jest puste i egoistyczne. Najpierw kocham się w jednym, nagle pojawia się drugi na horyzoncie, okazuje mi zainteresowanie i ja od razu lecę. Powinnam być stała w uczuciach. Tak jak ty.

Sakura próbowała wstrzymać uśmiech. Zdała sobie sprawę, że teraz też ma samolubne myśli, bo cieszy się w duchu z tego, że pozbyła się największej rywalki, zamiast pocieszyć przyjaciółkę. Szybko naprawiła ten błąd.

- Och, daj spokój. Jesteś po prostu dziewczynę, która ma pełno miłości w sercu i chce ją komuś ofiarować. Sai to szczęściarz.

- Dzięki. Skąd ty bierzesz takie czułe teksty ? – spytała Ino unosząc brew.

- Z Internetu – obie wybuchły śmiechem.

Gdy Ino wyszła, Sakura w końcu nie wytrzymała i poszła do pokoju Hinaty, prosząc w duchu by dziewczyna tam była. Pociągnęła za klamkę. Było otwarte. Ledwo zdołała uchylić drzwi na choćby 4 cm usłyszała ze środka cichy głos przyjaciółki.

- Nie zostawiaj mnie.

Zamarła. Chyba chciała wejść w złym momencie. Ale moment. Czy ona płakała?

- Nigdzie się nie wybieram, mała.

To był bez wątpienia głos Naruto. Zamknęła drzwi najdelikatniej i najciszej jak potrafiła. Ale ona ma wyczucie czasu. Szybko umknęła do pokoju.

- Czyli jednak jest cała.

 Odetchnęła z ulgą. 

***

Była jeszcze jedna plotka, jeszcze jedna poszlaka do sprawdzenia. Jeśli i ona okaże się fałszywa, jego plan znów się opóźni.

Według jego nowych wiadomości w tym budynku mieszka były współpracownik osoby, której szuka. Podobno miał mały konflikt z szefem. Oszukał go, czy coś w tym rodzaju. Na szczęście dla niego skończyło się tylko na wyrzuceniu z organizacji. Cóż jeśli to była prawda to i tak gość niezbyt korzystnie na tym wyszedł.

Blok był obskurny, pokryty graffiti, aż dziw, że nie groził zawaleniem. Dzielnica też nie za ciekawa. Dookoła albo bezdomni żebrzący o parę jenów na sake lub ciemny typy, z którymi lepiej nie zadzierać, jeśli ci życie miłe.

Sasuke dwa razy okrążył blok. Miał szczęście. Budowniczy może i nie myśleli o wygodzie i jakości, ale pamiętali o czymś takim jak drabinka przeciwpożarowa. Zaczął się wspinać i zaglądać po kolei do każdego okna. Musiał być niezwykle ostrożny. Tej nocy była pełnia i można go była łatwo dostrzec z zewnątrz. W dodatku, jeśli ktoś ze środka go zobaczy, wezmą go za jakiegoś zboczeńca i wtedy trafienie na policję będzie najlepszym co go będzie mogło spotkać.

Na ostatnim piętrze nareszcie trafił na coś obiecującego. Mieszkanie wydawało się mocno zaniedbane. Cóż na miejscu tego gościa każdy miałby depresję z powodu nieudanego oszustwa i wyrzucenia z pracy (co z tego, że nielegalnej) i trafienia do rynsztoka.

- Coś za łatwo idzie – pomyślał Sasuke gdy zobaczył, że okno jest uchylone, jakby zapraszano go do środka.

Po cichu wśliznął się do mieszkania. Cóż to był za obraz nędzy. Tapety na ścianach były porozrywane, kurz praktycznie leżał w każdym kącie, a na podłodze walało się wiele pustych butelek po sake. Jednak jemu coś się nie zgadzało. Ta sceneria nie wyglądała naturalnie. Zupełnie jakby to wszystko było wyreżyserowane, a to był plan zdjęciowy filmu. Czysty wzór domu pijaka czy nieudacznika. Sasuke był nawet w stanie zobaczyć oczami wyobraźni jak przez drzwi wtacza się wrak człowieka, mówi jakąś dramatyczną kwestię typu „Jaki ja nieszczęśliwy”, a potem krzyk reżysera „Cięcie, mamy to”.

Czujność chłopaka wzrosła dwukrotnie. Wyciągnął swój składany nóż i ruszył w kierunku pomieszczenia obok. Jak podejrzewał sypialni.  Ten pokój były całkiem pusty, nie licząc starego materaca. Już chciał się wycofać gdy poczuł jak ktoś przyciska coś do jego pleców.

- Spodziewałem się ciebie, Sasuke-kun – spokojny, męski głos rozniósł się po pokoju – puść tą swoją zabaweczkę.

Chłopak nie miał wątpliwości, że to co czuje na plecach to lufa pistoletu. Rzucił nóż na ziemię. Zamiast strachu, czuł satysfakcję. Nareszcie po miesiącach poszukiwań na coś trafił.

- Rozsądnie. Usiądź, rozgość się.

Sasuke spokojnym krokiem podszedł i usiadł na materacu. Teraz mógł przyjrzeć się owemu mężczyźnie. Nie był wiele starszy od niego. Ile mógł mieć ? 26,27 lat ? Miał długie, jasne, prawie siwe włosy wiązane w kitek i duże, charakterystyczne okulary w okrągłych oprawkach. Wciąż mierzył do niego z pistoletu.

- Może się przedstawisz ? Zdaje się, że moje imię już znasz – rzucił pewnym siebie tonem.

- To teraz bez znaczenia. Skupmy się raczej na tobie, Sasuke-kun. Robisz ostatnio niezły zamęt w środowisku, co trochę zdenerwowało mojego szefa.

- Jest aż tak delikatny, że boi się małego „zamętu” ?

- Nie dość, że głupi to jeszcze bezczelny…

- Dobra, do rzeczy – przerwał mu, niecierpliwie – Po co mnie ściągnęliście ? – rzekł dając do zrozumienia, że już wie.

- Może, jednak nie taki głupi. Widzę, że już się domyśliłeś, że plotka była nieprawdziwa. Sam ją rozpuściłem. Ludzie, którzy nas zdradzą nie kończą żywi.

- Tak myślałem, ale musiałem sprawdzić.

- W każdym razie, jak mówiłem, mojego szefa doszły słuchy o jakimś małolacie, który niepokoi jego poprzednich klientów.

- Czyli jednak któreś z tych ludzi mnie okłamał ? Widział, gdzie on jest? – poczuł wściekłość, że coś przegapił i puścił ich wolno.

- Ależ skąd. Oni nic nie wiedzieli. Potrafimy zacierać ślady. Lecz byli oni pod obserwacją. Nie wszyscy z nich spłacili wszystkie długi i dlatego mieliśmy mieć ich na oku - mężczyzna poprawił swoje okulary.

- Rozumiem. Lecz wciąż coś nie jest dla mnie jasne. Dlaczego do człowieka, który żyję z udzielania „usług”, tak trudno dotrzeć ?

- Rety, rety. Naprawdę sądzisz, że on żyje tylko z tego ? Pole naszych manewrów jest niezwykle szerokie. Pomaganie „potrzebującym” jest dla szefa swego rodzaju hobby. Sam wybiera komu chce „pomóc”. Nie jest byle kim. Jednak ty zwróciłeś jego uwagę. Nawiasem mówiąc, nie wiem czemu.

- Przekaż mu, że jestem zaszczycony – Sasuke w ogóle nie przejmował się lufą wymierzoną w jego głowę. Był pewny siebie jak nigdy.

- Mam ci coś do przekazania, więc zamknij się i słuchaj – chyba powoli tracił cierpliwość – Nie wiemy jeszcze czy interes z tobą będzie dla nas korzystny, a poza tym mamy parę spraw do załatwienia. Dziś jest 26 października. Dnia 6 grudnia damy ci odpowiedź czy ci pomożemy, czy nie.

- Czemu tak długo ? – zmrużył oczy, starając się panować nad irytacją.

- Mówiłem, mamy inne rzeczy do roboty, a poza tym musimy cię bardziej sprawdzić. Zgadzasz się na te warunki ?

- Oczywiście – rzekł z kamiennym wyrazem twarzy.

- 6 grudnia – przypomniał mu jeszcze raz i zaczął wycofywać się z pomieszczenia – opuść ten dom za trzy minuty tą samą drogą – rzucił tylko i zniknął.

Chłopak cierpliwe w myślach odliczał czas. Po upływie trzech minut, ostrożnie wyszedł przez okno. W świetle księżyca widać było jarzące się w jego oczach czerwone punkciki i usatysfakcjonowany uśmiech.  

***

  

W pokoju panowała, wszechobecna cisza. Jedynym źródłem światła, było światło księżyca wlewające się przez okno. Na łóżku spokojnie spała dwójka ludzi, wtulonych w siebie. Wyglądali na bardzo spokojnych i pewnie przespali by tak resztę nocy, gdyby nie… to szczekanie.

Poderwali, gwałtownie zbudzeni.

- Co to było ? – spytała Hinata zaspanym głosem.

- Nie wiem – odpowiedział i w tym momencie znowu usłyszeli szczekanie. Do tego jeszcze coś drapało w ścianę na zewnątrz.

- Kurama – krzyknęli oboje. Zupełnie o nim zapomnieli.

Pokój Hinaty był na parterze. Otworzyli okno i faktycznie był tam dobrze im znany rudy pies, którego wzrok mówił „Jak mogliście”.

- Sorki stary – Naruto wyciągnął ręce i wciągnął psa do środka. Kurama zeskoczył na podłogę i warknął w ich stronę.

- Wybacz – Hinata zaczęła głaskać psa za uchem – Nie zapomnieliśmy o tobie. Nadal cię kochamy.

- Chyba ty. Ja go toleruję.

- Oj nie mów tak, bo się obrazi. Która w zasadzie jest godzina ?

- Zaraz – blondyn zerknął na wyświetlacz swojego telefonu – O rany, 1:30. Przysneliśmy.

- Już tak późno ?!

- To może już pójdę? – spytał biorąc psa na ręce – Chyba, że mam zostać ? – znów nie był pewny co zrobić.

- Nie, nie musisz. Poradzę sobie – powiedziała szybko.

- Na pewno, bo ja mogę…

- Nie martw się nic mi nie jest. Dziękuję.

- Nie ma za co. Do jutra – rzekł i pocałował na co oczywiście dziewczyna odpowiedziała rumieńcem – Dobranoc.

- Dobranoc.

Naruto wyszedł z pokoju. Nie czuł się dobrze, że zostawia ją samą, ale jeśli ona chce zostać sama to co może zrobić ? Gdy doszedł do schodów, stanął jak wryty. Przed nim stał Sasuke. Miał na sobie kurtkę, więc wyglądało na to, że właśnie wrócił. O tej porze ?

- Fajnego masz psa – rzekł Sasuke obojętnym tonem na powitanie.

- Co ? – wtedy zdał sobie sprawę kogo ma na rękach – A on. Co ty, to nie mój pies ! Jak go tylko znalazłem i …

- Daj spokój, wiem kiedy kłamiesz. Nie znamy się od wczoraj.

- Dobra to mój pies – blondynowi opadła głowa na znak przegranej – Tylko nie mów nikomu, bo…

- Spoko, nie mam interesu by komuś mówić. Tylko trzymaj kundla z dala, a będzie ok – chłopcy zaczęli wchodzić po schodach.

- Serio ? – Naruto jakoś nie mógł uwierzyć.

- No, może czasami coś dla mnie zrobisz. Motor umyjesz, albo coś…

- Kurde wiedziałem, no po prostu wiedziałem, że tak zrobisz – wiedział już, że jest załatwiony.

Sasuke zmierzał w stronę swojego pokoju, lecz przyjaciel nie chciał mu jeszcze na to pozwolić.

- Słuchaj, ten filmik to…

- Mam go na karcie, bez obaw. Wystarczy, że Mizuki się pojawi, a będzie załatwiony. A ona jak ?

- Lepiej już, choć było kiepsko.

- Współczuję – wcale na to nie wyglądało. Uchiha był jakoś dziwnie zadowolony – Dobrze, że cię ma – rzucił na odchodne.

- Hej, czekaj ! Gdzie byłeś ? – to nie dawało mu spokoju.

- Na spacerze – jego spojrzenie było zimne jak lód.

- O 1:30 w nocy ?

- Na długim spacerze – powiedział i zatrzasnął drzwi.

Kurama cicho zaskamlał w stronę swojego pana.

- Tak, ja też mu nie wierzę.

Wszedł do pokoju i ruszył prosto pod prysznic. Gdy wyszedł miska była już pusta, a pies leżał zmęczony na posłaniu.

- Jeszcze raz sorki – mówił cicho znów napełniając miskę – Serio, nie zapomniałem, po prostu zasnąłem – pies tylko prychnął jakby wcale mu nie wierzył.

Chłopak położył się do łóżka z ulgą. Już przysypiał, gdy usłyszał ciche pukanie.

- Kto znowu… - podniósł się zirytowany, ale szybko mu przeszło. Do pokoju weszła Hinata. Była wyraźnie zakłopotana. Miała wilgotne włosy, a na sobie miała fioletową piżamę,składającej się z  koszulki na ramiączkach i spodenek do kolan – Hinatka ?

- Naruto-kun, przepraszam, ale… nie mogę spać. Trochę się jeszcze boję. Wiem, że to głupie, ale czy mogę spać z tobą ? – była cała czerwona na twarzy, wiele odwagi ją kosztowało by tu przyjść.

- Co za pytanie, jasne, że tak. Chodź.

Dziewczyna podeszła powoli, patrząc na ziemię i weszła do łóżka. Zaczerwieniona, schowała głowę w poduszkę, czym wywołała cichy śmiech chłopaka.

- Śmiejesz się ze mnie.

- Wcale nie, po prostu słodka jesteś gdy się wstydzisz.

- Ja się wcale nie… - próbowała się jeszcze bronić, ale raczej na darmo.

- I dobrze – pocałował ją w czoło i mocno objął – Bo nie masz czego.

Granatowowłosa wtuliła twarz w tego pierś i odwzajemniła uścisk. Już się nie bała.

***

Rano, obudził ją podmuch zimnego powietrza z otwartego okna. Podniosła wolno powieki i pierwsze co zobaczyła to dobrze znany jej błękit oczu.

- Dzień dobry – mruknął Naruto zadowolony, z tego, że Hinata wręcz na nim leży. Miłe uczucie.

- Ach, Naruto-kun – i rumieniec, a jakże. Zdała sobie sprawę, że są dość w dwuznacznej pozycji – Przepraszam, tak w nocy się musiałam ułożyć, ja… - już chciała się podnieść, ale blondyn ją przytrzymał.

- Możesz tak jeszcze zostać.

- Wtedy chyba umrę z zażenowania – wyznała cicho, lecz jej kąciki ust lekko się uniosły.

Spojrzała w bok i zrozumiała, co ją obudziło. Mianowicie brak pościeli, która teraz leżała na ziemi, trzymana w zębach przez Kuramę.

- Tak, od jakiegoś czasu tak wygląda moja pobudka – odpowiedział na jeszcze nie zadane pytanie.

- Wredny jest.

- Wreszcie to zauważyłaś – powoli oboje podnieśli się z posłania. Wiecznie się przecież wylegiwać nie będą.

- Muszę iść się szykować. Zobaczymy się pewnie dopiero na treningu – powiedziała wstając. To wydawało się jak wieczność, a nie kilka godzin.

- Na pewno ? Nie musisz jeśli nie chcesz – rzekł przypominając sobie jej wczorajszy stan.

- Ale chce. Skoro Mizukiego tam nie będzie – przy wymawianiu imienia głos lekko jej zadrżał.

- Nie będzie i więcej go nie zobaczysz – „zjawi się tylko i będzie martwy” dodał w myślach.

- Więc nie mam się czego bać. Poza tym obiecałam sobie, że już nie będę uciekać – znów się zawstydziła na to szczere wyznanie.

Naruto dotknął jej policzka, zmuszając ją by na niego spojrzała.

- I to właśnie moja Hinatka – powtórzył stwierdzenie z poprzedniego dnia i tak samo jak wtedy pocałował.

***

- Gdzie ty wczoraj zniknęłaś ? Martwiłam się.

Trwała przerwa pomiędzy wykładami, którą dziewczyny zwykle spędzały w pobliskiej kafejce. Ino jakby ich nie słuchała. Była we własnym świecie.

- Zgubiłam się i wyszłam tylnymi drzwiami. Nie mogłam cię znaleźć, więc poszłam sama – dziwne, że kłamanie tak lekko jej szło. Była absolutnie pewna, że opowiedzenie dziewczynom o wszystkim było złym pomysłem.

- Ach tak ? Ale chłopaków też nigdzie nie widziałam.

- Naprawdę ? Nie wiem, nie widziałam ich – powiedziała szybko i wzięła łyk kawy.

Sakura może i by w to uwierzyła, gdyby nie ten wczorajszy płacz. Ale przecież nie powie, że podsłuchiwała. Postanowiła nie drążyć tematu skoro wszystko było w porządku.

***

Dni szybko mijały. Zaczął się listopad, pogoda się pogarszała, a na uczelni już teraz zaczęto truć o nadchodzącej sesji, pomimo , że zostało jeszcze sporo czasu. Obawy Naruto o przyjaciela nie zniknęły tylko straciły na wadze. Sasuke znów zachowywał się jak zawsze i blondyn zaczął się  zastanawiać czy nie wyobraził sobie tego problemu. Tak naprawdę w to wątpił, ale nie miał czasu głębiej zbadać sprawy. Musiał go dzielić pomiędzy treningi, naukę (której było całkiem sporo) i czas spędzony z Hinatą. Wszyscy wokół łatwo spostrzegli, że ten związek wyszedł im wręcz na zdrowie. Młoda Hyuga, mimo szarej pogody wyglądała kwitnąco, a Uzumaki nie odstępował jej prawie na krok.

Minęła już połowa miesiąca. Neji wraz z Hinatą właśnie opuszczali budynek uczelni.

- Jutro jadę z wizytą do domu – mówił Neji wiążąc sobie szalik na szyi – Co mam im tym razem powiedzieć ?

- O czym mówisz ? – udała, że nie rozumie.

- O tym czemu cię nie będzie. Co mam powiedzieć ?

- Ale ja też jadę.

- Co ? Naprawdę? – brunet był krótko mówiąc zdziwiony. Przecież ostatnimi czasy jego kuzynka robiła wręcz wszystko byle tylko nie odwiedzać domu.

- Oczywiście. Stęskniłam się już za domem – powiedziała z uśmiechem pamiętając o swojej obietnicy o ucieczce.

Oboje usłyszeli wołanie i odwrócili się w jego stronę. Kilka metrów dalej stał Naruto machając w stronę swojej dziewczyny.

- Muszę iść, cześć – powiedziała tylko i pobiegła w stronę blondyna z radosnym uśmiechem. Tak jak mówiłam, ona kwitła.

Neji jeszcze chwilę patrzył za odchodzącą parą. No tak. I wszystko jasne.

***

(Od autorki) Wróciłam do siebie. Moje leukocyty były waleczne i wygrały ;)  Czytałam wcześniej w komentarzach, że zaciekawił was wątek Sasuke i że żałujecie że Mizuki bardziej nie oberwał (aż tak lubicie agresję?). Cóż nie jestem dobra w pisaniu tego typu scen a poza tym śpieszyłam się i wyszło jak wyszło. Jeśli zaś chodzi o wątek to powiem, że będzie on rozwijany i mam nadzieję, że was nie zawiodę. A teraz odniosę się do komentarza Rafael Reyes. TAK !!!! NaruHina wygrało Jupi !!!! Kto się ze mną cieszy ? Chociaż muszę dodać, że od tego rozdziału 700 trochę wymiotuje tęczą, ale i tak szaleje z radości. Trochę, nie mogę uwierzyć, że za tydzień nie będzie nowego rozdziału mangi :( ale nie ma co popadać w depreche nie ? Anime się nie skończyło, za miesiąc będzie film (w całości o nich :3 ) a Kishi szykuje nowy projekt. Nie martwmy się to nie koniec, przynajmniej u mnie ;)

Kto się cieszy ze mną ?